Extra 2

215 32 4
                                    

[Narración]

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

[Narración]

Yibo se deja sumergir entre el suelo y el agua cargada de la tina, cerrando los ojos de este mundo para enfrentarse a una eternidad oscura, sintió frío y sus bellos se erizaron mientras en su interior sentía miedo, aunque no supo de que, dejo que la luz apareciera de nuevo, hasta ser rodeado completamente por esta, se vio ahora en una infinidad blanca y luminosa, sus ojos la recorrieron todo el vacío, sus pies retrocedieron y avanzaron mientras se sentía perdido buscando algo en aquella nada.

En su mente, solo pudo pensar en encontrar a Zhan, había echo aquello para poder, de una vez por todas, salir del infierno de la culpa y la soledad, estaba entrando en pánico de que todo aquello había sido en vano y que terminara sintiéndose igual solo que en la eternidad del más allá o donde sea que estuviese.

—Yibo...

Se volteo quizás demasiado rápido, porque casi cae al suelo, pero sus ojos se encuentran después de lo que parecieron siglos.

El pelinegro tiene lágrimas en los ojos y no puede evitar comenzar a llorar, el de cabellos castaños solo puede ir corriendo a el para abrazarlo, las piernas de ambos son débiles y terminan arrodillados, mientras sollozos y lágrimas se combinaban en su tembloroso abrazo.

—Lo siento, Zhan– murmuro, entre llanto–. Lo siento por discutir, lo siento por no ir tras de ti, lo siento por tener celos de-

—No tienes que estar aquí– lo interrumpió e menor –... Yibo tienes que disfrutar la vida, no tenía que seguirme, eres un idiota.

Yibo apreto sus labios, sé sintio molesto, se separó de el para mirarlo a los ojos, con las manos apretadas sobre sus hombres de su novio.

—No puedo... No puedo sin ti, Zhan, ¿No ves que ya no puedo vivir? Estar solo apesar de que estoy con alguien a mi lado, sentirme culpable por no pedirme disculpas, por no hacer algo bien con lo único bueno que tenía en la vida... Estaba muerto en vida — lágrimas corrían por sus mejillas de forma acumulada—. Y todo se va a la mierda y me siento cada vez peor cada vez que respiro y nadie puede evitarlo... Porque el único que podía eras tú y ya no tenía a nadie.

Zhan sollozo, acercó sus manos al rostro de Yibo, acaricio sus mejillas, el mayor lloró sobre sus manos también.

— Yo lo intente... Intente no dejarte, yo estaba ahi, ¿No te diste cuenta?

Yibo hizo una pausa para recordar, busco en los ojos de su amado la respuesta

— Seungyoun...

Zhan asintio con ganas.

— Solo el me escuchaba... Pero estuve allí, estuve contigo, no me veías, el si... Lo usé para cuidarte aunque al principio no fue fácil... Ya lo tenía, Yibo, creí que te estaba salvando, Younnie también lo quería... — sollozo—. Y no tendrías que haberlo hecho, Yibo..

— Zhan... Soy egoísta, pienso por mi mismo, y... Por más que te esfozaras yo no iba a ser feliz... Nunca volvería a ser feliz sin ti, a mi lado... Y me perdí, me perdí entre toda la soledad y la culpa y la melancolía y ya nadie podía encontrarme, ni un psicólogo, ni Seungyoun mandado por ti... Porque te necesito, no quería volver a ser lo que era antes de ti, no puedo soportarlo.

Zhan nego, seguía sin está de acuerdo.

— Por favor, Zhan... Respeta la decisión que tome— suplico, acercó su rostro al de el, sus narices se acariciaron con suavidad—. Quería algo de felicidad y no lo iba a encontrar en vida... Porque ya no estabas, déjame estar contigo, es lo único que quiero— y juntó sus labios de nuevo, después de tanto dolor y espera, encajaban perfectos como siempre habían Sido, y el menor correspondió con melancolía y lentitud dolosa, mientras que sus lágrimas se mezclaban con sus labios e un beso mucho más amargo que de que Yibo hubiera imaginado, así que corto el reencuentro para mirarlo con suplica—. Por favor, Zhan, amame a pesar de lo que he hecho...

Zhan lo miro y dudo unos segundo, al final, tomo su manga, de sus blancos ropajes, limpio el rostro de su novio, para luego hacer lo mismo con el suyo, sonrío ligeramente y su eye smile apareció.

— Si estás aquí entonces... Es porque ya no hay nada que hacer, Yibo— murmuro— . Entonces... Te amo igual, Yibo.

Y el mayor sonrío, sonrío ampliamente como no lo había echo en todo ese tiempo, y el menor volvió a abrazarlo por el cuello, dejo sus besos en su rostro y volvió a sus labios, Yibo rodeo su cintura con sus brazos  mientras se perdían en su reencuentro, besandose con cariño por largo rato, hasta separarse y mirara con todo el amor del mundo.

— Sabes... Siento que Seungyoun debe estar desesperado un poco, le diré.

— Ire contigo— Yibo tomo su mano con cariño—. A donde sea.




“ Wang Yibo ya está conmigo, gracias, hermano”

“ Wang Yibo ya está conmigo, gracias, hermano”

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.


Créditos a : Junchi95 <3
Gracias a todos.

Adiós <3

𝗩𝗼𝗶𝗰𝗲𝗺𝗮𝗶𝗹 ꕤ 𝗬𝗶𝗭𝗵𝗮𝗻Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon