~Stworzona z miodu i szkła~

Była jak słońce w trudnych chwilach,
Ale była delikatna jak miód,
Podtrzymywała mnie jak szkło,
To jedyne,
Niezawodne,
Nad przepaścią moich snów.

Pomogła oddychać, wtedy kiedy nie potrafiłam,
Pomogła odnaleźć drogę, kiedy jej nie znalazłam,
Pomogła się podnieść, kiedy nie mogłam wstać,
Ale nie pomogła wtedy, kiedy  przestałam walczyć.

Doszła do tego kwiaciarka,
Piękniejsza, delikatniejsza niż płatki róży,
Nie podobała mi się,
Dopóki stworzona z miodu oraz szkła nie wbiła mi nóż w plecy,
Tym którym co noc robiła sobie krzywdę.

Było to ciężkie, ale do przewidzenia,
Czułam wstyd na karku,
Wypowiedzianych do tamtej dziewczyny wtedy słów,
Ale nie było odwrotu,
Najlepszą opcją wtedy było znów nie pojawić się w Jej sercu,
Które po tym zdarzeniu pękło na małe kawałeczki błyszczących się kryształków szkła.