" ဟုတ် ဦး "
အဝတ်လဲဖို့ရန်အပြုံးထွက်သွားတော့ ဇော်ရိန်ဆိုင်း လည်း တိတ်တိတ်လေးလိုက်လာခဲ့လိုက်၏ ။
ဘာမှမသိသော ကလေးကတော့ ကိုယ်ရှိအဝတ်တွေကိုချွတ်နေလေရဲ့ ။
" ကလေး ကျောက Smile ဆိုတဲ့ တက်တူး က ကလေစထိုးထားတာလား "
ဇော်ရိန်ဆိုင်း သည် ကလေးကို အခုချိန်ထိ မထိတွေ့ခဲ့ဖူးပေ ။
ဒါဟာလည်းကလေးအသက်မပြည့်၍ဖြစ်သည် ။
ဇော်ရိန်ဆိုင်း ၏အသံကြားတော့ ကလေးက လန့်သွားပြီး ရှက်နေဟန်ရှိ၏ ။
" ဦး ဘာလို့ဝင်လာတာလဲ "
" ဟီးဟီး ကိုယ်မေးတာ ဖြေဦးလေကွာ "
" အဲ့ဒါက အပြုံးလည်းမသိဘူး မွေးစားအဖေပြောပုံအရ အပြုံး ကိုတွေ့ကတည်းက ကျောမှာပါတာတဲ့လေ ။ အဲ့တုန်းက အခုလိုမဟုတ်သေးဘူးတဲ့ သွေးတွေတောင် မခြောက်သေးဘူးလို့ ပြောဖူးတယ် "
အပြုံးလည်းစကားဆုံးသောအခါ ဇော်ရိန်ဆိုင်းသည်အပြုံး၏ ကိုယ်လေးအားဖက်ထားလိုက်သည် ။
" ကိုယ့်ရဲ့ကလေး အရမ်းကို နာခဲ့မှာပဲနော် "
" အမယ် လူကြီး လွှတ်ပါဦးဗျာ ။ အပြုံးအဝတ်လဲ ထား ဦးမယ် ။ ဦး ဒီ တက်တူးအကြောင့် အပြုံး ဦးကို ပြောဖူးတယ်လေ "
ထိုအခါမှ ဇော်ရိန်ဆိုင်း သည် ဘာပြောရမှန်းမသိပေ ။
" ဦး....ဦးလေ "
" အသက်ကြီးပြီးဆိုတော့ မေ့ပြီပေါ့ ဟွန့် "
ကလေးပြောလိုက်သောစကားကြောင့်တာ ဇော်ရိန်ဆိုင်းပြုံးနိုင်တော့၏ ။
" ကလေး ကိုယ်အောက်က စောင့်နေမယ် ဘောင်းဘီတိုတွေ မဝတ်လာနဲ့နော် ကလေး "
" အွန်း ပါ ဦးရဲ့ "
-------------------------------------------
ရန်လင်းဒီနေ့ ရွာသို့ပြန်သွားရမည် ။ Boss ကိုလည်းပြောပြီးဖြစ်၍ စိတ်အေးရပါ၏ ။
ရွာသို့ရောက်သောအခါ ဦးလေးတို့အိမ်မှာပဲ တည်းဖြစ်မည် ။
" ဗျို့ ဦးလေးရေ ဦး..."
ရန်လင်းပါးစပ်ပိတ်သွား၏ ။ ယခု သူမြင်လိုက်ရသည်က
" ဦးသျှားထက်စံ "
အပိုင်း ၁၁
Start from the beginning
