Ζούσε κάποτε
στη Δύση ένας παράνομος
που όλοι τον ήξεραν
ως των φτωχών ο υπέρμαχος•
γιατί από τους πλουσίους
ό,τι μπορούσε έκλεβε
και τον εαυτό του
ποτέ του δεν τον άμοιβε
γιατί ό,τι έπαιρνε
στους φτωχούς δίχως σκέψη τό'δινε
και για τον εαυτό του
τίποτα ποτέ δεν κράταγε.
Όμως όντας κλέφτης διαβόητος
η κυβέρνηση καλά τον γνώριζε
και την καλή του αυτή πράξη
ως ηρωισμό δεν αναγνώριζε
-γιατί η Δύση
μέρος για ήρωες δεν ήταν-
και γι'αυτό τον κυνηγούσε
για χρόνια αρκετά
ώσπου μια μέρα
τον στρίμωξε για τα καλά•
κι αφού στο σπίτι του
ο στρατός τον παγίδεψε
ο πιστολέρο τα περίστροφά του άρπαξε
και το στρατό μονάχος πάλεψε
ώσπου μια σφαίρα μοναχά του έμεινε•
και καθώς άκουγε στο βάθος
του σπιτιού την εξώπορτα ν'ανοίγει
και το στρατό στο σπίτι του μέσα
ψάχνωντάς τον να μπαίνει
και ξέρωντας
πως διαφυγή απ'όλο αυτό
καμία δεν υπήρχε
και μη θέλωντας
ο στρατός να τον πιάσει
και ως εγκληματία
να τον εκτελέσει,
την τελευταία του σφαίρα
στη θαλάμη έβαλε και όπλισε
και κλείνοντας τα μάτια του ο κλέφτης
το πιστόλι του στον εαυτό του έστρεψε
και με το δάχτυλό του
τη σκανδάλη πίεσε...
