FİYASKO

Hadi ben...

Güzel bir gün.Güneş resmen beni mutlu etmek için vardı. Bulutlarda onun yanında güneşe yardım ediyordu.Erkenden kalkmak benim için aslında çok zordur. Bugün böyle olması aslında normal.
Doğduğumdan beri ailemden ayrılmazsam olucağı buydu. Şimdi böyle erkenden uyanır ne yapıcağımı şaşırırım.
Aileden ayrı olunca insan kendini büyümüş hissediyor. Şuan gerçekten büyüdüğümü hissettim. Omuzlarımda gerçekten bir yük var. Onların yüzünü kara çıkarmamak için elimden geleni yapıcam. Kendi hayatımı kendi emeklerimle kurucam. Tabi bu süreçte ailem yanımda olursa onların desteği olmadan birşey yapamam.
Güneşli bir günün ve benim heyecanlı üniversitenin ilk günü. Yeni arkadaşlıklar çok heyecanlıı. Kendime uygun bir arkadaşta buldum mu hayat bana güzel işte.
Benimle arkadaşlık kesin yaparlar. Biraz egolu bir insanım. Herkesle hemen anlaşamam. Ama birisiyle anlaştımı bırakmam onu. Bana gelince tıfıl birşeyim bazıları gibi selvi boyum yok. İyikide yok diyorum bazen.Topuklu ayakkabı giyemezler. Biz tıfıllar rahat istediği gibi. Tabi biz tıfıllar biraz sevgili bulmak konusunda zor durumdayız. Neden mi? (Kendi adıma konuşıyım) Gözükmediğimi düşünmeye başladım artık. Acaba onun için mi yalnızım diye. Ama yok valla benim gibilerin selvi boylu yeşil gözlü kaslı yakışıklı kişiler oluyor yanlarında maşallah.Benim ise sınıf arkadaşlarım bu adaletsizlik.Nasıl buluyorlarsa anlamadım gerçekten. Acaba pazarda mı satılıyor onlarda en iyisini alıyorlar. Pazardan almaya kalksam bana çürümüş patlamışları gelir heralde.