Geheim met inloopkast

Zestien

De rest van de lunch verliep gelukkig zonder al te ongemakkelijke momenten. Tot we bij het moment aankwamen dat we moesten afrekenen. Een beetje zenuwachtig keek ik naar het bonnetje dat voor ons op tafel lag. Het was naar Alex toegekeerd, zodat ik op z'n kop moest lezen hoeveel mijn broodje roomkaas gekost had. Eén van de voordelen van rijke ouders is dat ik altijd genoeg zakgeld mee had. Een nadeel was dan weer dat ik moeilijk een driegangenmenu kon bestellen, want dan zou Alex me al helemaal vreemd vinden. 

Voor mijn broodje en drankje was ik iets minder dan tien euro kwijt. Snel rommelde ik in mijn tas en zocht naar mijn portomonnee. Ik haalde er een gladgestreken briefje van tien euro uit en legde dat op het schaaltje waar ook de rekening op lag. "Voordat je gaat protesteren, ik betaal mijn eigen deel" zei ik grijzend richting Alex, die in zijn achterbroekzak waarschijnlijk naar zijn portomonnee aan het zoeken was. Hij grijnste net zo hard terug. "Dat vind ik tof van je Fayline." Ik probeerde het op te vatten als een compliment, maar tegelijkertijd was er een pieterpeuterig klein deel van me dat teleurgesteld was dat hij me niet wilde trakteren. Hij zag deze lunchafspraak duidelijk niet als een date, maar gewoon als een lunchafspraak met een klasgenoot. Dat deed wel een beetje zeer, maar ik probeerde er niet te lang verdrietig over te zijn. 

"Dusss.." zei ik terwijl ik opstond en een onzichtbaar pluisje van mijn trui afplukte. "Die geschiedenisopdracht.. -" Voordat ik verder kon praten, had Alex me al onderbroken met zijn lach die ik steeds leuker begon te vinden. "Ik dacht al. Hoe lang zal het duren voordat Miss Perfectionist begint over onze opdracht." Een beetje beschaamd sloeg ik mijn ogen neer. Fijn. Hij zag me nu dus niet alleen als een 'gewone' klasgenoot, maar ook als een nerd. Goed gedaan Fay.

"Ik wilde gewoon een goed begin maken hier." Mijn stem klonk zo zacht dat het bijna op fluisteren leek. Toch leek Alex het te verstaan, want zijn blik verzachtte iets en hij deed een stapje in mijn richting. "Hé, ik snap het wel hoor. Ik haal ook graag goede cijfers." Verbaast keek ik op. Ik had eigenlijk niet verwacht dat Alex een moer om zijn cijfers gaf, aangezien hij altijd te laat kwam. Dat het hem blijkbaar wel iets kon schelen, zorgde ervoor dat hij weer een paar punten steeg. 

"Dus, voor wanneer nodig je me uit in je nederige stulpje?" 

Bam. Dit was dus het moment waar ik zo bang voor was. De confrontatie met mijn dubbelleven was nog nooit tot zo'n punt gekomen dat ik recht in iemands gezicht moest liegen. En nu moest ik dat notabene doen tegen de onweerstaanbaar knappe jongen waar ik het komende halfjaar naast zou zitten. 

Wat had ik toch een geweldig leven. 

"Eh.. Ik eh.. Ja het kan eigenlijk niet bij mij" kwam er sullig uit mijn mond. Alex zei niks, keek me alleen maar aan waaruit ik opmaakte dat hij een rede verwachtte. Ik schraapte mijn keel en rechte mijn rug iets, waardoor ik hopelijk geloofwaardiger over zou komen. "Mijn ouders zijn nog druk met de verhuizing. Het is echt een bouwval bij ons thuis, dus we kunnen ons daar onmogelijk concentreren."

Dat ik zo goed in liegen was, verbaaste me. En het beangstige me tegelijk, want liegen was nou niet een eigenschap waar ik graag goed in wilde zijn. Ookal kwam het nu wel mooi van pas. 

Alex knikte alsof hij het begreep, maar ik zag aan zijn blik dat hij ook nadacht. De angst vloog me om het hart. Zou hij het weten? Was het enige wat er door mijn hoofd schoot.

Gelukkig was hij over iets anders aan het nadenken, want zijn mondhoek schoot iets omhoog en ook hij schraapte zijn keel. "Kom dan maar naar mij. Ik zal speciaal mijn kamer voor je opruimen." Nu was het mijn beurt om te lachen. Als iets me niet kon schelen, was het een nette kamer. Ookal moest ik toegeven dat ik sinds ik in mijn nieuwe huis woonde nog nergens rommel in mijn kamer had gezien.

Misschien kwam dat omdat Maud en Rosa zo van opruimen hielden.

Ik glimlachte naar hem. "Deal. Dan kom ik morgen uit school naar jou toe?" Alex knikte langzaam en gaf me zijn adres, waarna hij zich omdraaide en me gedag riep. Een beetje verbrouwereerd stond ik hem na te kijken. Dus dit was het afscheid? Oké dan. Ik moest het er maar mee doen. Bovendien zou ik morgen zijn huis te zien krijgen, iets waar ik stiekem ontzettend nieuwsgierig naar was.

Terwijl ik op de scooter naar huis reed fantaseerde ik over het huis en de familie van Alexander. Hij zou vast ook in een enorm huis wonen en rijke ouders hebben. Het Felisenum college was een school voor rijkeluiskindjes, dat had ik op de eerste dag al gezien. Alleen de kinderen van tandartsen, advocaten en dokters konden hier terecht, daarom werd het schooluniform ook zo gewaardeerd, want dat straalde rijkdom en prestige uit. Niet dat dat mij verder iets kon schelen, want ik haatte dat uniform. 

Het eerste wat ik dan ook deed toen ik die middag thuis kwam, was mijn schooluniform verruilen voor iets comfortabelers. Dat wilde zeggen: mijn unicorn onesie. Daarna plofte ik met een grote mok thee en een hele stapel huiswerk neer in de grote fauteuil in de studeerkamer, één van mijn favoriete plekjes van het huis. 

 Toen ik druk bezig was met mijn wiskunde viel mijn oog pas op een flyer die uit mijn tas gevallen was. Ik raapte hem verbaast op, mezelf afvragend of ik een flyer had meegenomen uit de kantine.

*TALENTENJACHT FELISENUM* 
Heb jij een talent waarvan niemand afweet?
Dit is je kans om het aan de rest van de school te laten zien!
Schrijf je nu in voor de audities en maak kans op een
prachtige beker en natuurlijk eeuwige roem!

Ik glimlachte naar de flyer. Ik wou dat ik genoeg moed en zelfvertrouwen had om mijn talent aan de rest van de school te laten horen. Alleen mijn ouders, tante Marie en iedereen op Waterland, wisten sinds kort dat ik piano speelde. Het opgeven voor de audities kon nog een week. Ik legde de flyer op het kastje bij de deur en focuste me weer op mijn wiskundehuiswerk. Misschien volgend jaar, zei ik tegen mezelf, als ik dan wel dapper genoeg was.