" ဟင္... ကိုမန္က ျပန္လိုက္မလို႔လား... ေမေမ့ကို ထားခဲ့မွာလား..."
နားမလည္ပါးမလည္နဲ႕ေမးေတာ့မွ ကိုကိုအီလည္လည္နဲ႕ ေအာက္အထိဆင္းမလိုက္ပဲ က်န္ေနခဲ့သည္။ေျပာသမွ်စကားတိုင္းကို မတုံ႕ျပန္မိေတာ့တာမို႔....လုံးဝမ်က္ႏွာမေကာင္းေတာ့ပဲ ၿငိမ္သက္စြာက်န္ေနခဲ့ပုံကို အရမ္းပဲ အားနာသနားသြားရကာ...လမ္းခြဲခါနီးမွ ခ်မ္းကိုကို႔ကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။မ်က္ဝန္းေလးေတြလင္းလဲ့သြားတဲ့ကိုကို႔ကို ႏႈတ္ဆက္သလို ေယာင္ေယာင္ေလးၿပဳံးျပၿပီးတာနဲ႕ကားရွိရာကို အေျပးပင္ဆင္းလာခဲ့မိတာ။ကားေပၚေရာက္လို႔ထိုင္လည္းထိုင္မိေရာ... ရင္ေတြအရမ္းခုန္ၿပီး အသက္ရႈလို႔ေတာင္ မဝေအာင္ပင္ေမာေနပါေရာ။ေမေမက အဲ့ေလာက္ေဆာ့ရမလားလို႔ ဆူတာေတာင္ခံရေသးသည္။
ခ်မ္းကေဆာ့တာမွမဟုတ္တာ.... ကိုကို႔ေၾကာင့္ပါ ေမေမရယ္...
တိုးတိတ္စြာေျပာကာ....ေခါင္းအုံးေလးကို ရင္ဘတ္ေပၚကေန မ်က္ႏွာေပၚ ဖိအုပ္ကာ ခ်မ္းၿငိမ္သက္ေနမိေတာ့သည္။
ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ိဳး ဘဝမွာဘယ္တုန္းကမွမခံစားဖူးပါဘူးေလ..
တိမ္ေတြေပၚမွာလြင့္ေမ်ာေနရသလိုပါပဲ...
တၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႕ လွိုက္ေမာရင္ခုန္လိုက္ရတာ....
ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီတိမ္ေတြက ပန္းႏုေရာင္...
ျမင္ျမင္သမွ်ကပန္းႏုေရာင္....
ထိေတြ႕မိသမွ်ကပန္းႏုေရာင္...
အသက္ရႈရတာေတာင္ ပန္းႏုေရာင္ေလထုထဲေရာက္ေနရသလို...
အဲ့ဒါဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္.....ကိုကို
ကိုကိုသာ အနားမွာရွိရင္ ဒီလိုခံစားခ်က္မ်ိဳးကို ေန႕တိုင္းပဲခံစားေနရမွာလား ....
_______________________________________________________________________________________________________________________________________
"သားငယ်လေး..ထမင်းမစားသေးဘူးလား..."
မေမေက နောက်ကနေအော်ခေါ်နေတာကို " နောက်မှ.."လို့ပြန်ဖြေကာ လှေကားထစ်တွေပေါ်ကိုပြေးတက်လိုက်မိသည်။ပြီးတော့မှ အားနာသွားရကာ...မေမေ့ကိုလှည့်ကြည့်ရင်း မျက်လုံးလေးတွေရီဝေသွားအောင်ပြုံးလိုက်ပြီး...
အခန်း◀၁၄▶
Start from the beginning
