Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu çiçeğin adı "Unutma beni çiçeği", size biraz anlamından bahsetmek istiyorum kısaca.
Aslında, pek çok farklı hikaye mevcut bu çiçekle ilgili. Fakat beni en etkileyen ve en çok hoşuma giden şövalye ve sevdiği kadın arasında geçiyor.
Efsaneye göre, şövalye ve sevdiği kadın bir nehir kenarında yürüyüşe çıkar. Yürüdükleri sırada, suyun üzerinde gitmekten olan küçük ve mavi bir çiçek görürler. O kadar güzeldir ki çiçek, hayran kalırlar. Şövalye bu güzellikte bir çiçeğin sevdiği kadına ait olmasını ister ve nehre doğru uzanır. Dengesini kaybeder, nehre düştüğü an çiçeği alır ve sevdiği kadına doğru fırlatarak "unutma beni" diye bağırır. Genç şövalye, nehrin akıntısına kaybolup giderken kadın elinde çiçekle öylece kalır.
Efsane burada bitiyor, kadın şövalyeyi unuttu mu yoksa ömür boyu kalbinde onunla mı yaşadı bilinmiyor. Umarım unutmamıştır.
Çok boş yaptım hbdjuhfvcbm
İyi okumalar^^
**
Bir kış gecesi.
İki kardeş; yağan kar tanelerinin altında ve ölümün kucağında.
Havanın soğukluğu insanın içini ürpertiyordu. Ölüm gibiydi sanki, ölümün soğuğu gibi.
Caner'in dakikalar önce kapanan gözleri, hafifçe aralandı. Bulanık görüntülerin arasından kardeşinin yerde boylu boyunca uzanan bedenini seçebildiğinde, kalkmak istedi.
Ona ne olduğunu bilmiyor olmanın endişesi bedenini ele geçirirken haykırmak istedi. Kardeşine seslenmek, yanındayım demek istedi. Kalkamadı, bağıramadı, sadece ağladı.
Üşüyordu, kardeşi de üşüyor olmalıydı.
Onu sarmak istedi, küçük bedenini ısıtmak.
Yapamadı.
Gözyaşları kendi kanına karıştı, nefes alışverişleri çok yavaştı ve birazdan bilinci yine kapanacaktı, biliyordu. Ölüm onu kendine çekiyordu.
"Mayıs," diye acı bir fısıltı döküldü dudaklarından. "Kardeşim..."
Yapayalnızız Mayıs, tek başımızayız.
Ölüyoruz Mayıs, bitiyoruz.
Gidiyoruz abicim, yan yanayız.
Mayıs, güzel kardeşim.
Özür dilerim.
Seni seviyorum.
**
Yekta'dan...
Tanrı'nın yarattığı bu kusursuz evrende, kainatın göbeğinde ve yeryüzünün orta yerinde; insanoğlunu yiyip bitiren bir duygu vardır.
