School Of Secrets~S.O.S | Ateez

1 | Welcome Mingi! Choose your side✓

🎶:Ateez-The real

~~~

Sabahın lanet alarmı annemden önce davranıp çalmaya başladığında kapatmak için neredeyse kırmaya çalıştım. Ne var ki, elimden kayıp gittiğinde çoktan yere düşüp darbenin etkisiyle susmuştu. Evet, uyanmam gerekti ama annem her nasılsa şu an saate ilişen gözlerimle alarmı mı yarım saat erken kurmuşa benziyordu. Üşengeç biri değildim ama konu uyku olduğunda bomba patlasa umrumda olmazdı.

Bunu bildiği için temkinli davrandığına emindim. Uyku bu hayatta vazgeçmeyeceğim tek şey bile olabilirdi. Annem bunu pekala biliyordu, Babam ise nefret ederdi -Uykudan değil, benim uyumamdan- ve her gün bunun için tonlarca laf yerdim.

Uykulu ve sarsak adımlarla yeni evimin, yeni banyosuna ilerledim. Ne yalan söyleyeyim, burası eski evimize bin basardı. Konforlu yaşama sonunda kavuşabilecek kadar şanslıydık artık. Babamın çabası ve çektiği sayısız zorluğun ardından bize yeni bir hayat yaşatmak için Seul'e gelmemizi ve bu lüksün var olduğu eve taşınmamızı sağlamıştı. Herkesin yapacağı gibi minnettardım tabi ama orda bıraktığım hayatımı sandığımdan bile bu kadar çok özleyeceğim aklıma gelmezdi.
Artık alışmam gerektiği de açıktı.

Yeni bir ev, okul ve arkadaşlar. Tanrım, arkadaşlar demişken burda ki şehir hayatına fazlasıyla meşgul olan bu insanlarla nasıl arkadaşlık kuracaktım ben? En azından küçüklükten beri birlikte büyüdüğüm Beumgyu'nu orda tek başına bırakmak çok zordu. Orda bir şeyler paylaşılırdı ve bana göre bu çok değerliydi.
Bucheon'un kültürel anlamda bir sürü güzel yanı da vardı. Seul'e göre ise fazlasıyla küçüktü ama şimdi şaka gibi büyüklükte olan bu şehirdeydim.

"Oğlum, geç kalacaksın!"

Ilık su yüzünden o kadar mayışmıştım ki anneme cevap verip konuşma gereği duymadan yıkanmaya devam ettim. Her zaman bu kadar erken uyansam banyonun tadını çıkarabileceğimi bile fark etmiştim şu an ama uyku maalesef vazgeçeceğim bir şey değildi.

Duştan çıkıp hızla yeni okul kıyafetlerimi giyindim. Bal rengi mullet saçlarım vardı. Gözlerime kadar inmesi ve ensemi kapatacak kadar uzun olması babamı çıldırtıyordu. Tam şu an dünyanın en dağınık insan kişi olsam da bu umrumda değildi -annemin aksine- doğduğum ve büyüdüğüm yer, her nasılsa öyle olmaya devam edecektim.

Saçlarımla oyalanan ellerim sol göğsümde duran logonun varlığına inanamadı. Üzerini bir kaç kez okşadım. Ben gerçekten prestijli bir okulun öğrencisiydim. Rüya falan bile olabilirdi bu. İstemsizce gülümserken buldum kendimi.

Ama zihnimi sarstım ve o her zaman insanlara soğuk görünen ifademi yerleştirdim yüzüme. Mutluysam mutluydum ve bunu kimsenin bilmesine gerek yoktu.

Evden çıkarken annemin sıktığı kravatı hızla genişlettim. Beni olduğumdan daha disiplinli göstermeye bayılıyorlardı ve ben asla o insan olamamıştım. Dağınıktım, soğuktum ve umursamaz... ama küçük bir sevgi gösterilse kedi gibi olduğum bir gerçekti ve bunu sadece Beomgyu, biliyordu.

Babam, çoktan çıkmış ve daha ilk okul günümde beni yalnız bırakmıştı. Tabi çocuk değildim ama annemin olduğu kadar onunda sevgisine ihtiyacım vardı ve her zaman ihtiyaç olarak kalmasından sıkılmıştım.

Burda ki ulaşım Bucheon'a göre daha kolaydı. Bir yerlere giderken insanlara aptal muamelesi yapmış kadar yol gösteren levhalar vardı. O yüzden zorluk çekmeden hızla bineceğim ulaşımı bulmuştum. Okulumun metroyla sadece bir durak öte de olması mutluluk verici gelmişti. Uzun yol, uyku için güzel olabilirdi ama çekileceğine pek inanmıyordum.

✓✓✓

Dünyanın biraz daha ufalıp içine sığacağı kadar büyük olduğuna yemin edebileceğim Okulun tam önündeydim. Google'ın gösterdiği fotoğraflar koca bir yalandan iberetmiş meğer. Bu okul sandığımdan daha büyüktü. Tarihi bir yapısı ve adını marstan bile göreceğim kadar büyük olan ATEEZ yazısı, öylece karşımda duruyordu.
Sanırım herkes benden önce içerdeydi. Çünkü şu an o koca kapının önünde duran tek kişi bendim.