Geçmeyen Geçmiş

Soğuk bir kış günüydü yine. Çanakkale tüm güzelliklerini saklıyordu. O da kızmıştı sanki bize . Sitem ettim içimden kalan son bir nefesle . Yapma be çanakkale olma bu kadar soğuk .Yine böyle bi günde çıktım sahile , küçüklükten beri aşığım ben bu manzaraya . Ne zaman kafama bir şey takılsa kendimj bu manzaraya adıyodum. Elimde bir kalem birde kağıt içimde ne varsa cümle olup akıyordu kağıda .O gün de bir şey takılmıştı kafama . Bende napayım tutamadım kendimi ve sahilde buldum benliğimi. Yürüyodum yanımda deniz dalgası ve martı sesleriyle. Bir amca yüzündeki her bir çizgide anılarıyla martıları besliyordu. Onun yanından usulca geçtim. Ama aklımdaki o soru amcanın yanında kaldı . Ya ben yaşlanınca ne olacaktı ? Yüzümde çıkan çizgiler bir leke olarak mı kalacaktı ? Yoksa hepsinin bir anısı mı olacaktı ? Yanımda o çok sevdiğim insan tutacak mıydı elimden ? Deyecek miydi nefesi tenime ? Olacak mıydı yaşam sebebim ? Takılmıştı işte bir sürü soru.şimdi düşünmede dur. Biraz daha yürüdüm.sonra bir banka oturdum. Önümden bir çift geçiyordu.Çok mutlu görünüyorlardı.Anlamamıştım ilk başta,sonradan farkettim onu. Anlamadınız mı hala?Oydu işte kalbimi çalan çocuk. Onada sarılıyordu bana sarıldığı gibi ama bilmiyorduki kimse sevemezdi onu benim onu sevdiğim gibi.Sözler aynıydı ama ya gözler tanımıyordu onu benim kadar , adamamıştı ruhuma.Aşkta bu değilmiydi ruhumu satmak şeytana kalbini kumara yatırmak değilmiydi.kaybedeceğini bile bile yeniden başlamak oyuna.Belki benim gibi bilmiyordu onu ama beni üzen tarafı kızın beni tanıyor olması.Nasıl demeyin,benim arkadaş saydıklarımdan o.Arkasında durduklarım arkamdan vuranlardandı o.O kadar uyarmıştım onu oda çıkmam demişti inanmıştım,arkadaşım sanmıştım.
Ama o kime giderse gitsin bana geri bana döndü bende onu kalbim.açık bekledim tüm saflığımla.Öyle onlar hiçbirşey olmamış gibi önümden geçiyorlardı.Bi ara döndü ve bana baktı yalvaran bakışlarla . Gözümden yaşlar döküldü . Berkcan üzüldü,suratını astı.Halbuki çok mutluydu daha demin. Üzmek iştememitim onu, öyle bir kenardan mutluluğunu izleyecektim onların . Snırım başaramamıştım. Ben oturuyodum , onlar yürüyodu biraz sonra gözden kayboldular bense kağıt ve kalemime geri dönüm . Onları yazıyordum bu sefer . Halbuki burada ikimiz olmalıydık sadece .Görüşmemiştik uzun zamandır , böyle görmeyi de hayal etmemiştim açıkcası . Aslında olaylar aynen böyle gelişti ;

biz onunla lisede tanışmıştık o zamanlar benim sevgilim vadı biz berkcanla yakın arkadaştık sonra 14 Şubat günü bana beni sevdiğini söyledi ben ona o açıdan hiç bakmamıştım . O sıralar sevgilimle mutluydum sonra birşeyler oldu ve biz ayrıldık işte o zaman başladı herşey . Ben Berkcanı sevmeye başladım ve çıkmaya başladık ilişkşmşz düzenli gitmiyodu bi çıkıp bi ayrılıyoduk en son ayrıldığımızda o arkadaşımla çıkmaya başladı ve bidaha hiç konuşmadık .

Unutamamıştım onu ama daha fazla kanamıyordu yaram . Alışmıştım yani . Unutmayı çok denedim . Ondan sonra bir kaç kişiyle çıktım ama hepsinde o vardı . Bir türlü bırakmadı peşimi hayali . Her şey bitti derken nerden çıktın karşıma . Kadermiydi onu karşıma çıkaran yoksa hayatın zalim oyunlarından biri miydi ?