Beyond the Camera

11

Namalayan ko na lang ang sarili ko na binubuksan ang drawer sa kwarto at kinuha ang knife doon, may knife doon for emergency cases na may pumasok dito para nakawan ako o magtangka.

Inilapat ko ito sa pulsuhan ko at ngumiti ng mapait. I guess, this is the end?

"Gago ka!" Agaw sakin ni Ned ng kutsilyo, hindi ko namalayan na nakabalik na siya sa kwarto ko.

"Ano bang nasa utak mo, ha?!" Galit na galit na tanong n'ya, hinihingal pa ng dahil sa pagmamadali at gulat.

"I am worthless, Ned. kaya bakit pa ako magtatagal dito?" Tanong ko, naiinis na inagaw niya ang kutsilyo.

"Mas magiging worthless ka kung mawawala ka," Sambit n'ya.

"Worthless na ako hanggang dulo, hindi na ko matatanggap ng mga tao." Sagot ko

"Kaya kitang tanggapin," Sambit n'ya. "Ulit."

"You dont deserve me," Tumawa ako ng mapait at tinignan ang mga mata niya na hindi ko alam kung totoo ang mga emosyon—-malungkot, natatakot, at nag-aalala.

At night, magkatabi kaming natulog ni Ned, pero sa kabilang side s'ya nakaharap, para daw maramdaman n'ya kung sakaling may gawin ulit ako na karumal-dumal.

Naramdaman ko ang paghagulgol n'ya ng palihim dahil halata sa balikat nito. Sa kalagitnaan ng gabi.. habang inaalagaan ako, s'ya naman ang unti-unting nauubos, namalayan ko na lang ang sarili na niyayakap siya ng mahigpit.

Kinabukasan, wala na s'ya sa tabi ko. I thought umalis na s'ya pero pagkababa ko ay nakita ko kung paano syang mag panic, may kausap s'ya sa telepono.

"Can you please get rid all the reporter out there?" Pakinig kong utos nito sa kausap sa telepono, nakatalikod siya sa gawi ko. Ang guard yata ang kausap. Napansin ko nga na ang daming media sa labas ng bahay at halos magkagulo ang mga ito sa kakaunahan.

"Yes, thankyou." Huling sambit nito bago putulin ang tawag. Nagulat pa siya ng makita akong nasa likuran n'ya pagkaharap sa akin.

"Get rest," Sambit n'ya at parang galit dahil bumangon ako.

Umiling ako at pilit na ngumiti.

"Umalis kana, Ned. Kaya ko na ang sarili ko." Sambit ko dahil pakiramdam ko ay sobra na ang ginagawa niya para sa akin.

"No, lalo lang akong nakumbinsi na huwag kang iwan noong nakita kong may hawak kang patalim." Sambit n'ya, hindi malimutan ang nangyari.

"I can take care of myself," I assured him using my smile..like I am fine. "You don't need to do this."

"Alexa, you can't." Sambit n'ya and after that ay pinanood ko s'yang pumunta sa kusina.

"Kung hindi ba tayo nag break,May mga anak na kaya tayo?" I asked out of no where, nakamasid lang ako sa kanya habang pinapanood siyang gumalaw sa kusina.

"Wala. kung hindi tayo nag break ay makukulong tayo sa not healthy relationship." Tumango-tango ako sa sagot niya. May point naman.

Pagkatapos niya na magluto ay sabay kaming nag breakfast, talagang hindi niya ako pinakilos kahit ang paghanda ng mga pagkakainan.

Sinabi n'ya na wala daw munang gagamit ng cellphone habang hindi pa natitigil ang issue, wala naman na akong magagawa dahil ngayon ko lang nalaman na itinago niya pala ang mga gadgets sa isang cabinet at mataas iyon, hindi ko abot.

After that, natulog muna ako, si Ned ay nagpaiwan sa ibaba dahil maghuhugas pa ng plato.

Pagkagising ko ay nakaramdam ako ng pag-init ng katawan, pakiramdam ko ay hindi ko kayang bumangon.

"Bullshit! Bakit ngayon pa?!" Nagising ako sa pagmumura ni Ned na balisa habang naghahanap ng matatawagan, paikot ikot siya ngayon sa kwarto ko habang frustate na hawak ang cellphone.

"Why?" I asked in a soft voice, kahit ang lalamunan ko ay masakit. Lalagnatin yata ako.

"Ang init mo. Wala tayong stock na gamot. Hindi rin ako pwedeng lumabas, maraming nakaabang na reporter sa gate ng compound," Sambit n'ya na problemado.

"Dont worry, I have." Sambit ko. "Nasa drawer, may kit doon."

Agad naman syang naghalungkat. I didn't expect that he will taking care of me kahit nilagay ko s'ya sa sitwasyon na mapapahamak s'ya.

"Ano 'to?" Gulat na gulat s'ya noong napakadaming gamot ang tumambad sa kanya, tagong tago ang drawer na 'yon.

"Anti depressant," Maikling sagot ko.

"W-What?" Gulat na tanong niya. "Alam ba ng mga nakapalibot sa'yo? Bakit hindi mo sinabi?"

"God will know this," Biro ko.

"Kailan pa nagsimula?!" Tanong n'ya na hindi parin naaalis ang gulat.

"Since we're getting break up. I'm Happy on camera but behind, I feel alone. I feel no one supporting me on what I want, I'm worthless because my own family, leave me. I feel insecurities," Pag-amin ko.

Akala ko ay magagalit s'ya kasi sinasarili ko ang lahat ng 'to. But, I shocked when he hug me.

"I'm here for you. I supporting you secretly. I love your insecurities and I'm sorry, you're in pain,"Mabigat nyang binitawan ang lahat ng iyon.

"But, that time you're suffering in pain too. You don't need to sorry." Sagot ko.

"Yes, when I get over..Sinundan kita," Pag-amin n'ya.

Sinundan? Nag artista s'ya ng dahil sa akin?!

"Hindi pa ba huli kung pipiliin kita ngayon?"Tanong ko sa kanya.

"Matagal ng huli. But, I willing to forgive you." Sagot n'ya.

"Why? You don't deserve me, I'm worrhless."

"I deserve you. You're Enough. I-I love you," Sambit n'ya.

"W-What?"Naguguluhang tanong ko sa huling sinabi niya. Nakakatakot iyon.

"Can we risk again?" His emotion is beyond the words.