ဇူအန်၏ မျက်လုံးများက ငိုကြွေးခြင်းကြာပွတ် ကိုသာ ကြည့်နေသည်။ “ငိုကြွေးခြင်းကြာပွတ် ကို ဖယ်ထားရင် ငါပြောပြမယ်”
“ရှင်က ပျော်စရာလည်းမကောင်းဘူး” ချူဟွမ်ကျောက် နှုတ်ခမ်းစူလိုက်သည်။ ကြာပွတ်ကို ဘေးဖယ်လိုက်ပြီး ဇူအန်ကို ကြည့်လိုက်သည်။
သို့မှသာ ဇူအန်ပြောလိုက်သည်။ “တကယ်ကို ငါတို့ကြားမှာ ဘာကိုဘာမှ မဖြစ်ဘူး”
“ဘယ်သူ့ကို အရူးလုပ်ဖို့ ကြိုးစားနေတာလဲ” ချူဟွမ်ကျောက် လှောင်လိုက်သည်။ “အဲ့ဒီမိန်းမက ကျွန်မတို့ရဲ့ တံခါးအပေါက်ဝ ရောက်တဲ့အထိ ရှင့်အနောက်ကို လိုက်လာခဲ့တာပဲ။ သူက ရှင်ကလွဲပြီးတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ လက်မထပ်ဘူး လို့တောင် ပြောတယ်လို့ ကျွန်မကြားတယ်”
“တကယ်လား။ အဲ့ဒါတော့ ဖြစ်နိုင်တယ်လို့ထင်တယ်။ တကယ်လည်း ငါက အရမ်းရုပ်ချောနေတာကိုး။...စိတ်မပူနဲ့။ နောက်ဆိုလည်း ငါ့ဆီမှာ နောက်ထပ် မိန်းကလေးတွေ လာပြီး ငိုယိုတောင်းပန်ကြဦးမှာပဲ။ အဲ့ဒီအခါကျရင် မင်းလည်း နေသားကျသွားလိမ့်မယ်” ဇူအန် ခပ်တည်တည်ပြောလိုက်သည်။
ထိုစကားကြားရသောအခါ ချန်ရှို့ပင်း ၏ နားရွက်များ ထောင်မတ်သွားသည်။ သခင်လေးက အရမ်းမိုက်တာပဲ။
နောင်အခါကျရင် သူက ချူကလန်ရဲ့ သခင်လေး မဟုတ်တော့ရင်တောင်မှာ သူ့ကို ငါ့အစ်ကိုကြီးအဖြစ် သတ်မှတ်ပြီးတော့ သွားသမျှ လိုက်မယ်။
ထိုအရာကိုတွေးနေစဉ် အစောက အရိုက်ခံရသော နာကျင်မှုများမှာ ရုတ်တရက် မနာတော့ပေ။
ထိုစကားကြားရသောအခါ ချူဟွမ်ကျောက် ရှက်သွားသည်။ “ခဲအို လူမိုက်။ အရှက်တရားဆိုတာ ဘာမှန်းတောင် မသိဘူး”
လမ်းတစ်လျှောက် ချူဟွမ်ကျောက် စိတ်ကောက်သမျှကို ဇူအန် ရယ်မောနေလိုက်သည်။ အကယ်ဒမီသို့ သူတို့ လျှင်မြန်စွာ ရောက်ရှိသွားသည်။
စာသင်ချိန် အတန်း အများအပြား တက်ရောက်ပြီးနောက် အနားယူရန်အတွက် ဇူအန် သူ့အဆောင်သို့ ပြန်လာလိုက်သည်။
သူ၏လက်ရှိကျင့်ကြံမှုနှင့် ဗဟုသုတ တို့ကြောင့် အဝါရောင်အခန်းမှာ သူ့အဖို့ အလွန် အဓိပ္ပါယ်မဲ့နေသည်။ သို့သော်လည်း အကယ်ဒမီတွင် ဆရာတစ်ယောက်လည်းဖြစ်နေသောကြောင့် ဇူအန် အတန်းလစ်လျှင် အတန်းဖော်များကရော ဆရာများကပါ မမြင်ကွယ်ရာပြုပေးကြသည်။
