ချင်ဝမ်ယွီ လည်း ယုံကြည်မှုမရှိနေပေ။ "ကျွန်မလည်း မသိဘူး။ ဒါပေမယ့် ချူယန်က သူ့ကို အတော်ယုံပုံရတယ်။ သူ့ကို အားကိုးလို့ရတာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ်"
ချူဟွမ်ကျောက် လည်း အရှိန်ထပ်မြှင့်ပေးလိုက်သည်။ "သမီးလည်း ခဲအိုကို ယုံတယ်။ သူ သေချာပေါက် အစ်မကို ကယ်ပေးလိမ့်မယ်"
ချင်ဝမ်ယွီ က သူမ သမီး၏ နဖူးကို ပုတ်လိုက်သည်။ "နင့်လို့ ကလေးမလေးက ဘာသိလို့လဲ"
ချူကျုန်းထန် လည်း နားမလည်သော အကြည့်ဖြစ်သွားသည်။ "မင်း မသေချာနေတာတောင် သူ့ကို ကုခွင့်ပြုလိုက်တာလား"
"တော်ပြီ။ တော်ပြီ" ချင်ဝမ်ယွီ စိတ်ဖိစီးနေသည်။ "အဲ့ဒီ မြေခွေးမိစ္ဆာကို ဘယ်ပို့လိုက်လဲ"
"မြေခွေးမိစ္ဆာ " ချူဟွမ်ကျောက် က သူတို့နှစ်ဦးကို တွေဝေစွာ ကြည့်လိုက်သည်။
ချူကျုန်းထန် အမြန်ပြောလိုက်သည်။ "ဒီမှာ ကလေးရှိတယ်။ စကားပြော ဆင်ခြင်ပါဦး"
ချင်ဝမ်ယွီ က အထင်သေးစွာ နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်သည်။ "ကျွန်မပြောတာ မှားလို့လား။ အဲ့ဒီမိန်းကလေးသာ ကျွန်မတို့ တံခါးကို လာမခေါက်ခဲ့ရင် ဘယ်လို့ ချူယန်က အရမ်းဒေါသထွက်ခဲ့မှာလဲ"
သူမ၏ ခက်ထန်မှု ကို ဆက်ထိန်းထားသော်လည်း သူမ၏ စကားအပြောအဆိုကို ပြောင်းခဲ့သည်။
"သူ့ကိုလည်း အပြစ်တင်လို့မရဘူးလေ" ချူကျုန်းထန် ပြောလိုက်သည်။ "ချူယန် ဒဏ်ရာရထားတယ်ဆိုတာကို သူမှ မသိတာ။ နောက်ဆုံးတော့ ဒီရလဒ်က အားဇူက လူတိုင်းအပေါ် အရမ်းညှာတာလွန်းနေလို့ပဲ"
"ဘာ" ချင်ဝမ်ယွီ ဒေါသထွက်သွားသည်။ " အဲ့ဒီမ်ိန်းမက ဒီမိသားစုကိုတောင် မဝင်ရသေးဘူး။ ရှင်က သူ့အစား ကာပြောပေးနေပြီလား။ ရှင်တို့ ယောက်ျားတွေက တစ်စက်ကလေးမှ ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေးမရှိဘူး။ မိန်းကလေးလှတာမြင်ရင် ခေါင်းကို တန်းနှိမ့်ချတော့တာပဲ"
"မင်း ဘာကိုပြောချင်တာလဲ..." ချူကျုန်းထန် ၏မျက်နှာပေါ်တွင် လုပ်ယူထားသော အပြုံးတစ်ခုရှိနေသည်။
ချူဟွမ်ကျောက် ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားသည်။ "အဖေ ကိုယ်လုပ်တော်တစ်ယောက် ရသွားတာလား"
ငါတို့ ကလန်ထဲက ဦးလေးတွေအားလုံးမှာ မောင်းမမိတ်သံအုပ်စုတွေ ရှိကြတယ်။ ပြီးတော့ ငါတို့အဖေက သူတို့တွေအထဲမှာ အဆင့်အတန်းအမြင့်မားဆုံးပဲ။
အမှန်တွင် သူမက သူမအဖေဖြစ်သူကို အနည်းငယ် သနားမိနေသည်။ ဤအရာတွင် သူတကယ်ပဲ ရုန်းကန်နေရသည်။
ဤကမ္ဘာရှိ အထက်တန်းစား ပတ်ဝန်းကျင်တွင် တစ်ဦးထက်ပိုသော ဇနီး နှင့် ကိုယ်လုပ်တော်ရှိခြင်းမှာ လုံးဝသာမန် ဟုသာ သူမ အမြဲထင်နေမိသည်။ သို့သော်လည်း သူမ၏ အမေမှာ စည်းကမ်းတင်းကြပ်သူဖြစ်ပြီး သူမ၏ အဖေမှာ လိုက်လျောလွန်းသူဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူမသည် အဖေဖြစ်သူဘက်သို့ ယိမ်းနေသည်မှာ သဘာဝကျသည်။
