ထိုစကားက ကျီတန်ထု၏ နောက်ဆုံးသံသယကို ပျောက်ပြယ်သွားစေသည်။ သူ့ဖမ်းဆုပ်မှုကို လွှတ်ပေးပြီး ရှက်ရယ်ရယ်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ငါ မင်းကို အဲ့အချက်မပြောပြတာက ကုသတဲ့နေရာမှာ စိတ်ဓာတ်ကလည်း အရမ်းအရမ်းအရေးကြီးလို့ပါ။ အဲ့အပြင် အဲ့ဆေးက အလုပ်ဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ ငါ ခုနှစ်ဆယ် ရှစ်ဆယ်ရာခိုင်နှုန်းလောက်ထိ ယုံကြည်ခဲ့ပါတယ်……”
သူ့ကိုယ်သူ ယုံကြည်မှု လျော့ပါးသွားသည့်ပမာ သူ့အသံသည် တဖြည်းဖြည်း တိုးသွားသည်။
ဇူအန် ဟက်ကနဲ သရော်လိုက်သည်။ ကျုပ် ခင်ဗျားကို ယုံမယ့်အတိုင်းပဲ။ အဖိုးကြီး ခင်ဗျားက တကယ်ကို တစ်ခုခုပဲ။ တကယ်လို့ ကျုပ် ခန္ဓာကိုယ်သာ ကမ္ဘာဦးမူလကျင့်စဉ်ရဲ့ ဆေးကြောသန့်စင်မှု မခံရခဲ့ရင် ကျုပ်က နှစ်ကြိမ်နှစ်ခါတောင် လှည့်စားခံလိုက်ရမှာလေ။
“ကျေးဇူးပြုပြီး အရမ်းစိတ်မတိုသွားပါနဲ့” ကျီတန်ထု ရယ်လိုက်သည်။ “အခုတော့ မင်း ကောင်းသွားပြီပဲမလား။ မင်းရဲ့ အသက်စွမ်းအင်က ပြည့်လျှံနေပြီး မင်းရဲ့ ယင်စွမ်းအင်စီးကြောင်းက သာမာန်ယောကျာ်းလေးတွေထက် အများကြီး ပိုပြင်းထန်ပြီး ပိုတည်ငြိမ်နေတယ်။ မင်း ပျော်နေသင့်တာ မဟုတ်ဘူးလား”
ယီးကို ပျော်ရွှင်…
မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ အမှန်မှာ ဇူအန် အနည်းငယ် ကြောက်လန့်သွားမိသည်။ ဒီလူကြီးက ငါ့ကော်လာကို ဖမ်းဆုပ်တဲ့ အချိန်တခဏလေးမှာ ငါ့သွေးခုန်နှုန်းကို စမ်းသပ်သွားတာ….ဒီလောက် အဆင့်မြင့်တဲ့ ဆေးပညာရှင်မျိုးက တကယ်ကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်။
ကျီတန်ထု ရုတ်တရက် မျက်နှာပြန်တည်သွားသည်။ “အဲ့လိုဆိုရင်တောင် နောက်ဆို ရှောင်ချီနဲ့ ဝေးဝေးမှာ နေနော်။ မင်းကို သူ့အနား သွားခွင့်မပြုတော့ဘူး” သူ လေးလေးနက်နက်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
“ဘာလို့လဲ” ဇူအန် ကြောင်သွားသည်။ ကျီရှောင်ချီက ချစ်ဖို့လည်းကောင်းပြီး ကြင်လည်းကြင်နာတတ်တယ်၊ ပြီးတော့ သူ့ကို ကောင်းကောင်းဆက်ဆံသေးတယ်။ ဘယ်သူက ဒီလိုမျိုး သူငယ်ချင်းကောင်းကို မလိုချင်မှာလဲ။
“ဘာလို့လဲ ဆိုတာမျိုး မရှိဘူး” ကျီတန်ထု နှာရှုံ့လိုက်ပြီး “အရင်တုန်းက မင်းတို့နှစ်ယောက် ခင်ကြတာကို ငါ အရေးမလုပ်ရတဲ့အကြောင်းရင်းက မင်းညီလေးက အသုံးမကျခဲ့လို့ပဲ။ အခု အဲ့ဒါက ပြန်ကောင်းနေပြီဆိုတော့ မင်းကို ငါ့ရဲ့ အဖိုးတန်သမီးကို အန္တရာယ်ပြုခွင့် လုံးဝမပေးနိုင်ဘူး”
