"អត់ទេបងមិនទៅណាទាំងអស់" យ៉ុងហ្គី។
"ខ្ញុំបារម្ភខ្លាចបងឈឺ" ជីមីន។
"ហេតុអីក៏អូនមិនបារម្ភពីខ្លួនអែងផង? ហេតុអីក៏អូនមិនចេញពីបងតាំងពីជំហានដំបូង?ហេតុអីក៏អូនមិនព្រមរត់ចេញអោយឆ្ងាយកុំអោយបងរកអូនឃើញ?" យ៉ុងហ្គី។
ជីមីនដកដៃយ៉ុងហ្គីចេញនឹងទះយ៉ុងហ្គីមួយកំប្លៀង។
ផាច់
"បើខ្ញុំចេញពីបងបានណាខ្ញុំនឹងរត់ចេញទៅអោយឆ្ងាយៗរហូតដល់បងរកខ្ញុំលែងឃើញ!! ត្រូវហើយខ្ញុំហត់ៗនឹងរឿងគ្រប់យ៉ាង!!" ជីមីននិយាយបណ្តើរវាយយ៉ុងហ្គីរហូតដល់គេកម្រើកលែងធ្វើអីលែងកើតទាំងអស់។
យ៉ុងហ្គីចាប់យកជីមីនមកក្រសោបនៅក្បែរដើមទ្រូងខ្លួនរួចក៏លួងលោមជីមីន។
"បងមិនអោយមានរឿងអីកើតឡើងលើអូនម្តងទៀតទេណាជីមីនយើងត្រឡប់បងសាងអនាគតថ្មីជាមួយគ្នាណា" យ៉ុងហ្គី។
"ហឹកៗៗៗ មិនបានទេលោកជាអ្នកសម្លាប់កូនរបស់ខ្ញុំ" ជីមីន។
"ជីមីនអោសបងសុំទោស" យ៉ុងហ្គី។
"ពាក្យសុំទោសមួយម៉ាត់បងគិតថាខ្ញុំអាចធូរចិត្តមែនទេ?" ជីមីន។
"បងគ្មានជម្រើសទៀតទេជីមីន" យ៉ុងហ្គី។
"ហឹកៗៗៗហេតុអីក៏បងធ្វើអោយបេះដូងខ្ញុំពិបាកយ៉ាងនេះ?" ជីមីនយកដៃខ្ទប់ទ្រូងខ្លួនអែង។
"ជីមីន" យ៉ុងហ្កី។
"កុំប៉ះខ្ញុំ" ជីមីនដកខ្លួនបម្រុងនឹងដកខ្លួនចេញពីយ៉ុងហ្គីប៉ុន្តែត្រូវបានយ៉ុងហ្គីចាប់ថើបជីមីនយ៉ាងជ្រួលប្របល់។
"យ៉ុងហ្គី!!បង" ជីមីនរៀបនឹងនិយាយបន្តយ៉ុងហ្គីក៏ចាប់ទាញជីមីនដួលទៅលើពូកនឹងទ្រោបខ្លួនគេពីលើជីមីន។
ដំបូងឡើយជីមីនមិនតបតទៅនឹងការថើបរបស់យ៉ុងហ្គីឡើយ។ ប៉ុន្តែពេលនេះគេបានតបតនឹងយ៉ុងហ្គីរួចក៏យកដៃតោងករយ៉ុងហ្គីជាប់។
"ជីមីន?? តើបងអាចធ្វើវាបានទេ?" យ៉ុងហ្គី។
"អឹម" ជីមីនឆ្លើយតបនឹងសម្លេងអឹមអៀនរួចក៏ពួកគេបន្តដំណើររបស់ពួកគេ។
មិនដឹងជាតណ្ហាកម្រិតណាទេពួកគេទាំងពីរធ្វើវាតាំងពីព្រឹកដល់ថ្ងៃរហូតធ្វើអោយអក្សរក្សនឹងអនកបម្រើឆ្ងល់។
"អាស" សម្លេងស្រែករបស់ជីមីនចុងក្រោយមានន័យថាពួកគេទាំង២បានទៅដល់គោលដៅហើយ។
យ៉ុងហ្គីបានធ្វើអោយជីមីនសន្លប់រួចក៏ផ្តេកជីមីនមកលើខ្លួននឹងថើបថ្ងាសជីមីនថើរៗរួចក៏ញញឹមម្នាក់អែង។
"បងសង្ឃឹមថាពេលអូនភ្ញាក់ឡើងរឿងល្អគ្រប់យ៉ាងដែលអូនរងចាំនឹងមាននៅពេលនោះ" យ៉ុងហ្គីនិយាយរួចក៏បិទភ្នែកគេងលង់លក់ជាមួយជីមីន។
"ហឹម" មិនយូរប៉ុន្មានជីមីនក៏បានភ្ញាក់មកក៏ក្រឡេកទៅស្តាំដៃខ្លួនក៏ឃើញយ៉ុងហ្គីកំពុងតែគេងទាំងទឹកមុខស្រស់ថ្លាជាងមុន៩០ដឺក្រេ។
"ស្រឡាញ់បងខ្លាំងបំផុតសឹងតែលែងខ្វល់ពីជីវិតខ្លួនអែង" ជីមីននិយាយទាំងអង្អែលមុខយ៉ុងហ្គីថ្នម។
"ហឹមនេះចេះលួចមកអង្អែលប្រុសស្អាតកំពុងតែគេងផងហេស" យ៉ុងហ្គីចាប់ដៃជីមីននឹងថើបថើរៗ។
"ធុំក្លិនស្អុយទេ?" ជីមីនសួរទៅកាន់យ៉ុងហ្គី។
"ស្អុយអី" យ៉ុងហ្គីធ្វើមុខឆ្ងល់ដាក់ជីមីន។
"ទឹកកាមបងអែងនឹង" ជីមីននិយាយរួចបម្រុងនឹងងើបចេញពីលើពូកប៉ុន្តែអក្សរក្សរបស់យ៉ុងហ្គីម្នាក់ក៏បើកទ្វារមកយ៉ុងហ្គីក៏ទាញជីមីនមកវិញ។
"អូយចាឡំសុំទោសលោកប្រុស"
"អែងមុននឹងចូលមកចេះគោះផងលើកក្រោយ" យ៉ុងហ្គីនិយាយរួចអក្សរក្សនោះក៏បិទទ្វារយ៉ាងប្រញាប់។
"អែងឃើញស្អីមិញ?"
"លោកប្រុសនឹងលោកប្រុសមីនកំពុងតែ.........." អក្សរក្សនោះរៀបនឹងនិយាយក៏ម្នាក់ទៀតរត់មកខ្ទប់មាត់គេ។
"នែរឿងសំខាន់មែនទេ? ចាំបបួលមនុស្សមួយវិមាននឹងទៅនិយាយនៅកន្លែងដែលអត់លោកប្រុសប្រយ័ត្នផូងផាំងអត់ដីកប់"
"នែអាណានិយាយដើមយើង?" យ៉ុងហ្គីស្រែកមកពីក្នុងបន្ទប់ពួកគេទាំងអស់ក៏រូតមាត់ជិតដើរទៅកន្លែងរៀងខ្លួន។
YOU ARE READING
365 ថ្ងៃ
Fanfiction365 ថ្ងៃជីវិតរាងតូចដែលធ្លាប់តែមានសេរីភាពដើរលេងសប្បាយបែរជាជួបនឹងបុរសម្នាក់ដែលមានអំណាចនឹងធ្វើបាបខ្លួនប្រាណគេមិនចេះចប់មិនចេះហើយ។ 365ថ្ងៃនេះតើជីវិតគេទៅជាយ៉ាងណា?
Part 13
Start from the beginning
