küllerime kadar...

Ölmek Mi?

Touya azından:

Sabah shoto ile uyandığımda ilk başta ne olduğunu anlamadım.

"benim yanımda ne işin var?"

Dün geceyi hatırlayınca kendime geldim. Shotoyu uyandırdım, üstümü değiştim ve aşağıya indim. Kahvaltının kokusunu alabiliyordum. Mutfapa indim anneme sarıldım ve Natsou ile Fuyuminin arasındaki koltuğa oturdum. Shoto da annemin yanına oturmuştu hatta yemeye başlamıştı bile. Babam bugün şeğir dışında görevleri olduğundan erken çıkmıştı.

"o yaşlı bunak olmadan daha mutlu bir aileyiz. Cehennemde yan todoroki enjii!"

Cehennem? Ne saçmalıyorum yemepe baktım,çatalı elime aldım ama yemek yemek istemiyorum sadece annem endişelenmesin diye tabapımı bitirdim ve anneme baktım. Annem şhoto'ya endişeli bakışkarla bakarken onun ne düşündüğünü anlayabiliyorum. Benliği ateş olursa babam ona tıpkı bana ilk başta yaptığı gibi eğitim verecekti daha doğrusu işkence edecekti. Bunu bende istemiyordum. İstemediğim şey eğitim alması değil, benliğinin babamın istediği gibi olması çünkü ozaman beni tamamen unuturdu ve ben buna izin veremezdim. Masadan kalktım odama çıktım istüme üşümemek için iki üç bişe aldım ve anneme biraz dolaşacağımı söyleyip herzaman benliğim üzerine çalıştığım dağın tepesine gittim. Hırkamı ve üatümü bir yere fırlattım üşümek umrumda değildi! Bir kayayı hedef olarak seçtim ve çalışmaya başladım. Mavi alevlerimi sapa sola savurmaya çalışırken bir yandanda ellerimi yakmamaya çalıştım. Ama uzun süre sonra yanmaya başladılar. Elimin acısıyla yere yattım.

"yanmasalra şaşardım zaten,çok zayıfım. Zayıf! Zayıf! Zayıf! Tam bir hatayım asla babamın istediği olamayacağım. Asla! Aptal benlik!"

Göz yaşlarımı tutamadım ve ağlamaya başladım. Shoto'nun benliği ortaya çıkınca babam beni unutucak. Umrunda bile olamacağım ve daha fazla dayak yiyeceğim sadece bir başarısızlık olduğum için... Başarısızlık dışında hiçbirşey değildim. Küçükken kahraman olmak tipki babam gibi olmak ve çok güçlü olmak istedim ama sadece aptal bir çocuktum! Beni gerçekten sevdiğin, önemsediğine, işin olduğundan dolayı bana zaman ayıramadığını düşündüm meğer sen beni hiç sevmemişsin. Bu benim suçum olmalıydı değil mi? Yoksa neden beni sevmesin? Bir hata yapmış olmalıyım bu yüzden beni sevmiyor değil mi? O aslında iyi biri mi? İyi? İYİ? bana attığı yümrüktan sonra mı? Skınleştim ve parka indim. Yüzünü yaktığım çocuk ordaydı yüzünde küçük çokta belli olmayan bir iz kalmıştı ama o iz yüzünden acı çeken ben olmuştum. O günü hatırladıkça canım dahada yanıyor.

Çocuk:hey canavar burdaymış

2. Çocuk:yüzünde yanık izine sebek olan canavar ha?

Touya:daha fazla iz istemiyorsanız gidin başımdan

Çocuk:hala bir canavar gibi mi davranıyorsun? Yüzümu yakan canavar sendin!

"senin çeneni parçalayıp daha da büyük bir yanık açacağım. Seni aptal herif canavar olan sensin. Ben bir canavar değilim. Değilim! Değilim! Değilim değilmi? H-hayır değilim olamam!"

Sessizlik istiyorum sadece susmalarını herkezin susmasını istiyorum sonsuza kadar. Eğer çenelerini kaoatmıyacaklarsa odun yetine yanmalarını tercih ederdim. Aldırmamaya çalıştım ve arkamı döndüm arkamdan "canavar" diye bağıtıp durmaları beni deli ediyor. Sinirlendim ve yumruğumu sıktım. Yumruğundan fışkıran alevleri görünve dillerini yutmuş gibi sustular. B-bu harika bir histi onlardan daha güçlüydüm benden korkuyorlardı, beni yenemeslerdi. Tekrar gülümsedim. Şimdi kim güçlü ha? Onu yakmak isterdim ama ben bir katil değilim ben bir kahraman olacağım. Ve babamdan bile güçlü olacağım.