မနက်ရောက်တော့ သူက မေ့အား အသေအချာ ကိုယ်တိုင် ရေချိုးပေးရန် ရေချိုးခန်းထဲသို့ ခေါ်သွားလေသည်။ မေကလည်း အောက်ပိုင်း ကတအား နာနေတာမို့ သူချိုးပေးတာပဲ ခံနေလိုက်သည်။ ရေချိုးကန်ထဲ ဖြည်းဖြည်း လေးထည့်ပေးပြီး ကိုယ်လုံးလေးကို အသာအယာ ပွတ်တိုက်ပေးပြီး နုနုရွရွလေး လုပ်ပေးနေသည်။
ထို့နောက် ကုတင်ပေါ်သို့ ပြန်ခေါ်လာကာ သူ့ဗီဒိုထဲမှ ဆွယ်တာ အကျီနှင့် အနွေးဘာင်းဘီအား ထုတ်ပေးပြီး
" ခုလောလောဆယ် တော့ ဒါ လေး ပဲ ဝတ်ထားလိုက်နော်။ ကိုယ် ခဏနေရင် သွားဝယ်ပေးမယ်။ ''
မေ့အကျီတွေက မနေ့က သူအတင်းဖြုတ်ပစ်သဖြင့် ကြယ်သီးများပင်မရှိတော့ ။ ဘောင်းဘီကလည်း မေ့အရည်နှင့် သူ့အရည်တို့အတိ ရွှဲနေသဖြင့် ဝတ်ရန် အဆင်မပြေပေ။
မေလည်း ဘာမှမပြောဘဲ သူ့အကျီ ယူပြီး ဝတ်ရန်ပြင်လိုက်တော့ အခန်းထဲက မထွက်သေးဘဲနေလေသည်။မေသူ့အားကြည့်ကာ
"ရှင်ဘာလုပ်နေတာလဲ။ ကျွန်မ အကျီလဲမို့ ထွက်လေ။ ''
သူက ရယ်ကာ
"ရှက်လို့လား နှင်းဆီ ရဲ့။ ကိုယ်တို့တွေ လုပ်တောင်လုပ်ပြီးပြီပဲကို။ ''
မေ သူ့အား မျက်စောင်းထိုးကာ
" ရှင်နော်..နှာဘူးမကျနဲ့။ သွားဆိုနေ..သွား''
မေအတင်းနှင်တော့ သူကရယ်ကာ ထွက်သွားလေသည်။ သို့ပေမယ့် အပြင်ကနေ
"နှင်းဆီ ဘောင်းဘီမဝတ်နိုင်ရင် ခေါ်လိုက် နော်ကိုယ် ကူဝတ်ပေးဖို့ စောင့်နေတယ်။ ''
"ဒီနှာဘူးတော့..'' မေအော်လိုက်တော့ အခန်းအပြင်က သူ့ရယ်သံခပ်သြသြကို ကြားရလေသည်။
မေအကျီဝတ်ပြီးတော့ အခန်းအပြင်ကို ထွက်ရန် ထလိုက်လေသည်။ မေ့ ထို နေရာ တဆစ်ဆစ်နာပြီး ပေါင်တွေလည်းနာနေပေမယ့် အားတင်းကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထပြီး အခန်းအပြင်ရှိသူ့ဆီသို့ သွားလိုက်သည်။သူက အကျီအကြီးကြီးနှင် မေ့ကိုမြင်တော့
"ပေါက်စလေးကွာ...ချစ်ဖို့ကောင်းချက်'' ဟုဆိုကာ ပါးကို လိမ်ဆွဲလေသည်။မေက နှုတ်ခမ်းဆူကာ
