The Runaway Groom (under editing)

5

My God! Can't this be a normal day?

"Don't be such a brat Anne, let's go" irita niyang sabi saka hinila ang kamay ko, but like he said, me being a brat, pumiglas nanaman ako.

"Ang kulit mo ha! Sabing kaya ko e!" Kaya ko naman talaga, pero kung papapiliin ako, syempre mas gusto kong sumabay nalang para di na ako mag commute, kaso lang natatakot ako baka kung anong mangyari.

Because knowing him? Alam kong may iba siyang binabalak...

"Sige, ganito nalang, mamili ka... Sasama ka sakin o bubuhatin kita" He said making me laugh

"You wouldn't try" I said laughing but he raised his brow at me na parang sinasabing gagawin niya nga, kaya naman hindi na ako nagmatigas pa.

"Okay fine!" I surrendered.

"Susunod ka rin pala e, ang dami mo pang arte" He said rolling his eyes on me.

***

"Teka... Hindi naman dito ang daan papunta sa inyo ah?" I asked starting to panic pero hindi niya ko sinagot, in fact, mas binilisan niya pa ang takbo.

"Sandro ano ba! Slow down okay?? Baka mamatay tayo!" Pagalit ko sa kanya but he just smirked at me.

"Oh come on, It's not like this is new"

"Sandro ano ba! Gusto mo ba talagang mamatay tayo? Pwes kung ganon, mag isa ka dahil ako ayoko! Lalo na pag ikaw kasama ko? Like, never!" I said looking at him with disgust.

Hindi naman siya sumagot, nandilim lang ang paningin niya saka walang sabi sabing inapakan ang preno dahilan para mapa uyot ako. Thank god I was wearing seatbelt.

"Ano ba! Baliw ka na ba talaga!" Pagalit ko sa kanya pero hindi manlang niya ko tinignan, He was just looking ahead, but I know in myself that he's mad.

"Sandr—"

"Do you really hate me that much?" He said cutting me off

"Do you really hate me Anne?" He asked again, at kahit pa gusto kong sabihing oo, hindi ko alam bakit hindi ko magawa.

Nanatili lang kaming magkatitigan. He looks sad and hurt and I'm starting to feel guilty about the things I said.

Pero masisisi niyo ba ako?

"I know I hurt you"

"I know I didn't keep my word"

"I know I lied... and I'm sorry, I'm so sorry Anne... You know me, and you know that It's not my intention to hurt you, it's just that— nevermind" sa halip na sabi niya dahilan para kumunot ang noo ko

"What is it Sandro?" I asked but he shakes his head then smiled at me sadly

"Nothing, just forget it... Uhm, sige ihahatid na kita sa bahay—" Sandro was cut off when my stomach growled

Shit

I'm hungry

Wala pa akong kain simula kaninang umaga, nakakahiya

Napangiti si Sandro sakin nang hawakan ko ang tiyan ko saka umiwas ng tingin.

"—but before that, we'll eat first"

****

"Naimbag nga malem Congressman!" Masayang bati kay Sandro ng mga tao sa isang fast food chain na pinasukan namin.

"Magandang tanghali po sa inyo" bati naman niya sa kanila. Hindi naman ganon karami ang mga tao sa loob but I can't help to feel conscious dahil alam kong nakatingin na rin sakin ang mga babae sa loob.

Ang ilan rin sa kanila ay naglabas ng cellphone at vinideohan kami. Napahawak tuloy ako sa braso niya.

"Can we eat somewhere else? Nakakahiya ang daming nakatingin satin" Naiilang kong sabi habang nakadukdok sa dibdib niya. Ramdam ko rin ang paghawak niya sa likod ko.

He pulled me closer

"Gutom ka na diba? So dito na tayo kumain" He said smiling at me, and as I stare at him, biglang bumilis ang tibok ng puso ko.

Sandro stop

I didn't answer him so he continued "Don't worry, I'll handle this" He said then like he said, binalingan niya ang mga tao saka sinabihan ang mga ito.

"Uhm guys, can we not film this? We just want to have lunch, I hope you guys understand" Sabi ni Sandro sa kanila, agad namang tumango ang mga tao saka tinago na ang mga cellphone nila.

"Pasensya na po Congressman!" Sabi nila kaya naman muli na akong tinignan ni Sandro saka ngumiti.

"Let's go?" He asked, Tumango naman ako saka sumunod sa kanya.

Tahimik kaming kumain ni Sandro, I know this isn't right pero di ko na talaga mapigilan ang kalam ng sikmura ko. Gutom na gutom na ko kaya bahala na.

Tsaka wala naman sigurong masama kung kumain kaming dalawa diba?

As we both eat our foods, pansin kong hindi mapakali si Sandro, it's like he wants to say something so out of convenience, I talked to him.

"Spill it Sandro" I said making him look at up with a frown

"Huh?"

"Spill it, I know you want to say something" I said causing him to laugh

"Is it obvious?" Tanong niya pero umiling ako saka ngumisi

"Not really" I said (note the sarcasm)

Tumawa naman si Sandro bago huminga ng malalim "I was just wondering why did you accept Dad's invitation" He started making me stop

"I mean, it's not like I don't want you to be here, I'm just curious" He finished

At habang iniisip ko ang sagot sa tanong niya, doon ko na realize na kahit pala may masamang ginawa sayo ang isang tao, hindi pa rin mawawala ang pagmamahal mo para sa kanila, lalo na kung malaki ang naging parte nila sa buhay mo.

I'm not referring to Sandro, I'm talking about his Family.

Yes, Sandro was the one who hurt me, pero syempre madadamay ang lahat.

Kaya nga ako umalis ng Ilocos Norte noon, kasi pakiramdam ko lahat sila pinagkaisahan ako, na lahat sila may kasalanan sakin.

But as the days go by, unti unti kong na realize na hindi naman pala kailangang madamay ang lahat, lalo na kung hindi naman nila ginusto ang nangyari sayo.

You just really have to accept it.

"It's okay if you don't want to answer m—"

"I missed them" pagputol ko sa sinasabi niya, nakita ko namang natigilan siya.

"I missed Tito Bernard, Tita Liezel, Mama Meldy... Si Vince, si Simon, all of you, I missed all of you" habang sinasabi yon, hindi ko na napigilan ang sarili kong maiyak.

Agad namang tumayo si Sandro sa pagkakaupo saka tinabihan ako, pinunasan niya rin ang mukha ko gamit ang kamay niya.

"Shh, don't cry... " He said wiping my tears, at sa di malamang kadahilahanan, mas naiyak pako.

I miss this, I miss him

I leaned into Sandro's touch as he wipes my face and all of a sudden...

"Why Sandro? Why?" I asked making him frown

"What?"

"Why did you leave?"

"Why did you left me?"

A/N

Naiyak ako sa part nato, sana kayo rin hahaha

Pls vote🥺