Liar

Chapter 3

با کنجکاوی به دهن آلفای بزرگ‌تر زل زده بود. واقعا می‌خواست بدونه چه بلایی سر معشوقه‌ی این پسر اومده.

آلفا نفس عمیقی کشید تا بغضش رو قورت بده.

-وقتی رفتم تو...عموم رو دیدم. با دست‌های خونی روی تخت نشسته بود و گریه می‌کرد. یکم اون طرف‌تر [متوجه اشک‌هایی که صورت آلفا رو خیس می‌کردن شد] جنازه‌ی سوبین افتاده بود. اون عموی روانیم انقدر با چاقو زده بودش که مرده بود. چرا؟ چون فقط به جای یه امگا با یه آلفا قرار گذاشت.

با ناراحتی به آلفا نگاه کرد. چقدر خسته به‌نظر می‌اومد.

اشک‌هاش رو پاک کرد و خنده‌ی مصنوعي کرد.

-ولش کن. الان وقت بحث در مورد گذشته نیست. حالا فهمیدی چرا می‌خوام کمکت کنم؟

سرش رو به نشونه‌ی بله تکون داد و پرسید: «اما چه‌طوری می‌خوای کمکم کنی؟»

یونجون با یه لبخند مهربون جوابش رو داد: «اوایل که سوبین رو از دست دادم خیلی نا امید بودم. زندگی برام مثل جهنم شده بود. چند بار به خودکشی هم فکر کردم. اما با یه پسر آشنا شدم. اسمش هیونینگ‌کای بود. اون پسر یکی از بهترین دانشمندهای کره‌ست. می‌گفت اون و پدرش سال‌هاست دارن روی یه چیزی کار می‌کنن؛ اما به کمک یه آلفای جوون نیاز دارن. دنبالم بیا. بهت میگم برای چه کاری به کمکم نیاز داشتن.»

به دنبال یونجون از اتاق خارج شد. با دیدن بیرون اتاق دهنش از تعجب باز شد. توی یه آزمایشگاه بودن. آزمایشگاهی که شبیه فیلم‌ها بود. در و دیوار سفید، شیشه‌های عجیب و غریب که بومگیو هیچ نظری نداشت چی هستن. پرسید: «چرا ما اینجاییم؟»

یونجون پرسید: «قبل از اینکه بگم کجاییم. می‌خوام بدونم چقدر اون آلفا رو دوست داری؟ حاضری هر کاری براش بکنی؟ هر چقدر هم سخت باشه؟»

با لبخند جواب داد:

-البته، تهیون همه چیز منه.

-خیلی خب، از یک سال پیش، همراه با هیونینگ‌کای و پدرش داریم رو یه قضیه‌ای کار می‌کنیم. من و سوبین به‌خاطر این نتونستیم با هم باشیم چون هر دومون آلفا بودیم. اما من می‌خوام این رو ممکن کنم. دقیق‌تر بخوام بگم، چوی بومگیو، من می‌خوام تو رو یه دو رگه‌ی آلفا-امگا کنم.

با وحشت پرسید:

-چی؟ اما من یه آلفام. چه‌طور می‌خوای منو دو رگه کنی؟ اصلا مگه دو رگه‌ی آلفا-امگا وجود داره؟

یونجون عینکش رو زد.

+نه، وجود نداره. من می‌خوام تو اولیش باشی.

با دهانی که هنوز از تعجب باز بود روی صندلی مشکی رنگ، کنار یونجون نشست.

-من چی‌کار باید بکنم؟