GİZLİ BEN

   Saat 9.45 ve Bingo! İçeriye girdi. Her zaman ki camel renginde ki kemerli paltosunu giymişti.Sipariş noktasına geldi ve tıpkı her gün yaptığı gibi filtre kahvesini artık ismini söylemeye gerek kalmadan siparişini verdi. Garson nazikçe karton bardağı onun yumuşacık, her gün üşenmeden kremlediği ellerine uzattı. Bardağı aldı ve ' İyi günler!' bile demesine gerek kalmayacak bir gülümseme ile Cafe'yi terk etti. 

  Artık kafamı kaldırıp etrafı daha iyi gözlemleyebilirdim. Aslında etrafta gözlemlemeye değecek her hangi bir şey yoktu. O dışında hiç bir şey dikkatimi çekmiyor, gözlemlenmeyi hak etmiyordu. Okuduğum (okuyor gibi yaptığım) derginin kapağını kapattım ve masada ki yarım kalan kahvemi orada bırakarak kendimi dışarıya attım. Arabamı durağın hemen elli metre ötesine park etmiştim. Onu durakta oturuyor halde görünce yolun köşesinde ki sigara içme yerinde durdum. Paltomun iç cebinden deri kaplama kumaşı olan sigaralığımı çıkarttım ve içinden birini çektim. Zippomu diğer cebimden aldıktan sonra sigarayı dudaklarıma götürdüm ve zehri ciğerlerime çektim. Durakta oturmuş olan narin bedenini izlemek için buna değerdi. 

   Boynunu hafifçe aşağı indirmiş elinde duran kitaba odaklanmıştı. Ne okuduğunu deli gibi merak ediyordum. Okuduğu kitap bana onun hakkında çok şeyi anlatabilirdi bu yüzden kitabın ismini görmeliydim. Sigaramı ani bir hareket ile söndürdüm ve arabama doğru onun önünden yavaşça geçerek ilerledim. Neyse ki kafasını kitabından kaldırmadı ve beni umursamadı. Vay canına bu kitap... bu kitap 'Otomatik Portakal' kitap zevkine hayran kalacağımı biliyordum.

    Arabamın içine yerleştikten sonra dikiz aynamı onu görebilecek şekilde ayarladım ve onu izlemeye başladım. Sanki yoldan geçen arabalar, birbirine bakıp gülen çocuklar ve yanında ki kadının (aşırı) mimik kullanarak konuşması umurunda değilmiş gibiydi. Sadece o ve okuduğu kitap. Ona bir organı gibi sahip çıkıyordu. Otobüsü geldiğinde gerçekliğe dönmüş gibiydi. Kitabını kapattı çantasına koydu ve otobüs basamaklarına adım atarak gözden kayboldu. 

    Onu takip etmem gerektiğini biliyordum. Fakat bunu başka bir yoldan giderek yapmalıydım. Beni fark etmediğini biliyordum fakat işler bu kadar iyi giderken her şeyi mahvetme riskini alamazdım. Otobüsü takip etmeyi bırakıp doğruca onun iş yerinin olduğu binaya sürdüm. Binanın yanında olan kitapçının ara sokağına arabayı  park ettim ve iş yerinin yaklaşık 150 metre ötesinde ki durağı izlemeye başladım orada ineceğini biliyordum. Arabadan inip kitapçıya girdim burdan onu izlemek daha kolay olacaktı.

   7 dakika sonra otobüsten indi. Külotlu çorabını kimse fark etmeden yukarıya çekti. Saçlarını geriye attı ve sırtını dikleştirerek binaya doğru yürümeye başladı. Hayır, hayır, hayır o bu gösterişli olmaya çalışan kişi değildi. Rahata düşkün ve neşeli biriydi. Ancak patronuna kendini beğendirmeye ve kanıtlamaya çalışıyorsun değil mi Bayan Johnson?

...............................................................................................................

   Bugünlük gözlemleme yeterliydi çünkü kameramın şarjı bitmişti. Eve geldiğimde paltomu bir köşeye atarak karanlık odaya geçtim. Gömleğimin kollarını sıkıca yukarı kıvırdıktan sonra neredeyse bütün akşamımı orada geçirerek çektiğim fotoğrafları banyo yaptırdım. Son olarak kurumaları için mandal ile astıktan sonra. Çektiğim şahaserlere baktım. Mükemmel görünüyordu. Kahvesini yudumlarken, kitap okurken, yürürken, bir yere dalmış bakarken... O kadar doğal ve güzeldi ki kendimi alıkoyamıyordum.

   Kendime bir bardak viski hazırladıktan sonra çalışma masama geçtim ve olurda banyo yaptırdığım fotoğraflardan kurtulmam gerekirse diye fotoğrafları bilgisayarıma da aktardım. O kadında ilginç bir şeyin olduğunu biliyordum ve pes edene kadar duramam. Biliyorum bir çoğunuz içinden bana sapık ve manyak diyordur ama emin olabilirsiniz ki değilim.