Çocuk gibiydik... çocuk gibi.
Gökyüzünün maviliğinden uçardın, sen.
Umutsuzca bekleyen bir avcı gibiydim, ben.
Sen uçuyordun,
Ben bekliyordum.
Ardından koşuyordum,
Nefes nefese ve sinem ağrıyordu sonra.
Sen uçuyordun,
Ben koşuyordum.
Neşeli, mutlu, coşkulu çocuklar gibi mi desem?
Aslında...
Annesini bekleyen;
Tüysüz, eti buruş buruş, çil karga yavrusu gibi mi desem?
Sen uçuyordun,
Ben koşuyordum.
Balıkçıların ağlarıyla takılırdı, ayağım.
Çatlamış toprağa düşüyordum.
Sen gülüyordun,
Ben kahroluyordum.
Ufukta umut ışığı peyda oluyordu
Sen ufka doğru uçuyordun,
Ben ağlıyordum, ufka bakarken.
Kanatların Ararat'ın yamacında yetişen,
Sümbüllere inat koku yayardı.
Şakaklarımın arasında geçip kulağıma
Ta beynimin köhne karanlığına kadar.
Aydınlanırdı, sonra.
Sen uçuyordun,
Ben ağlıyordum.
Kızıl güneşin ardından kaybolunca, sen.
Ben diz çöküp, ağlıyordum.
Sen yitip gidiyordun.
EROL TİGRAK
Eylül. 2018
