Mr. gay

Hoofdstuk 15 - Voor altijd

Ik kreun als ik wakker word door iemand die zachtjes aan het snikken is. "Lieverd, niet huilen. Ze hebben haar gevonden, maar dat betekent niet dat ze dood is. Dat weten we pas als de politie terug is,"hoor ik Pablo fluisteren. "Hoe bedoel je ze hebben haar gevonden?"vraag ik en ga overeind zitten. Pablo zucht diep. "Niets. Ze wezentje moeder zijn. Ga nu maar slapen,"zegt hij en streelt mijn haren eens. "Je zei dat ze haar gingen redden!"roept Jack en slaat even op de matras met zijn knuffelkonijntje. Mijn ogen worden groot waarna ik uit bed spring en mijn kleren begin aan te doen. "Zeg me waar ze zijn! Ik moet ze gaan helpen! Het is mijn plicht om Julie en mama te helpen!"roep ik hard. Pablo kijkt me zonder enige emotie aan. "Je kan ze niet helpen. Je hebt gee ervaring en hebt nul komma nul ervaring dus je zou alleen maar in de weg lopen. In plaats daarvan kan je beter rustig blijven en proberen te slapen,"zegt hij en legt zich samen met Jack weer onder de lakens. "Rustig blijven?! Verwacht je nu echt dat ik rustig kan blijven? Heb je enig idee hoe het is als een van je ouders ontvoerd is en op het punt staat te sterven?! Gebruik je hart eens en stop met te kijken alsof het je niets doet!"schreeuw ik. PATS! Geschrokken kijk ik naar Pablo die me zo juist een harde mep gaf. "Ik heb geen ouders meer. De ene vermoord en de ander heeft me BEWUST verlaten. Het is nog erger te weten dat een van je ouders je niet wilt en je expres verlaat. Denk je dat ik er niet met een zit? Ik zie jullie als een familie Cas. Een familie die ik nooit heb gehad. Luke werkt zich te pletter om je moeder en Julie te vinden. Je grootouders doen er alles aan om jullie te beschermen en ik loop hier gewoon rond. Als ik weg ga en terug naar mijn vader ga, dan is er niet bepaald iemand die dat erg zou vinden. Behalve jij! Dus als jij zo dom wilt zijn om in de open armen van die gek te lopen dan moet je inderdaad de politie gaan helpen. Ben je dan echt zo blind?"sist hij. Snikkend zak ik neer tegen de muur en durf hem niet meer aan te kijken. "Sorry Pablo... Echt ik bedoelde het niet zo... M
...maar ik kan niet meer... Ik voel me zo nutteloos en zonder enige waarde,"snik ik. Rustig komt hij naast me zitten en legt een arm over mijn schouders heen. "Je doet meer dan je denkt. Je bent er voor je kleine broer en je bent er voor mij. Je bent er voor je grootouders. Zij kennen je moeder ook heel erg goed en Julie ook. Je bent niet de enige die dat gebouw wilt binnenstormen en je moeder en Julie eruit halen. We willen hier allemaal een einde aan,"zegt hij en geeft me een vluchtige kus op de lippen aangezien Jack er ook nog is. Ik knik even. "Wil je me dan wel vertellen wat er aan de hand is?"vraag ik zachtjes. "Sure. De politie heeft de dader gevonden en zo een speciaal team is hem gaan achtervolgen. Met als gevolg dat ze beelden hebben van hoe ze tegen iemand aan het praten is en antwoord krijgt van een vrouw. We weten niet of die vrouw Julie of je moeder is, want je hoort het amper. Dus hebben ze een heel plan uitgewerkt en zullen ze Julie en je moeder proberen te bevrijden. Geen idee of ze nog leven of niet. Luke is mee, maar verblijft in een back-up combie dus hij mag niet mee naar binnen. Hij is er alleen om je moeder en vriendin op te vangen of ze te identificeren als ze... Je snapt me wel,"zegt hij en kijkt even naar Jack die ons vragend aankijkt. Dat ventje is nog zo jong en moet al zoveel meemaken, maar hij houdt zich sterk en dat bewonder ik. "Je mag dan klein zijn en weinig spieren hebben, maar ik heb nog nooit iemand gezien die zo dapper is als jou. Zelfs niet in de stoere films,"zeg ik wat Jack dus duidelijk gelukkig maakt. Best wel zielig voor Luke dat hij mee moet. Aan de ene kant zou ik in zijn plaats willen zitten, maar als er lijken gevonden worden wil ik niet degene zijn die ze moet identificeren. Ik kan me niet voorstellen hoe dat moet zijn, zeker niet na wat de man met mijn gezicht heeft gedaan. Je kunt nog steeds de grove littekens zien in de vorm van spiralen, cirkels en andere vreemde tekens. Ooit zullen de littekens wel weg gaan, maar in het begin zal ik nog een lange tijde gekenmerkt zijn. Ik mocht al blij zijn dat er een dokter in het team zat die bepaalde wonden kon hechten en er niets aan mijn ogen, neus, mond of oren was. Het had dus heel wat erger gekund. Pablo kijkt me bezorgd aan. Even denk ik na over wat hij me verteld heeft. De ontvoerder heeft haar schuilplaats... Wow wacht! Haar! Het is een vrouw. "Paab, weten ze zeker wie het gedaan heeft?"vraag ik. Met een pijnlijke blik kijkt hij weg. Hij weet het dus. Zou het iemand zijn die ik goed ken? Dat moet wel! Waarom zou hij anders zo kijken? Die blik heeft hij altijd als hij weet dat hij me met iets kan kwetsen. "Is het heel erg? Ga ik er heftig van schrikken?"vraag ik. "Ik geloof van wel, meer zeg ik niet,"zegt hij en omhelst me even. Jack lacht en omhelst ons ook. "Gelukkig heb ik mijn twee grote broers nog. Maar Pablo... Je blijft toch bij ons?"vraagt hij zielig en neem mijn hand vast alsof hij steun nodig heeft. "Als jullie willen dat ik blijf dan zal ik blijven,"zegt hij lief. Jack begint te juichen en maakt een soort vreugdedansje. Volgens mij beseft hij wel dat onze moeder in gevaar is, maar dringt het nog niet door dat hij haar misschien nooit meer zal zien. Wat best normaal is van een knul die de drie jaar nadert. Ik wil echt niet dat hij een van zijn ouders verliest en zeker niet op zo een jonge leeftijd. Dat moet wel trauma's opleveren.
●
Vermoeid staar ik naar het plafond. Pablo en Jack zijn alweer diep in slaap, maar mij lukt het niet. Hoe moe ik ook ben. Wetend dat ze nu proberen om mijn twee geliefden te betreden maakt me kapot. Vooral omdat ik wil helpen, maar voor we gingen slapen heb ik Pablo gezworen thuis te blijven anders ben ik hem kwijt. Ik ben wel niet zeker of hij daarmee bedoelde dat ik zou sterven als ik zou helpen of hij me zou verlaten. In ieder geval lig ik nu onder een zware arm van Pablo alsof hij die voor de zekerheid over me heen gelegd heeft. De wind huilt als een schreeuwende baby en de woeste regen tikt tegen het raam. Het is alsof dit een teken is dat er iets verschrikkelijks aan het gebeuren is. Mijn buikgevoel zegt me hetzelfde. Wat als er iets met Julie of mijn moeder is? Wat als ik ze nooit meer terug zie... Wat... Wat... Duizend vragen komen in mijn gedachten en ze maken me alleen maar onrustiger. Als er niet snel nieuws komt dan kan ik me niet aan mijn woord houden. Dat voel ik en dat spijt me nu al. Pablo zou het me denk ik nooit vergeven. De bel van de voordeur gaat en ik schiet overeind. "Waar ga je heen?"vraagt Pablo die zijn ogen wijd open heeft. Zo diep in slaap was hij dus niet... "De bel ging net en ik wou gaan kijken,"zeg ik maar hij kijkt me ongelovig aan. "Op dit uur?"vraag ik en als bevestiging op zijn vraag gaat de bel opnieuw. Zo snel als ik kan ren ik naar beneden en open de deur. Daar staat een vrouw. "Ik ben van de politie en heb een belangrijke boodschap voor u. Mag ik binnenkomen?"vraagt ze vriendelijk. Ik zet een stap opzij zodat ze binnen kan en sluit de deur achter haar rug. "Als eerste, geloof nooit wat iemand zegt!"lacht ze gemeen en richt een gigantisch keukenmes op mij waar nog wat opgedroogd bloed aanhangt. Angstig zet ik een stap achteruit. "Niet roepen anders heb ik nog een tweede boodschap voor je,"lacht ze weer eens terwijl ze een doosje uit haar zak haalt. Diep vanbinnen wil ik niet weten wat erin zit. "Wat wilt u van me?"vraag ik en hoop dat Pablo wegblijft. "Dat je meekomt zodat ik het ritueel kan voltooien. Ze draait een rondje waardoor haar gezicht in het maanlicht komt. Pas nu dringt tot me duur waar ik deze vrouw zo goed van herken. "Wat als ik niet meekom?"vraag ik en ze schudt met het doosje. "Dan gebeurt hetzelfde met iedereen hier in huis als de persoon die een deel van dit doosje vulde,"zegt ze en even slik ik. "Wat zit er dan in?"vraag ik met trillende stem. "Kijk zelf maar,"zegt ze en overhandigt me het doosje. Aarzelend neem ik het aan en open het. Met een gil laat ik het doosje vallen en een bebloede vinger rolt eruit. Julie of mijn moeder... Een van hen... "Ik heb je gezegd niet te schreeuwen,"zegt ze kwaad en stormt woest op me af. Met een schreeuw duwt ze het mes diep in mijn borst waardoor ik net een kreun neerval en naar adem probeer te happen. Bloed gutst uit de wond en pijn verspreidt zich over mijn hele lichaam. "Ga bij hem uit de buurt of ik schiet,"zegt een kille stem die me rillingen bezorgt. "Tegen de tijd dat je dat doet is de jongen dood,"lacht ze. "En dan? Dan vallen er niet nog meer slachtoffers want dan ben jij dood,"zegt de stem verveeld. Door de pijn is het moeilijk te horen wie mijn redder is en aangezien ik mijn hoofd niet kan opheffen kan ik het ook niet zien. "Je geeft dus echt niet veel om dit schepsel. Die arme Blake had nog gelijk ook over zijn broer,"zegt dat kreng. Even moet ik tot me laten doordringen wat ze zegt eer ik begrijp dat het Luke is. "Hij had ook gelijk over hoe gestoord je bent,"zegt hij. Een knal weerklinkt je door het huis en alles wordt zwart.
●
Pov Pablo
Ijsberend loop ik door de kamer. Alles ging heel snel na het schot. Jack begon te huilen en de politie stormde het huis binnen. Casper ligt lijkbleek als een lappen pop in het ziekenhuis bed. Van Luke mocht ik mee met de ambulance aangezien hij Jack wou opvangen en een verklaring moest afleggen. Hij had dan ook een vrouw vermoord en niet zomaar een vrouw. Mijn moeder... "Paab... Waar ben ik?"vraagt de stem die mijn hart sneller doet slaan. "In het ziekenhuis wegens te groot bloedverlies en een klaplong,"zeg ik en maak dat ik zo snel als ik kan bij zijn bed zit. "Je hebt ongeveer een week geslapen,"voeg ik daaraan toe. Casper kijkt me vermoeid aan. Ik merk dat hij wat wilt zeggen. "Je moeder ligt twee kamers verder en Julie kan elk moment komen,"zeg ik en kus hem even. Blijkbaar was dat alles wat hij wou weten. "Sorry voor je moeder,"kermt hij met moeite. "Ik zie haar allang niet meer als mijn moeder, maar toch bedankt,"zeg ik en ga tegen hem aan liggen. Alleen zorg ik er wel voor dat ik zijn pijnlijke plekken niet raak. Zo blijft het een tijdje stil en genieten we van elkaar warmte. Tot de deur opengaat en Julie binnenkomt. Ze ziet er mager uit en heeft heel wat littekens, maar ze wss er minder erg aan toe dan de moeder van Casper. "Hey,"zegt ze aan gaat aan de kant van Casper zitten. "Julie,"fluister Casper en je ziet de tranen prikken in mijn ogen. "Ik ben ok Cas. Er blijven alleen wat littekens over en ik ga nu een lange tijd geen horror meer kijken. Oh en ik moet naar een psycholoog, maar ik vind hem maar eng. Misschien moet je eens mee gaan als je beter bent. Ik voel me altijd veel veiliger bij jou. Oh en je moet me dringend eens de details vertellen over hoe jullie samen zijn gekomen, want jullie zijn zo cute samen!"zegt ze enthousiast. Even moet Casper zachtjes lachen. "Ik ben blij dat je nog de oude bent,"zegt hij en sluit tevreden zijn ogen.

Pov Casper
Net als ik wil slapen gaat de deur opnieuw open. Ik ben zo blij dat alles goed is met Julie en dat mijn moeder weer op de been aan het komen is. Maar ikzelf ben kapot en ik wil alleen maar slapen. Dus schenk ik geen aandacht aan wie er ook is binnengekomen. "Ik kom later wel terug,"fluistert Luke zachtjes. "Ik denk dat hij nog wakker is,"zegt Pablo en woelt even door mijn haar. Mompelend open ik mijn ogen. "Luke wil je spreken,"zegt Pablo. Doodmoe richt ik mijn ogen naar de deur. Luke heeft de klink alweer vast om weg te gaan. Geschrokken merk ik dat zijn hand in het verband zit en hij een vinger mist. Hij is dus de eigenaar van die vinger uit het doosje. Liefjes loopt hij naar het bed toe. "Ik moest je de groetjes doen van je moeder en ik wil je ook nog zeggen dat ik toesta dat je met Pablo gaat. Je bent als een soort van zoon voor me geworden en ik wil je gelukkig zien,"zegt hij en ik glimlach breed. "Ik beloof het als jij het veilig houdt met mam,"zeg ik waardoor hij moet lachen. "Dat beloof ik en dat blijft zo voor altijd,"zegt hij. "Net als onze vriendschap,"zegt Julie. "En onze liefde,"voegt Paab er nog aan toe. "Jij en ik voor altijd,"fluister ik. Zo zacht als rozenblaadjes drukt hij zijn lippen op die van mij. Zacht giechelend verlaat Julie de kamer en Luke gaat stilletjes weg. Alleen Pablo blijft over en meer heb ik momenteel niet nodig.

The end

Ps. Er komt heel misschien nog een epiloog. Als jullie weten hoe het verder gaat met Casblo...

Oh en zouden jullie zo lief willen zijn om te kijken of jullie voor alles gestemd hebben?

Toch bedankt aan mijn trouwe lezers en aan iedereen die me aan zoveel reads hebben geholpen