Naar de belevenissen van Ariana Fiorelli.
Een vlaag zilte zeelucht dreef voorbij en ik proefde de zoute smaak nog een lange tijd na op mijn tong. Ik had mijn benen dicht tegen me aan getrokken en liet mijn kin op mijn knieën rusten. "Wat denk je van rozemarijnblauw?", vroeg ik met een uitgestreken gezicht terwijl ik mijn tenen steeds dieper in het zand begroef. Leah schaterde het uit, "Die is goed! Was ik daar maar op gekomen" Ze zei het vrolijk, tot ze tot het besef kwam dat ik nu gewonnen had, haar lach betrok en maakte plaats voor een pruillip. "Ha!", riep ik triomfantelijk, ze gaf het toe dat ik beter was. "Dat wordt dan 75-69. Ik win!" Leah keek me mokkend aan, ze kon niet al te goed tegen haar verlies, ook al speelden we dit spelletje al jaren. "Jaja, het is al goed, jij wint," murmelde ze. "maar zorg nu maar dat dat portret van mij af is." Oh god! Die opdracht was ik glad vergeten. Ik pakte mijn penseel terug op en ging vlijtig aan het werk. Alhoewel, penseel? Ik was thuis mijn penseel vergeten ook al had het in blokletters op het blad gestaan en helaas voor mij was mijn leerkracht onverbiddelijk, ik moest het maar doen met iets wat ik ter plekke vond. Vandaar dat ik nu met een half verlepte paardenbloem zat opgescheept. "Mooi lachen en stil zitten!", beval ik Leah. Ik beet koortsachtig op mijn lip, hoe kon ik Leah het best op dit stuk canvas krijgen? Geïrriteerd wreef ik mijn haren voor de zoveelste keer uit mijn gezicht en wenste dat die vervelende wind nu eindelijk eens zou gaan liggen. "Zeg komt er nog wat van" Leah's ongeduldige stem snerpte door de lucht. Als je iets over Leah moet weten is dat ze geen geduld heeft en een hekel aan stilzitten, vandaar waarschijnlijk ook al die opmerkingen die ze altijd in de les krijgt. Ik haalde diep adem en doopte mijn paardebloem in de verf. Een beetje beteuterd staarde ik naar de bruin-gele vlek die de bloem in de verf had achtergelaten. Met het puntje van mijn tong uit mijn mond verfde ik geconcentreerd eerst Leah's tot aan haar schouders kortgeknipte, karmijnrode haar, dan haar opgewekte, malachiet groene ogen, haar nonchalante lach die altijd rond haar lippen speelt en die schattige kuiltjes, vervolgens haar adembenemende slanke figuur en tot slot haar kleurrijke outfit. Leah was altijd een kleurenpalet, je werd spontaan vrolijk als je haar zag. Net zoals ik eigenlijk, ik was ook een kleurenpalet. Misschien zelfs nog meer dan Leah. Beetje bij beetje kwam Leah's stralende uiterlijk op het canvas. Ik weet niet hoe lang ik daar zo zat te verven, misschien 20 minuten, een half uur, een uur? Ik zou het niet weten, ik verfde en verfde, ik zat helemaal in mijn eigen wereld, met het kalmerende geluid van zacht kabbelend water op de achtergrond. Af en toe werd ik verstoord door de schrille kreet van een meeuw of van mijn haren die in mijn gezicht waaide. Ik verfde alles! Niet alleen Leah, maar het hele landschap. De verwilderde duinen, de rots waar Leah op zat, de uitgestrekte stranden en de azuurblauwe zee op de achtergrond. Het beeld was fenomenaal, Leah haar sierlijk silhouet afgetekend tegen de warm oranjegloed van de ondergaande zon. Door de wind werden Leah's haren alle kanten opgeblazen waardoor dit beeld iets avontuurlijks kreeg, iets wat perfect bij Leah past, avontuurlijk! Ze zat daar zo achteloos op die rots met haar voeten in het water en haar zo typerende nonchalant lachje rond haar lippen. Ik had haar nog nooit zo lang en zo stil zien zitten en plots voelde ik een vreemde drang, een aantrekkingskracht. Dit meisje, mijn beste vriendin, die, die ik door en door ken en al jaren mijn diepste geheimen vertel, die straalde nu iets uit, iets dat mij nog nooit eerder was opgevallen. Het liet me al mijn zorgen vergeten en mijn hart sneller slaan. Ik had alleen nog oog voor haar. Het leek alsof talloze spotlights op haar en haar alleen gericht stonden, ik moest gewoon naar haar kijken en de rest verbleekte naar de achtergrond. "En," vroeg ze terwijl ze van de rots sprong en naar me toe huppelde "mag ik het resultaat zien!?" "Euh, ja natuurlijk", stamelde ik, ik wou haar aanraken, ik wou... Ze draaide zich om met een grote lach op haar lippen "Wauw, dat is echt... wauw"
"Weet ik" lachte ik haar toe, het was inderdaad goed gelukt, en dat met een
Paardebloem als penseel! Ik was er trots op. Mevrouw Lari zou versteld staan. En toen plots boog Leah voorover. Ik hield mijn adem in, mijn hart maakte een sprongetje, ging ze me kussen!? Nee, ze smeerde lachend een klodder verf uit op mijn neus, waarna ze vrolijk haar neus tegen de mijne drukte, wat dacht ik wel! Maar toch, ik werd er helemaal warm van binnen in. Het zal je waarschijnlijk niet verbazen dat we niet veel later vechtend en gierend van het lachen over de grond aan het rollebollen waren, terwijl we elkaar met verf aan het besmeuren waren. Nog na hijgend van de inspanningen en het lachen gingen Leah en ik in het zand liggen. Mijn bloot bovebeen raakte het hare en zij legde haar hoofd tegen het mijne. Zo keken we met onze handen in elkaar verstrengeld, naar de laatste straaltjes zonlicht van die dag. Leah sloeg haar armen om me heen. Ze was nu zo dichtbij dat ik haar adem in mijn nek voelde kriebelen, ze zou me met gemak kunnen kussen, maar helaas. Dat deed ze niet. En toen in een opwelling, zij zoende mij niet dus zoende ik haar...
