Όλα θα φτιάξουν...

Κεφάλαιο 1

Έχει περάσει ένας μήνας από τότε που άνοιξαν τα σχολεία και είμαι τόσο χαρούμενη! Μετά από 3 μήνες ξαναείδα τους φίλους μου. Η αλήθεια είναι ότι έχουν αλλάξει πολύ από την τελευταία φορά που τους είδα. Το καλό είναι ότι τώρα που είναι αρχή δεν έχουμε πολύ διάβασμα οπότε οι μέρες περνάνε ήρεμα και χαλαρά. Τις περισσότερες μέρες πάω βόλτες τα απογεύματα με τον Άγγελο. Ο Άγγελος είναι ο καλύτερός μου φίλος από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μένουμε στην ίδια γειτονιά, οπότε βρισκόμαστε συνέχεια. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς αυτόν! Είναι στήριγμα για μένα, όπως κι εγώ για κείνον.

Αρχίζω να ετοιμάζομαι για να πάω στην πλατεία με τον Άγγελο. Φοράω κάτι πρόχειρο, ένα τζιν και μία κόκκινη ραντάκι μπλούζα.

"Μαμά φεύγω. Θα πάω με τον Άγγελο στην πλατεία.''

''Εντάξει κορίτσι μου, αλλά μην αργήσετε πολύ.''

''Ναι μην ανησυχείς. Ο μπαμπάς που είναι;''

''Θα αργήσει πάλι σήμερα να γυρίσει. Θα δουλεύει μέχρι αργά'' μου είπε με έναν αναστεναγμό -

''Εντάξει. Φεύγω! Γειάαα''

Χτυπάει το κινητό μου. Ποιος να είναι πάλι;

''Έλα Λυδία! Ο Άγγελος είμαι. Πού είσαι τόση ώρα βρε παιδί μου και σε περιμένω;''

 Ωχ τον έστησα πάλι 

''Έρχομαι έρχομαι! Στον δρόμο είμαι δεν αργώ''

Έχουμε κάτσει σε ένα καφέ και συζητάμε. Για το σχολείο, για τους καθηγητές, για την Εύα, τον Οδυσσέα.... Η Εύα είναι η κοπέλα του Άγγελου από την πρώτη γυμνασίου. Είναι πολύ καλό κορίτσι και ταιριάζουν πολύ! Ο Οδυσσέας είναι το αγόρι που μου αρέσει. Είναι συμμαθητής μας, όμορφος, ψηλός με καστανά σγουρά μαλλιά και πράσινα μάτια. Είναι ευγενικός και φιλικός αλλά λίγο εσωστρεφής, πράγμα που μου αρέσει πολύ!

''Και για πες βρε Λυδιάκι μου... κάνει κάτι; Δείχνει ότι του αρέσεις;'' 

''Τι να του αρέσω βρε Άγγελε; Είμαι σίγουρη ότι θα του αρέσει καμία λεπτή, ψηλή, όμορφη και δημοφιλής. Εμένα θα γυρίσει να κοιτάξει;'' 

''Καλά άρχισες πάλι με τις βλακείες σου; Πότε θα καταλάβεις ότι είσαι πολύ όμορφη; Και πέρα από αυτό έχεις και πολύ καλό χαρακτήρα. Οπότε γιατί να μην γυρίσει να σε κοιτάξει;'' 

''Ό,τι πεις.... αλλά άστα τώρα αυτά! Πες μου για την Εύα, πώς τα πάτε;'' τον ρώτησα μπας και αλλάξουμε θέμα. 

''Τα ίδια, όπως τα ξέρεις. Την επόμενη εβδομάδα έχει γενέθλια και θέλω να πάω να της πάρω ένα δώρο και θέλω την βοήθειά σου, που ξέρεις από αυτά.''

 Άχουυ ο γλυκούλης μου! Την αγαπάει πολύ την Εύα! 

''Εννοείται ότι θα σε βοηθήσω! Θα πάμε το σαββατοκύριακο να διαλέξουμε κάτι καλό, γιατί αν το αφήσω πάνω σου θα τα κάνεις θάλασσα!'' του λέω για να τον πειράξω.

Και κάπως έτσι πέρασε η ώρα... Πήγε 8 και θα πρέπει να γυρίσω σπίτι, μην γκρινιάζει και η μάνα μου. Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού και άκουσα κάτι φωνές από τον πάνω όροφο. Ανέβηκα να δω τι συμβαίνει και κατάλαβα ότι ήταν οι γονείς μου που μάλωναν. Στάθηκα έξω από την κλειστή πόρτα της κρεβατοκάμαρά τους και προσπαθούσα να βγάλω νόημα από τις φωνές τους.

-''Άννα σε παρακαλώ άκουσέ με! Αν με αφήσεις να σου εξηγήσω...'' 

''Τι να μου εξηγήσεις Δημήτρη; 'Ότι με απατάς τόσο καιρό; Εγώ που νόμιζα ότι δούλευες μέχρι αργά και κουραζόσουν από την δουλεία και ήθελα να σου κάνω έκπληξη σήμερα στο γραφείο! Και τι να αντικρίσω; Εσένα αγκαλιά με την γραμματέα σου! Ούτε εμένα αλλά ούτε και την κόρη σου σκέφτηκες! Διέλυσες έτσι απλά την οικογένειά μας! Δεν θέλω να ακούσω τίποτα! Χωρίζουμε!'' 

''Άννα μην κλαις σε παρακαλώ και σκέψου λογικά. Για μια χαζομάρα θα χωρίσουμε;''

Δεν ήθελα να ακούσω τίποτα άλλο. Έφυγα από το σπίτι και πήγα στην πλατεία να ηρεμήσω. Δεν πίστευα όσα άκουσα. Ο μπαμπάς μου... πώς μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο; Τον μισώ. Πραγματικά τον μισώ.

 Άρχισε να βρέχει. Είμαι μόνη μου καθισμένη σε ένα παγκάκι, πλημμυρισμένη με δάκρυα, προσπαθώντας να συνέλθω από το σοκ.....