4️⃣ လှပသော တစ်စုံတစ်ရာ [ Something beautiful ]

အပိုင်း ( ၃ )

အားပေးမှုကိုကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ 
N.Maria Seng
Photo#Credit

Zawgyi font

လွပေသာတစုံတရာ (Something Beautiful)
အပိုင္း (၃)

ေကာင္းမြန္ဘဲလ္သံၾကားလို႔ အခန္းတံခါးဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ Luggage အႀကီးႀကီးႏွစ္လုံးနဲ႕ ကာတြန္း႐ုပ္အိတ္ႀကီး တစ္လုံးနဲ႕ ရပ္ေနတဲ့ ေကသရီ။
“ေအာ္ မေကသရီ ဏီဏီဆီလာတာလား”
“ဟုတ္ ကိုေကာင္းမြန္ ဏီဏီေရာ”
“ရွိတယ္ မေကသရီ အထဲဝင္ပါဦး”
အထုပ္ေတြကို အူေၾကာင္ေၾကာင္ၾကည့္ေနတဲ့ေကာင္းမြန္ကို ေကက ေျပာလိုက္သည္။
“ဏီဏီပစၥည္းေတြလာပို႔ေပးတာ”
“ဗ်ာ”
ေယာက်ာ္းေနာက္လိုက္ေျပးတဲ့ညီမေနာက္ကို အထုပ္ေတြလိုက္ပို႔တဲ့အစ္မလဲရွိေသးေလသည္။ ေကာင္းမြန္အထုပ္ေတြကို ဆြဲကူလိုက္သည္။ ေကက ေကာင္းမြန္အခန္းထဲတစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္ကာစပ္စုလိုက္သည္။ မဆိုးလွပါ။ အိပ္ခန္းႏွစ္ခန္းနဲ႕ မီနီကြန္ဒိုေလးဟာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေနဖို႔အတြက္ေတာ့ အေနေတာ္ပင္။
“ဏီဏီ ဘာလုပ္ေနတာလဲဟင္”
“ခုနတုန္းက ငိုၿပီးေမာလာလို႔အခန္းထဲဝင္သြားတာ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီထင္တယ္ အသံမၾကားေတာ့ဘူး ဟိုအခန္းထဲမွာရွိတယ္”
အခန္းတံခါးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာေကြးေကြးေလးအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ညီမေလးကိုၾကည့္ၿပီး ေကသနားတဲ့ၾကားက ရယ္ခ်င္မိသည္။ စိတ္ညစ္ေနလို႔သာေတာ္ေသးသည္။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနပုံက ဘာအပူအပင္မွမရွိသလိုပင္။
“ကိုေကာင္းမြန္ ကြၽန္မညီမေလးကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးပါေနာ္ ေဖေဖကအရမ္းစိတ္ဆိုးေနတာ ကိုေကာင္းမြန္ကိုေမးတုန္းက ဝန္မခံပဲ အခုမွခိုးေျပးလို႔ဆိုၿပီး….”
“ဟို တခုခုအထင္လြဲေနၿပီထင္တယ္ မေကသရီ”
“ေကလို႔ပဲေခၚလို႔ရပါတယ္ကိုေကာင္းမြန္ အမ်ိဳးေတြျဖစ္ေနၿပီပဲ ဒါေပမယ့္ကြၽန္မကအစ္မဆိုေတာ့ဝါႀကီးတယ္ေနာ္”
ၿပဳံးၿပဳံးေလးနဲ႕ရင္းရင္းႏွီးႏွီးစေႏွာက္ေနတဲ့ေကကို ေကာင္းမြန္ကရွင္းျပဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္သည္။
“ခဏထိုင္ပါဦး ကြၽန္ေတာ္ေသခ်ာရွင္းျပပါမယ္”
ေကက ခုံမွာဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး။
“ဟုတ္ ေဖေဖကေတာ့ သူ႕အခ်စ္ဆုံးသမီးေယာက်ာ္းေနာက္လိုက္ေျပးတယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ဆိုးေနတာေပါ့ ေနာက္ကို ျပန္ေခၚမွာပါ အခုေတာ့သိတဲ့အတိုင္း စိတ္ဆိုးေနေတာ့ အိမ္ရိပ္ေတာင္လာမႏွင္းခိုင္းနဲ႕တဲ့ ကြၽန္မလဲတတ္နိုင္သေလာက္ ေျဖာင္းဖ်ေပမယ့္မရဘူးရွင့္ ကိုေကာင္းမြန္က လူေကာင္းဆိုေတာ့ ဏီဏီကို သားမွတ္မွတ္၊ မယားမွတ္မွတ္ေပါင္းမွာပါလို႔..”
“မဟုတ္ဘူး ေကသရီ အန္ကယ္အထင္လြဲသြားတာ”
“ရွင္ ဘာကိုအထင္လြဲသြားတာလဲ”
ေကသရီစိတ္ထဲသ႐ုပ္ေဆာင္ေကာင္းလြန္းတဲ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္အကယ္ဒမီျပန္ေပးေနမိသည္။ နားမလည္နိုင္သလို မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ေနရင္း ရယ္ခ်င္စိတ္ကိုမနည္းထိန္းေနရသည္။
“ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ဏီဏီကိုေလ ကြၽန္ေတာ္တို႔ခိုးေျပးတာမဟုတ္ဘူး”
ေကက ဘာမွမသိပဲ စဥ္းစားေနသလိုပုံစံနဲ႕
“ခိုးေျပးတာမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ဘာကိုေျပာတာလဲမသိဘူး ႐ုံးကလူေတြကလဲ ရွင္တို႔ခိုးေျပးသြားတယ္လို႔ပဲေျပာေနၾကတာ ကြၽန္မတို႔အသိုင္းအဝိုင္းထဲ ဒီအေၾကာင္းေတြအားလုံးျပန႔္ေနၿပီးမွ ခိုးေျပးတာမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ကြၽန္မညီမေလးကို ကိုေကာင္းမြန္ဘယ္လိုတာဝန္ယူေပးမွာလဲ”
“ဗ်ာ…. ဟာ အထင္မွားကုန္ၿပီ ဏီဏီေတာ့ဒုကၡပဲ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမယ္မွန္းမသိေတာ့ဘူး”
သူ႕အတြက္ကိုစိတ္မပူပဲ ဏီဏီအတြက္သာစိတ္ပူေနတဲ့ေကာင္းမြန္ပါ။
“ကိုေကာင္းမြန္နဲ႕ခိုးေျပးတာမဟုတ္ရင္ ဏီဏီကဘာလို႔ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲ ခိုးရာလိုက္ေျပးဖို႔ဖုန္းေျပာၿပီးထြက္သြားတာ လိုက္ရွာေတာ့ ဒီမွာလာေတြ႕တာမလား ေဖေဖလဲကိုေကာင္းမြန္နဲ႕ခိုးေျပးတယ္ပဲထင္သြားတာေပ့ါ ႐ုံးကလူေတြကလဲ ႏွစ္ေယာက္ကိုအၿမဲတတြဲတြဲေတြ႕ေနရေတာ့ ကိုေကာင္းမြန္နဲ႕လိုက္ေျပးတာဆိုၿပီးေျပာေနၾကတာ”
ႀကံရာမရဟန္ျဖင့္စိတ္ရႈပ္ေနသူကိုၾကည့္ၿပီး ေကသနားလဲသနားမိသည္။ သူ႕ခမ်ာ ဏီဏီအတြက္ စိုးရိမ္ေနပုံပင္။
“ကြၽန္မ အခန္းထဲသြားလိုက္ဦးမယ္”
ေကသရီကအခန္းထဲဝင္သြားေတာ့ ဏီဏီရဲ႕အထုပ္ေတြကို ေကာင္းမြန္ကအခန္းထဲသြင္းေပးလိုက္ၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။
ေကက အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ညီမမ်က္ႏွာကို ငုံ႕ၾကည့္လိုက္ရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိသည္။ ကေလးသာသာအသိဉာဏ္နဲ႕ ဇြတ္တ႐ြတ္လုပ္တဲ့ဏီဏီကို အခုလိုအျဖစ္မ်ိဳးနဲ႕မႀကဳံေစခ်င္ပါ။ တကယ္လဲေယာက်ာ္းေနာက္လိုက္ေျပးတာမဟုတ္ရပဲ။ ထူးေဇာ္နဲ႕သာလိုက္ေျပးသြားရင္ေဖေဖအမွန္တကယ္ကိုစိတ္ဆိုးပါလိမ့္မည္။ အခုလိုျဖစ္သြားေတာ့လဲ တမ်ိဳးေကာင္းတာပင္။ အခ်စ္အတြက္ပူေလာင္ေနရတဲ့သူ႕ဘဝေလး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖစ္သြားလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
ကာတြန္းအိတ္ႀကီးကိုဖြင့္ကာ အ႐ုပ္ေတြထုတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚတန္းစီတင္ေပးေနတဲ့ေကကို အေပါက္နားကေန ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ေကာင္းမြန္ အံ့ၾသေနမိသည္။ Stitch အ႐ုပ္အႀကီးႀကီးတစ္႐ုပ္အပါအဝင္ အမ်ိဳးအစားေပါင္းစုံငါး႐ုပ္တင္ၿပီး အိတ္ထဲလဲဘာမွရွိေတာ့ပုံမေပၚေပ။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ဏီဏီကေတာ့ တုတ္တုတ္မွမလႈပ္ေပ။
“ကိုေကာင္းမြန္ ဒီဗီရိုကသုံးလို႔ရလား”
“ဟုတ္ကဲ့ ရတယ္ ကြၽန္ေတာ့ပစၥည္းနည္းနည္းပဲရွိတာ ကြၽန္ေတာ္ထုတ္ေပးမယ္”
သူ႕အက်ီေတၤြကို ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္နဲ႕အေျပးလႊားေကာက္ထည့္လိုက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ေကကေတာ့ Luggage ႏွစ္လုံးဖြင့္ကာ သူ႕ညီမအဝတ္အစားမ်ားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ထည့္ေပးေနေလသည္။ လက္ကိုင္အိတ္ႏွစ္လုံးေတာင္ပါ လိုက္ေသးသည္။ ေယာက်ာ္းေနာက္လိုက္ေျပးပါတယ္ဆိုတဲ့ညီမေနာက္ကိုလိုက္ၿပီး အျပည့္အစုံလာလုပ္ေပးေနတဲ့အစ္မမ်ိဳး ဒီတစ္ေယာက္သာေတြ႕ဖူးေလသည္။ အားလုံးထည့္ၿပီးသြားေတာ့ Luggage ထဲမွာ Make-up Box နဲ႕ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ တစ္လုံးသာက်န္ေနသည္။ ေကာင္းမြန္ရဲ႕ ဘာမွမရွိတဲ့စားပြဲခုံကို ေသခ်ာသုတ္ကာ ထိုအိတ္ကိုဖြင့္ၿပီး အလွတင္တဲ့ အ႐ုပ္ပိစိေလးေပါင္းစုံကို တန္းစီၿပီး တင္ေပးေနျပန္သည္။
“မွန္တင္ခုံလဲမရွိဘူး”
သူ႕ဘာသာတီးတိုးေရ႐ြတ္ေျပာေနတဲ့ေကကိုေကာင္းမြန္ေမးခ်င္ပါသည္။ ဏီဏီကိုသူနဲ႕တကယ္ႀကီး ပစ္ထားခဲ့ေတာ့မွာလား ဆိုတာကိုေပါ့။ တခဏအတြင္းမွာပဲ သူေနခဲ့တဲ့အခန္းေလးဟာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အခန္းအျဖစ္ အသက္ဝင္ လွပသြားခဲ့သည္။
“ဏီဏီကအ႐ုပ္ေလးေတြအရမ္းခ်စ္တာ သူ႕အခန္းထဲမွာဆိုအ႐ုပ္ေတြအျပည့္ပဲ သူအရမ္းႀကိဳက္တာေလးေတြပဲ ေ႐ြးယူလာတာ”
ေတာ္ေသးတယ္ ေ႐ြးယူလာလို႔ပဲ။ အားလုံးသာယူခဲ့ရင္အခန္းဆံ့မည္မထင္ပါ။
“မနက္ျဖန္က်ရင္မွန္တင္ခုံဝယ္ၿပီးလာပို႔မယ္ ဘယ္နားထားရင္သင့္ေတာ္မလဲဟင္ အလင္းေရာင္ရတဲ့ေနရာဆို ဟိုနား…”
မွန္တင္ခုံထားဖို႔ေနရာ စဥ္းစားေနတဲ့ေကက ေကာင္းမြန္အျဖစ္ကိုရိပ္မိပုံမရ။ အလွႀကိဳက္တဲ့သူ႕ညီမေလး အလွေကာင္းေကာင္းမျပင္ရမွာကိုသာ ပူပန္ေနပုံပင္။ ေကာင္းမြန္ကေခါင္းကုတ္မိလိုက္ရင္း
“ေကသရီ ဏီဏီကဒီမွာပဲေနေတာ့မွာလားဟင္”
ေကသရီက ေကာင္းမြန္ကိုနားမလည္သလိုလွည့္ၾကည့္လာခဲ့သည္။
“ဒီမွာမေနလို႔ဘယ္နားသြားေနရမွာလဲကိုေကာင္းမြန္ ေဖေဖကအရမ္းစိတ္ဆိုးေနတာ သူ႕မွာသြားစရာေနရာမရွိဘူး ၿပီးေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာရွင္တို႔ကခိုးေျပးၿပီးသား လင္မယားျဖစ္ေနၿပီေလ”
အထင္လြဲေနတာေတြကို ေသခ်ာေျဖရွင္းရန္စကားလုံးရွာေနစဥ္ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကဖုန္းသံျမည္လာခဲ့သည္။
“ဟဲလို”
“ဟဲလိုမေနနဲ႕ေဟ့ေကာင္ မင္းမိန္းမခိုးေျပးသြားတာဆို”
“ဟင္ မင္းဘယ္ကၾကားတာလဲသားတူး”
“မင္းတို႔ေဘာ့စ္သမီးကိုခိုးေျပးသြားတာဆို ဘားမွာေတြ႕တဲ့ကေလးမေလးမလား ငါထင္သားပဲ မင္းအဲ့ဒီေကာင္မေလးကို ႀကိတ္ေႂကြေနတယ္ဆိုတာ”
ေကာင္းမြန္ ေကကိုမလုံမလဲၾကည့္မိရင္း သူ႕အခန္းထဲဝင္လာခဲ့လိုက္သည္။
“မင္းဘယ္ကၾကားတာလဲလို႔”
“အံမယ္ မင္းကဖုံးဖိဖို႔ႀကိဳးစားေနတာလား ဇင္ကိုေျပာတာေလ ဒီေန႕ခိုးေျပးသြားတာဆို မင္းကအခုဘယ္မွာလဲ”
“ဘယ္မွာရမွာလဲ ငါ့အိမ္မွာေပါ့”
“ဟ ပိုင္လွတယ္ ေအးေလ မင္းတစ္ေယာက္ထဲေနတာကို တျခားေနရာကိုခိုးေျပးစရာမွမလိုတာ”
သူဘာမွထပ္မရွင္းျပခ်င္ေတာ့ပါ။ ဘယ္ကထြက္မွန္းမသိတဲ့သတင္းေတြေၾကာင့္ သူနဲ႕ဏီဏီကိုလူေတြအထင္လြဲကုန္ၾကၿပီ။ သူကကိစၥမရွိေပမယ့္ ဏီဏီနိုးလာရင္ ဘယ္လိုျဖစ္ဦးမလဲမသိေပ။ ျမန္မာျပည္ေျခခ်တာနဲ႕ တန္းၿပီးမိန္းမရတဲ့ သူ႕အျဖစ္ဟာ အူေၾကာင္ေၾကာင္နိုင္လြန္းလွသည္။
“ေကာင္းမြန္ ဘာလို႔တိတ္သြားတာလဲ ငါတို႔ဘာကူညီေပးရမလဲ”
“ဘာမွမလိုဘူး ဒါပဲကြာ”
စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႕ဖုန္းကိုကုတင္ေပၚပစ္တင္လိုက္ရင္း သူပါလွဲခ်လိဳက္ေတာ့သည္။ ဘာေတြလဲကြာ။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္မွန္းမသိပဲ ေန႕တစ္ပိုင္းအတြင္းသူ႕ဘဝႀကီးေျပာင္းလဲသြားေတာ့သည္။ အခုလိုပုံစံမ်ိဳးနဲ႕မိန္းမရသြားလိမ့္မယ္လို႔ တစ္ခါမွကို မစဥ္းစားခဲ့ဖူးေပ။ ဏီဏီနဲ႕သာတကယ္လက္ထပ္ရရင္ ဘာေတြဆက္ျဖစ္မလဲမသိေတာ့။ သူကအရင္ကတည္းက ႀကိဳက္ေနခဲ့သူဆိုေတာ့ လက္ထပ္ရလဲဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္ ဒီငဂ်စ္မေလးက ထူးေဇာ္ကိုသာ အ႐ူးအမူးခ်စ္တာမလား။ သူနဲ႕ယူဖို႔ဘယ္လက္ခံနိုင္ပါ့မလဲ။ ကုတင္ေပၚလူးလိမ့္ေနမိရင္း ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာမွ ေကသရီကို သတိရၿပီး အခန္းထဲက ထြက္လာခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာထိုင္ေနတဲ့ ဏီဏီတစ္ေယာက္ကိုသာေတြ႕ရသည္။
အိပ္ခ်င္စိတ္သိပ္မေျပေသးတဲ့ပုံစံနဲ႕ဏီဏီက အခန္းထဲကထြက္လာတဲ့ေကာင္းမြန္ကို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ လွည့္ၾကည့္ခဲ့သည္။
“ေကသရီေရာ”
“ျပန္သြားၿပီ”
သူ႕အစ္မဘာေျပာသြားလဲမသိ။ ဘရဏီက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခုံမွာထိုင္လိုက္တဲ့ေကာင္းမြန္ကို မၾကည့္ပဲ မ်က္ႏွာငယ္နဲ႕ေခါင္းငုံ႕ ထိုင္ေနသည္။
“ေဖေဖက အိမ္ကိုလုံးဝျပန္မလာနဲ႕တဲ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ ဏီဏီမွာ ပိုက္ဆံလဲမရွိဘူး သြားစရာေနရာလဲမရွိဘူး”
“သြားစရာမရွိလဲ ဒီမွာေနေပါ့ ဏီဏီအေဖစိတ္ဆိုးေျပတဲ့အခ်ိန္မွျပန္ေလ”
“မမေကကေျပာတယ္ ဏီဏီျပန္လာလို႔မရေတာ့ဘူးတဲ့ ေယာက်ာ္းရၿပီးသြားၿပီတဲ့”
“ဟမ္…”
“ေဖေဖကျပန္လိုက္မခံေတာ့ဘူး အရမ္းစိတ္ဆိုးေနတာတဲ့ ကိုေကာင္းမြန္နဲ႕ပဲတသက္လုံးေနေတာ့တဲ့”
ဏီဏီပုံစံက တခုခုကိုစိတ္ပူေနပုံပင္။ အတန္ၾကာငိုင္ငိုင္ေတြေတြစဥ္းစားေနရင္း။
“ကိုႀကီး ကိုႀကီးနဲ႕ဏီနဲ႕က တကယ္လင္မယားမဟုတ္ဘူးမလားဟင္”
စစခ်င္းေတာ့ ဏီဏီဘာကိုဆိုလိုေနလဲနားမလည္။ ေနာက္မွ သူမဘာကိုလန႔္ေနလဲဆိုတာ သေဘာေပါက္ေတာ့သည္။
“အာ မဟုတ္ပါဘူး ဏီကကိုႀကီးရဲ႕ညီမေလးပါ ေနာ္ ဘာမွေလွ်ာက္ေတြးမေနနဲ႕ အဲ့ဒီအခန္းထဲမွာဏီေနေလ ကိုႀကီးက ဒီဘက္အခန္းထဲမွာေနလိုက္မယ္”
အရင္ကသူေနတဲ့ Master bedroom ကိုဏီဏီကိုအပိုင္စားအပ္ႏွင္းလိုက္ေလသည္။ ခုေလးတင္ပဲ ပစၥည္းေတြသိပ္မရွိတဲ့ ထိုအခန္းေလးဟာ အ႐ုပ္ေပါင္းစုံနဲ႕မိန္းကေလးအခန္းအျဖစ္ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲသြားခဲ့တာမလား။
“ေတာ္ေသးပါရဲ႕ ေယာက်ာ္းရေတာ့မလို႔”
အခုမွစိတ္ေအးသြားတဲ့ပုံနဲ႕ ရင္ဘတ္ဖိရင္းေျပာေနတဲ့ ဏီဏီကိုၾကည့္ကာ ရယ္ခ်င္စိတ္ကိုမနည္းထိန္းထားရသည္။ ရည္းစားထားတုန္းကထားၿပီး အခုမွေယာက်ာ္းရမွာကို လာေၾကာက္ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႕မို႔ မရခ်င္တာျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထူးေဇာ္နဲ႕ဆိုရင္ေတာ့။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။ ဒီအေတြးက သူ႕ရင္ကိုမြန္းၾကပ္ေစပါသည္။
လူေတြအျမင္မွာေတာ့ သူနဲ႕ဏီဏီကလင္မယားျဖစ္ေနခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္းေတာ့ ဘာမွမပတ္သက္ၾကတာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သာ အသိဆုံးပင္။ လက္ထပ္ျခင္း၊မထပ္ျခင္းဟာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ကိစၥသာျဖစ္ေပမယ့္ လူေတြရဲ႕ ခိုးေျပးၿပီးသားဆိုတဲ့ထင္ျမင္ခ်က္ႀကီးေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္အျမင္မွာ ဏီဏီဟာအပ်ိဳျပန္မျဖစ္နိုင္ေတာ့ပါ။ ဒီကေလးမဟာ သူ႕ဆီလာလည္တာကလြဲလို႔ ဘာမွလဲမလုပ္လိုက္ရပါပဲ။ အခုေတာ့အဖတ္ဆယ္မရတဲ့ကိစၥေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ။ သူပါၾကားေခ်ာင္ အမ်ားအျမင္မွာ ခိုးေျပးၿပီးတဲ့အိမ္ေထာင္သည္ဘဝကိုခံယူလိုက္ရေတာ့သည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေအးေအးေဆးေဆးနားဖို႔ႀကံစည္ထားခဲ့တာ။ အေအးေဆးလြန္ၿပီး မိန္းမပါရသြားေလတဲ့သူ႕အျဖစ္ဟာ ရယ္စရာေကာင္းလြန္းလွသည္။ ဏီဏီကိုသူခ်စ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ရယူလိုစိတ္မရွိခဲ့ပါ။ အခုလိုႀကံႀကံဖန္ဖန္ျဖစ္လာတဲ့ အေျခအေနကိုလဲ နားမလည္နိုင္ေတာ့။
“အယ္ ဒါနဲ႕ ဒီအေၾကာင္းေတြကိုႀကီးခ်စ္သူသိသြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ကိုႀကီးကိုမုန္းသြားေတာ့မွာေပါ့”
ဏီဏီေျပာမွပဲ သူ႕ခ်စ္သူဆိုတာကိုသတိရသြားမိသည္။
“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး”
“ဘာလို႔ဘာမွမျဖစ္ရမွာလဲ ဏီဏီ့ခ်စ္သူသာဒီလိုျဖစ္ရင္ဏီဏီအရမ္းစိတ္ဆိုးမိမွာ လိုက္ရွင္းျပေပးရမလား”
“ရပါတယ္ဆိုကြာ”
“ကိုႀကီးေနာ္ သူ႕အတြက္ေျပာေနတာကို”
ေကာင္းမြန္ဆံပင္ေတြထဲ လက္ေခ်ာင္းေတြထိုးထည့္လိုက္ရင္း
“တကယ္ေတာ့… ကိုယ့္မွာခ်စ္သူမရွိဘူး”
“ဟင္ တကယ္ ဒါဆိုဏီဏီကိုဘာလို႔ခ်စ္သူရွိတယ္လို႔လိမ္ေျပာခဲ့တာလဲ”
“ကိုယ္ မလိမ္ပါဘူး ဏီဏီဘာသာထင္ေနလို႔ ဒီအတိုင္းထားလိုက္တာ”
“အံ့ၾသပါ့ ေၾသာ္ ဏီဏီေခၚတာကိုမလာခ်င္လို႔ျငင္းလို႔ေကာင္းေအာင္ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္လုပ္လိုက္တာေပါ့ေလ”
“အင္း အဲ့ဒီလိုပဲျဖစ္သြားတယ္”
အခုမွဏီဏီစိတ္ေအးသြားရသည္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ကိုႀကီးခ်စ္သူကိုအားနာေနရဦးမွာ။
“ေကာင္းတယ္ေလ အခုေတာ့ဘာတတ္နိုင္ေသးလဲ ဏီဏီနဲ႕တသက္လုံးအတူတူေနရေတာ့မွာတဲ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”
သူအခုလိုျဖစ္တာကိုဝမ္းသာအားရေနသလို အက်င့္ပုတ္တဲ့မ်က္ႏွာေပးနဲ႕ခပ္ေမာ့ေမာ့ေျပာေနတဲ့ဏီဏီကို ကိုယ္ကေတာ့ ဝမ္းသာတာေပါ့လို႔ တိတ္တိတ္ေလးျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ဒီကေလးမေလးဟာ သူ႕ကိုအက်င့္ပုတ္ခ်င္ေဇာနဲ႕ ကိုယ္တိုင္က ဘာျဖစ္ေနလဲဆိုတာကို ေမ့သြားပုံေပၚသည္။ ငိုၿပီးအိပ္ထားလို႔ေဖာင္းအစ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး အသဲယားလို႔ ႏုတ္ခမ္းကိုက္ထားလိုက္မိသည္။
“အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ကိုႀကီးကိုဏီဏီပိုင္သြားၿပီေနာ္ ခ်စ္သူလဲမရွိပဲနဲ႕ညာေနတာ ရွက္လဲမရွက္ဘူး”
ပိုင္စိုးပိုင္နင္းေျပာလိုက္တဲ့သူမစကားေၾကာင့္ သူရင္ခုန္သြားမိသည္။ ဒီကေလးမေလးဟာ အိမ္ကိုေရာလူကိုပါ အပိုင္သိမ္းပစ္ေတာ့မည္ေပါ့။ သူ႕မ်က္ႏွာႀကီးက ေက်နပ္ၿပဳံးႀကီးနဲ႕ၿဖီးေနမည္ထင္ပါ့။
ပုစိဆီက ဖုန္းဝင္လာလို႔ ဏီဏီ ကိုႀကီးကိုဆက္မရစ္ေတာ့ပဲ ဖုန္းကိုင္လိုက္သည္။
“ဏီဏီ နင္ဘာလို႔ေယာက်ာ္းေနာက္လိုက္ေျပးတာလဲ”
“ဟင္ နင့္ကိုဘယ္သူေျပာတာလဲပုစိ ငါဘာမွမလိုက္ေျပးပါဘူး”
“အခုမွမုန္လာဥလုပ္မေနနဲ႕ နင့္အေၾကာင္းေတြငါအားလုံးၾကားထားၿပီးသား နင့္အေဖကေမြျဖတ္မွာဆို”
အခုမွအေမြျဖတ္မွာဆိုတဲ့စကားႀကီးကိုျပန္ၾကားေယာင္မိသြားသည္။
“နင္အခုဘယ္မွာလဲ ဟိုလူအိမ္မွာပဲလား ေဟမာန္ကေျပာတယ္ အဲ့ဒီလူကပိုက္ဆံလဲမရွိဘူးဆို နင့္တို႔ကုမၸဏီကဝန္ထမ္းဆို”
“အခု …. မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး”
“ဏီဏီရယ္ ယူမယ့္ယူလဲခ်မ္းသာတဲ့သူနဲ႕ယူေပါ့ အခုေတာ့ကိုယ္နဲ႕အဆင့္အတန္းခ်င္းမတူတာကိုယူၿပီး..”
“ပုစိ ဒါပဲေနာ္ ငါေနာက္မွာျပန္ဆက္လိုက္ေတာ့မယ္”
ဖုန္းခ်ၿပီး ဏီဏီစိတ္ဓါတ္က်စြာ ငိုခ်လိဳက္ေတာ့သည္။ လူေတြအားလုံးကဘာေၾကာင့္မ်ားသူမကို ေယာက်ာ္းေနာက္ လိုက္ေျပးတယ္လို႔ ထင္ၾကသလဲ။
“ဏီဏီ ဘာျဖစ္လို႔ငိုေနတာလဲ”
“အီး ဟီးးး ကိုႀကီး ဏီဏီဘာလို႔ဒီလိုေတြျဖစ္ေနတာလဲဟင္ ေယာက်ာ္းေနာက္လိုက္ေျပးဖို႔ကို စိတ္ကူးေတာင္မယဥ္ခဲ့ဖူးဘူး ဏီ့သူငယ္ခ်င္းေတြကပါ အထင္လြဲကုန္ၿပီ တကယ္ပဲ စိတ္ဆင္းရဲလိုက္တာ”
ေခတ္ကာလႀကီးကေၾကာက္စရာေကာင္းလြန္းလွသည္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕မေကာင္းသတင္းက ထြက္လြယ္သေလာက္ ျပန္ေျဖရွင္းဖို႔က မလြယ္ကူပါ။ ေျဖရွင္းရင္လဲ အတင္းဖုံးဖိခ်င္လို႔လုပ္တယ္လို႔သာ ထင္ျမင္ၾကေပလိမ့္မည္။ အလကားေနရင္း မစိုးရဲ႕အထင္နဲ႕ေျပာလိုက္တဲ့စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ဏီဏီဘဝဂြၽမ္းထိုးေမွာက္ခုံျဖစ္ခဲ့ရသည္။
“မငိုနဲ႕ေလ အိမ္ျပန္ခ်င္လို႔လား”
“ေဖေဖက အိမ္ျပန္မလာနဲ႕လို႔ေျပာသြားတာ ကိုႀကီးလဲၾကားရဲ႕သားနဲ႕ ၿပီးေတာ့ မမေကကအထုပ္ေတြေတာင္လာပို႔သြားတာ တကယ္ႀကီး ျပန္မလာခိုင္းလို႔ေပါ့ ဘာလဲ ကိုႀကီးကပါေမာင္းထုတ္ခ်င္လို႔လား”
“အာ မဟုတ္ရပါဘူးကြာ ဒီမွာႀကိဳက္သေလာက္ေန ကိုယ္ဘာမွမေျပာဘူး”
“တကယ္လား မုန႔္ဖိုးေရာေပးမွာလား”
ငိုေနရာကေန မုန႔္ဖိုးပါေတာင္းေနတဲ့ဏီဏီကို ေကာင္းမြန္စိတ္ညစ္တဲ့ၾကားကရယ္ခ်င္မိသည္။
“အင္း ေပးမယ္ ဏီဏီအေဖလိုေတာ့ဘယ္ေပးနိုင္မလဲကြာ ကိုယ္တတ္နိုင္သေလာက္ေတာ့ေပးမွာေပါ့”
“ဏီဏီႀကိဳက္တာေတြလဲဝယ္ေကြၽးေနာ္”
“အင္း အင္း”
“ဏီဏီ အလုပ္လုပ္တဲ့အခ်ိန္က်ရင္ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္”
“အေႂကြးမွတ္ထားရမွာလား”
“မမွတ္ရပါဘူး ဆပ္ခ်င္သေလာက္ျပန္ဆပ္မွာေပါ့ ဏီအတြက္လက္ေဆာင္ပါတယ္ဆို ေပးေတာ့ေလ”
စိတ္သာညစ္ေနတာ။ လက္ေဆာင္ကိုေတာ့သတိရေသးသည္။ သူ႕မွာဟန္မေဆာင္နိုင္ပဲ ၿပဳံးလိုက္မိေတာ့သည္။
“အင္း ခဏေစာင့္”
ေဖေဖက ရက္ရက္စက္စက္အေမြျဖတ္မယ္လို႔ေျပာသြားတာ အခုမွသတိရသြားၿပီးကူကယ္ရာမဲ့အားငယ္သြားမိသည္။ အိမ္ကေနခဏတျဖဳတ္ထြက္လာလို႔ ပိုက္ဆံလဲဘယ္ေလာက္မွထည့္မလာခဲ့ပါ။ ေတာ္ေသးတယ္။ ကိုႀကီးကဏီဏီ အေပၚေကာင္းလို႔သာ။ မ်က္ရည္ေတြသုတ္လိုက္ရင္း အခုမွသက္ျပင္းခ်နိဳင္ေတာ့သည္။
ကိုႀကီးေပးတဲ့အထုပ္ကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Victoria’s Secret ကေရေမႊးနဲ႕ Body lotion ဗူးကိုၾကည့္ၿပီး ဏီဏီ ေပ်ာ္သြားသည္။
“ကိုႀကီးကခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ ဏီဏီအႀကိဳက္ေတြသိေနတာပဲ ဒါနဲ႕အလုပ္ကိစၥေရာအဆင္ေျပခဲ့လား”
“အင္း ေျပပါတယ္ ေဒးဗစ္နဲ႕ကတအားၿငိစရာမွမလိုတာ အရင္ကတည္းကအလုပ္ရွင္ဆိုေပမယ့္ ႐ြယ္တူဆိုေတာ့ရင္းႏွီးတယ္”
“ေတာ္ေသးတယ္ အလုပ္အဆင္ေျပပါေစ အဆင္ေျပမွဏီဏီကိုတင္ေကြၽးထားရတာမၿငိဳျငင္မွာ”
လက္အုပ္ခ်ီကာဆုေတာင္းလိုက္တဲ့ဏီဏီကို ေကာင္းမြန္သေဘာက်ကာ တဟစ္ဟစ္ရယ္လိုက္မိသည္။ ဒီေကာင္မေလးဟာ စိတ္ညစ္စရာကိုလဲ ေခါင္းထဲအၾကာႀကီး ထည့္ထားတတ္ပုံမေပၚ။ လတ္တေလာစိတ္ပူေနရမယ့္ အရာေတြ ေျပလည္သြားေတာ့ စိတ္ေအးသြားပုံရသည္။
“ေရသြားခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္ ေရခ်ိဳးၿပီး ဒီလိုးရွင္းလိမ္းၾကည့္ရမယ္”
အထုပ္ကိုကိုင္ဆြဲၿပီး အခန္းထဲဝင္သြားပုံက ဘာမွစိတ္ပူစရာမရွိေတာ့တဲ့ပုံပင္။ ဧည့္ခန္းထဲက်န္ေနခဲ့တဲ့ေကာင္းမြန္က အခုလိုတစ္အိမ္ထဲမွာ ႀကိတ္ခ်စ္ေနရတဲ့မိန္းကေလးနဲ႕အတူတူရွိေနတဲ့သူ႕အျဖစ္ကို ေပ်ာ္သလို၊ စိတ္ရႈပ္သလိုနဲ႕ မယုံနိုင္ေသးေပ။
================================================================
“ကိုႀကီး”
“အင္း”
ဏီဏီ ကြန္ျပဴတာအၾကည့္မပ်က္ပဲ အင္းေနသူႀကီးကို မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္မိသည္။
“ဒီကိုၾကည့္ဦးလို႔”
“အင္း အင္း ေျပာေလ”
အခုမွလွည့္ၾကည့္လာတဲ့ကိုႀကီးကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးလိုက္ရင္း
“ဏီဏီ အဝတ္ေတြေလွ်ာ္ခ်င္လို႔ ဆပ္ျပာမႈန႔္နဲ႕မတည့္လို႔ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ဝယ္ေပးပါလားဟင္”
ေကာင္းမြန္ ဏီဏီရဲ႕လက္ကိုၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေ႐ႊမင္းသမီးရဲ႕လက္ဖဝါးႏုႏုဟာ ဆပ္ျပာမႈန႔္ကိုင္ဖူးဖို႔မေျပာနဲ႕ ဘာမွကို လုပ္ဖူးပုံမေပၚေပ။ ပန္းကန္ေဆးဖို႔ေတာင္ လက္အိတ္ဝယ္ထားေပးရသည္။ လက္အိတ္နဲ႕ေဆးလို႔လားေတာ့မသိ။ ေရာက္လာတဲ့သုံးရက္အတြင္း ကြဲတဲ့ပန္းကန္ကဘယ္ႏွခ်ပ္မွန္းမသိေတာ့။ ပန္းကန္ကြဲေတြေတာင္ ဏီဏီလက္ရွမွာစိုးလို႔ သူပဲသိမ္းေပးခဲ့ရသည္။ ဒီကေလးမေလးနဲ႕ေတာ့ သူ႕ဆီမွာ သိပ္မရွိတဲ့ပန္းကန္ေတြ သိပ္မၾကာခင္ကုန္ေတာ့မယ့္ပုံပင္။
“ဝယ္ေပးမယ္ေလ မနက္ျဖန္သြားဝယ္ၾကမယ္ ေနာ္”
“ေက်းဇူး မီးပူတိုက္စက္လဲရွိရင္ေကာင္းမယ္ေနာ္ ပန္းကန္ေဆးစက္ေရာ”
ငပ်င္းမေလးကိုၾကည့္ၿပီး သူ သေဘာက်စြာႀကိတ္ရယ္လိုက္မိသည္။ သူကသာ ညအထိအလုပ္လုပ္ေနတာ ဏီဏီက တေနကုန္ အိမ္မွာတီဗြီၾကည့္လိုက္၊ ဖုန္းသုံးလိုက္နဲ႕ ပ်င္းေနပုံရသည္။
“မီးပူက မနက္ျဖန္လာမယ့္ေဒၚႀကီးကိုတိုက္ခိုင္းလို႔ရတယ္”
“မနက္ျဖန္… ဘယ္သူလာမွာလဲ”
“အရင္ကတည္းက တစ္ပါတ္တစ္ခါသန႔္ရွင္းေရးလာလုပ္ေပးေနက် ဒီနားကအေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ပဲ သူလာတဲ့အခ်ိန္ ေျပာၿပီး ဏီဏီ့အဝတ္အစားေတြကိုမီးပူတိုက္ခိုင္းလိုက္ေပါ့”
“ေတာ္ေသးတယ္ အခန္းထဲမွာေလွ်ာ္စရာေတြလဲပုံေနၿပီ ေနာက္သုံးေလးရက္ေလာက္ဆိုဝတ္စရာလဲက်န္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ဏီဏီကအစကတည္းကေျပာမလို႔ ကိုႀကီးကိုအားနာလို႔”
ေရာက္ကတည္းက အခန္းထဲေအာင္းကာ အျပင္မထြက္တဲ့ဏီဏီဟာ တစ္ေန႕ကိုအက်ီသၤုံးေလးစုံေလာက္လဲတတ္ပါသည္။ ပန္းကန္ေဆးရင္း အက်ီေရၤစိုသြားလို႔၊ အစာစားေနရင္း အခ်ဥ္ရည္ေတြေပသြားလို႔နဲ႕ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာမရိုးနိုင္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႕ အက်ီလၤဲေနတတ္သူျဖစ္သည္။
“မနက္ျဖန္ အျပင္သြားရင္ဏီဏီေရာလိုက္မွာမလား”
“လိုက္ေတာ့လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ရွက္တယ္”
“ဟမ္ ဘာကိုရွက္တာလဲ”
“အာ ကိုႀကီးကလဲ ဏီဏီနဲ႕ကိုႀကီးကို သူမ်ားေတြကလင္မယားလို႔ပဲထင္ေနၾကတာေလ”
စိတ္ေလသလို႔ မဲ့မဲ့႐ြဲ႕႐ြဲ႕ေျပာေနတဲ့ ဏီဏီမ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ၿပီးရင္ခုန္သြားမိသည္။ သူလဲ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႕ ေခါင္းကုတ္လိုက္မိရင္း
“အင္း အဲ့ဒါဆိုရင္လဲ မလိုက္နဲ႕ေလ”
“လိုက္ရမွာေပါ့ ဏီဏီအတြက္လိုတာေတြဝယ္ရဦးမွာေလ ကိုႀကီးပိုက္ဆံမ်ားမ်ားထည့္ခဲ့ေနာ္”
ဟိုတခါဏီဏီဝယ္တာေတြကို သတိရမိသြားၿပီး မ်က္လုံးျပဴးသြားရသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့အဲ့ေလာက္ထိမဝယ္ပါေစနဲ႕လို႔သာ ဆုေတာင္းရေပေတာ့မည္။ သူဟာ ဦးေနထြန္းပိုင္ဆိုင္မႈရဲ႕အပုံတစ္ရာပုံရင္ တစ္ပုံေလာက္ေတာင္ မခ်မ္းသာတာကို ဏီဏီ သိပါေစ။
ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ေရာက္ေတာ့ ေဈးဝယ္ထြက္ဖို႔ဏီဏီကျပင္ဆင္ၿပီးထြက္လာခဲ့ရာ ဧည့္ခန္းထဲမွာတံျမက္စည္းလွဲေနတဲ့ ပိန္ပိန္ပါးပါးအေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္က သူမကိုအံ့ၾသတႀကီးၾကည့္ေနေလသည္။ ဏီဏီကလဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျပန္ၿပဳံးျပလိုက္ရင္း ဒါမေန႕ကကိုႀကီးေျပာထားတဲ့ေဒၚႀကီးပဲဆိုတာကို သတိရမိသြားသည္။
“ေဒၚႀကီး ဏီဏီအက်ီေတၤြလဲမီးပူတိုက္ေပးေနာ္”
“ခုနတုန္းကေမာင္ေကာင္းမြန္မွာထားတယ္ သမီးကေမာင္ေကာင္းရဲ႕ညီမေလးလား”
“ဟုတ္တယ္ေဒၚႀကီး ကြၽန္ေတာ့ညီမ သူ႕ရဲ႕အခန္းလဲသန႔္ရွင္းေရးလုပ္ေပးပါေနာ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အျပင္သြားလိုက္ဦးမယ္ ေန႕လယ္ေဒၚႀကီး မျပန္ခင္ျပန္ေရာက္မွာပါ”
ေဒၚႀကီးရဲ႕အေမးကို ဏီဏီမေျဖခင္ေကာင္းမြန္ကဝင္ေျဖလိုက္ၿပီး အျပင္ထြက္ဖို႔ဖိနပ္စီးလိုက္သည္။
“ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့”
အေဒၚႀကီးက ဏီဏီကသေဘာက်သလိုၿပဳံးျပသည္။ အနီေရာင္ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းအသားေပ်ာ့ေပ်ာ့ဂါဝန္ေလးဟာ အသားျဖဴတဲ့ဏီဏီနဲ႕ အလြန္ကိုလိုက္ဖက္ညီကာ ခ်စ္စရာေကာင္းေနပါသည္။
“သြားစို႔ ဏီဏီ အျပင္မွာပဲ မနက္စာစားၾကတာေပါ့”
တံခါးေပါက္နားရပ္ေနတဲ့ဏီဏီက ေကာင္းမြန္ကိုအလိုမက်သလိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ေဒၚႀကီးဘက္လွည့္ကာ။
“ေဒၚႀကီး သမီးတို႔က ေမာင္ႏွမမဟုတ္ဘူး လင္မယား”
ေျပာၿပီးတာနဲ႕တံခါးဖြင့္ကာ အျပင္ကိုေျခလွမ္းက်ဲႀကီးနဲ႕ထြက္သြားတဲ့ဏီဏီကိုၾကည့္ၿပီး အေဒၚႀကီးကတအံ့တၾသနဲ႕ က်န္ခဲ့သည္။ ေကာင္းမြန္ ရွက္ရွက္နဲ႕ေဒၚႀကီးကို လုံးဝလွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ဏီဏီေနာက္ကိုေျပးလိုက္ခဲ့သည္။ ဘယ္လိုေကာင္မေလးမွန္းမသိ။ သူ႕အတြက္ေျပာေပးေနတာကို။
အဲ့ဒီကိုႀကီးဟာ ဏီဏီကိုသူ႕မိန္းမလို႔ေျပာရမွာအေတာ္ရွက္ေနပုံပင္။ သူကမ်ားရွက္ရတယ္ရွိေသး။ မိန္းကေလးကမရွက္ရပဲ။ ေဒၚႀကီးေမးတာကို ဏီဏီကလဲ ေမာင္ႏွမလို႔ျပန္ေျဖမလို႔ပင္။ ဒါေပမယ့္ကိုႀကီးအဲ့ဒီလိုဝင္ေျဖလိုက္ေတာ့လဲ မေက်နပ္ျပန္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္သူေျဖေျဖ အတူတူပဲဆိုေပမယ့္ သူ႕ကိုေတာ့အဲ့ဒီလိုမေျဖခိုင္းေစခ်င္ပါ။
“ဏီဏီ ဘာဝယ္စရာရွိလဲ”
ဓါတ္ေလွကားထဲဝင္လိုက္ရင္း အလိုမက်ေနတဲ့မမေလးမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီးေမးလိုက္သည္။
“အမ်ားႀကီးပဲ ကိုႀကီးကမဝယ္ေပးခ်င္လို႔လား”
“ေစာေစာစီးစီရစ္ေနျပန္ၿပီ ဘာစားခ်င္လဲ ဘယ္ကိုအရင္သြားမလဲ”
လူကိုစိတ္မရွည္သလိုေမးေနတဲ့လူႀကီးကို အရမ္းကိုအျမင္ကတ္ေနပါသည္။
“ကိုႀကီးနဲ႕အတူတူကားမစီးခ်င္ဘူး ကိုယ့္ကားနဲ႕ကိုယ္လိုက္ခဲ့မယ္”
“ဟမ္ ဏီဏီကားကဒီမွာလား”
“ဟုတ္တယ္ေလ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
ေယာက်ာ္းေနာက္လိုက္ေျပးတဲ့သမီးဆီက ကားလာမသိမ္းတဲ့အျပင္ အထုပ္ေတြပါပို႔လိုက္တယ္ဆိုေတာ့ ဦးေနထြန္းရဲ႕ ဖခင္ေမတၱာကို ေလးစားသြားရသည္။ စိတ္ဆိုးေနေပမယ့္ သမီးမျပည့္မစုံျဖစ္မွာကိုေတာ့စိုးရိမ္ပုံပင္။
“ဏီဏီရာ အလကားေနရင္းစိတ္ဆိုးမေနနဲ႕ ခုနတုန္းကဏီဏီမႀကိဳက္မွာစိုးလို႔ကိုယ္ကေမာင္ႏွမလို႔ေျပာလိုက္မိတာ ေနာက္ခါမႀကိဳက္ရင္ လင္မယားလို႔ပဲေျဖမယ္ေနာ္”
“ဟင္ တကယ္လဲမဟုတ္ပဲနဲ႕”
အဲ့ဒီလိုက်ေတာ့လဲ မဟုတ္ျပန္ဆိုေတာ့ သူဘယ္လိုေျဖေပးရမလဲမသိေတာ့။
“အင္းေလ အဲ့ဒါေျပာတာေပါ့ ကိုယ္ဘယ္လိုေျဖရမလဲ”
“မသိဘူးကြာ သူမ်ားေတြေမးရင္ ဏီဏီေျဖခ်င္သလိုေျဖမယ္ ကိုႀကီးသာဝင္မေျပာနဲ႕”
အခုစိတ္ေကာက္ရတဲ့အေၾကာင္းရင္းက သူဝင္ေျဖလို႔ေပါ့။ မေ႐ႊေခ်ာေက်နပ္ေအာင္ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ရသည္။
“ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ အခုေတာ့စိတ္မေကာက္နဲ႕ေတာ့ ကိုယ့္ကားနဲ႕ပဲသြားၾကစို႔”
ကားေပၚေရာက္ခ်ိန္အထိ စိတ္ၾကည္ေသးပုံမရတဲ့ဏီဏီက စကားမေျပာပဲၿငိမ္ေနေလသည္။ ဘာကိုအလိုမက်ျဖစ္ေနမွန္း မသိတဲ့ ကေလးမဟာ အျပင္ကိုေငးရင္း သူ႕ဘက္ကိုတမင္ေက်ာေပးထိုင္ေနေလသည္။
“ဏီဏီ စိတ္ေကာက္ေနတုန္းလား”
“မေကာက္ပါဘူး စဥ္းစားေနတာ”
“ဘာစဥ္းစားတာလဲ”
“အဲ့ဒီနားမွာ ကိုႀကီးႀကိဳက္ေနတဲ့မိန္းကေလးေတြမ်ားရွိေနလားလို႔ေပ့ါ”
“ဘာျဖစ္လို႔အဲ့လိုထင္ရတာလဲ”
“မသိဘူးေလ အဲ့ဒီအေဒၚႀကီးကဒီနားမွာပဲေနတာဆို ဏီဏီနဲ႕ခိုးေျပးတဲ့အေၾကာင္းကို ဒီနားကလူေတြမသိေစခ်င္လို႔ တမင္ ေမာင္ႏွမလို႔ေျပာလိုက္တာမဟုတ္ဘူးလား”
ေကာင္းမြန္ရယ္ခ်င္လာလို႔ႏုတ္ခမ္းကိုဖိကိုက္ထားလိုက္မိသည္။ ဏီဏီေရာက္လာတဲ့ေန႕ကစၿပီး သူဟာ တေနကုန္ အလုပ္ထဲမွာေနေနရေပမယ့္ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္ေနတတ္ခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္အလာကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတတ္တဲ့ဏီဏီကို ေျပးေတြ႕ခ်င္လွသည္ေလ။ ဏီဏီကလဲသူ႕ကို ေမွ်ာ္ရွာပါသည္။ အဓိကေမွ်ာ္တာကေတာ့သူဝယ္လာမယ့္မုန႔္ကိုေပါ့။ ဘာကိုပဲေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ပါ။ သူကေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳေလးကိုၾကည့္ရင္း အေမာေျပေနရတာ။ ဘယ္လိုပဲကိုယ့္ကိုကိုယ္ဆုံးမေပမယ့္ ဒီကေလးမေလးကို အရမ္းကိုခ်စ္ရပါသည္။ အခုလိုအတူတူေနရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်စ္႐ုံမက ပိုပိုၿပီး သံေယာဇဥ္တိုးလာသလိုပင္။
“ကိုႀကီး ေမးေနတယ္ေလ”
သူ႕ဘာသာထင္ရာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတဲ့ဏီဏီကို ငါႀကိဳက္ေနတာမင္းကြလို႔ ေျပာလိုက္ရမေကာင္းရွိေတာ့မည္။
ကားေမာင္းရင္း ၿပဳံးစိစိျဖစ္ေနတဲ့ကိုႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့။ လက္ေမာင္းကိုပိတ္ထိုးလိုက္ရင္း
“ေျဖေလ ေျဖေလ”
“အာ ဏီဏီကလဲ ဘယ္သူ႕ကိုမွမႀကိဳက္ဘူး တျခားႀကိဳက္ေနတဲ့သူရွိရင္ ဏီဏီကိုလက္ခံထားပါ့မလား ဟိုတေန႕ထဲက အထုပ္ဆြဲၿပီးျပန္ပို႔လိုက္ၿပီေပါ့”
“သိပါတယ္ေနာ္ လူကိုသနားလို႔လက္ခံထားတယ္ဆိုတာ”
တျခားလူကိုမႀကိဳက္ဘူးလို႔ေျပာေနတာကို သေဘာမေပါက္ပဲ ထင္ခ်င္ရာထင္သြားျပန္ေလသည္။ ဒီကေလးမနဲ႕လဲ ခက္ပါသည္။ ေကာင္းမြန္သက္ျပင္းခ်လိဳက္ရင္း
“ဘာေတြဝယ္ခ်င္တာလဲ ဘာစားမလဲ ခုထိမေျပာေသးဘူးေနာ္”
“မသိဘူးေလ ဏီဏီကပိုက္ဆံမွမရွိတာ ကိုႀကီးဝယ္ေကြၽးတာပဲစားရမွာေပါ့”
ေျပာေနတဲ့ေလသံကသာေပ်ာ့တာ မ်က္ႏွာထားကခပ္ေခ်ေခ်နဲ႕။ တခုခုအလိုမက်တိဳင္း ဘက္ေပါင္းစုံကေနရစ္ခ်င္သူကို စိတ္မပ်က္မိပါ။ အရမ္းအလိုလိုက္ရင္ ဒီထက္ပိုဆိုးမွာလဲစိုးရသည္။ သို႔ေသာ္ အလိုမလိုက္ပဲလဲမေနနိုင္နဲ႕ သူကိုယ္တိုင္လဲ တိုင္ပတ္ေနေလသည္။
“စိတ္မေကာက္နဲ႕ေတာ့ကြာ ေနာက္ဆိုသူမ်ားေတြေမးရင္ ဏီဏီကိုသြားေမးလို႔ပဲေျပာလိုက္မယ္ေနာ္”
“ၾကည့္ အဲ့ဒါ႐ြဲ႕ေနတာေပါ့”
“အဲ့ဒါဆိုလဲ သင္ေပးထားေလ ဘယ္လိုေျဖရမလဲဆိုတာ ဏီဏီေျပာခိုင္းတဲ့အတိုင္းေျဖမယ္”
အဲ့ဒီလိုေျပာေတာ့လဲ ဘယ္လိုေျဖမွေက်နပ္မယ္ဆိုတာ ဏီဏီကိုယ္တိုင္လဲမသိေတာ့ပါ။
“သင္ေပးစရာလိုလို႔လား လူတိုင္းကလာေမးေနမွာက်လိဳ႕”
တဟစ္ဟစ္ရယ္ေနတဲ့လူႀကီးကို အျမင္ကတ္ပါသည္။ ဘာမွန္းလဲမသိ။ လူကိုလာေလွာင္ေနသလိုပင္။ သူ႕ကိုမ်က္ေစာင္း ထိုးလိုက္မိေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္လဲဘာျဖစ္လို႔ဒီေလာက္အထိရစ္ေနမိမွန္းမသိေတာ့။ ဒါေပမယ့္ကိုယ့္ကိုအရမ္းစိတ္ရွည္တဲ့ လူႀကီးမို႔တမင္ကိုဂ်စ္ေနမိတာေတာ့သိသည္။ ထူးေဇာ္နဲ႕တုန္းကဆို ဒီလိုဆိုးဖို႔မေျပာနဲ႕ သူၿငိဳျငင္သြားမွာကို စိုးရိမ္ေနခဲ့ရတာ။ ခ်စ္သူသာေတာ္ခဲ့ရေပမယ့္ အျမင္လဲကတ္ပါသည္။ ဒီလူႀကီးကိုေတာ့ နည္းနည္းမွအျမင္မကတ္ေပမယ့္ နိုင္စားခ်င္ပါသည္။
ဏီဏီက အဝတ္အစားေတြမဝယ္ပဲ လိုအပ္တဲ့အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေလာက္သာဝယ္ေသာေၾကာင့္ ေကာင္းမြန္ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ဒီကေလးမဟာ သူ႕ကိုအားနာပုံေပၚသည္။ သူပိုက္ဆံရွင္းတိုင္း မ်က္ႏွာလြဲၿပီးေနေနတတ္သည္။ အဲ့ဒီလိုျဖစ္ေနေတာ့လဲ သနားမိျပန္သည္။ ပါးစပ္ကဖြင့္မေျပာေပမယ့္ အားငယ္ေနပုံရသည္။ ပိုက္ဆံအထပ္လိုက္ကိုင္ၿပီး စိတ္ႀကိဳက္သုံးခဲ့ရတဲ့သူဆိုေတာ့ အခုလိုအခ်ိန္မွာ စိတ္အားငယ္ေနမွာေသခ်ာပါသည္။
“ဏီဏီ ေန႕လယ္စာဘာစားမလဲ အိမ္ကိုဝယ္သြားမလား ဒီမွာပဲစားသြားမလား”
“ဗိုက္ေတာ့မဆာေသးဘူး ဒီမွာပဲစားသြားေတာ့မယ္ အိမ္မွာဆိုပန္းကန္ေဆးေနရဦးမယ္”
ငပ်င္းမေလးကို သေဘာက်စြာရယ္လိုက္မိရင္း
“ဟား ဟား မဆာရင္မစားပါနဲ႕ ဝယ္သြားမယ္ေလ ပန္းကန္ကကိုယ္ေဆးပါ့မယ္”
“ေတာ္ပါၿပီ အဲ့လိုႀကီးကမေကာင္းဘူးေလ”
ေကာင္းမြန္က လက္တစ္ဖက္ကအထုပ္ေတြဆြဲ၊ တစ္ဖက္ကဏီဏီပုခုံုးကိုဖြဖြေလးဖက္လိုက္သည္။
“ကိုယ့္ကိုအားနာလို႔လား”
ဏီဏီ ျပန္မေျဖပါ။ ဆိုင္ေတြကိုေလွ်ာက္ၾကည့္ေနၿပီး ေကာင္းမြန္ကိုလုံးဝမၾကည့္ေပ။
“ဘာအားနာစရာလိုလို႔လဲ ကိုယ့္အစ္ကိုပဲကို အဲ့လိုႀကီးမေနနဲ႕ကြာ ကိုယ္စိတ္မေကာင္းဘူး ေနာ္ ကေလး”
ကိုႀကီးေခ်ာ့ေျပာမွပဲ ပိုငိုခ်င္လာမိသည္။ ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္နဲ႕ ကိုယ္ဝယ္သမွ်ကို ကိုႀကီးပိုက္ဆံရွင္းေပးေနတာကိုၾကည့္ၿပီး သိမ္ငယ္သြားမိသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ကိုဂ်ီက်ဆိဳးႏြဲ႕နိုင္စားခဲ့သမွ်ကိုလဲ အားနာမိသည္။
“လာ စားေသာက္ဆိုင္ေတြဘက္သြားၾကမယ္ ဘာစားခ်င္လဲ ဝယ္သြားမယ္ေနာ္”
“ဏီဏီအရမ္းဆိုးတယ္မလား”
“မဆိုးပါဘူး ဏီဏီကလိမ္မာပါတယ္”
“သိပါတယ္ ကိုႀကီးညာေနတယ္ဆိုတာ ဏီဏီကိုစိတ္ကုန္ေနၿပီမလား ကိုႀကီးဆီကပ္ေနရလို႔မဆိုးေတာ့ဘူး လိမ္လိမ္မာမာ ေနမယ္လို႔စိတ္ကူးေပမယ့္ ကိုႀကီးနဲ႕ေတြ႕ရင္ဒီအတိုင္းပဲျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္”
“ျဖစ္ပါေစကြာ ဘာလို႔ေလွ်ာက္ေတြးၿပီးအားငယ္ေနရတာလဲ အရင္လိုတက္တက္ႂကြႂကြေနစမ္းပါ”
“အဲ့လိုေနရင္ ဏီဏီကိုမမုန္းဘူးမလား”
“အာ မမုန္းပါဘူး ဘာလို႔မုန္းရမွာလဲ”
“တကယ္ေနာ္”
ေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့မ်က္ႏွာႏုႏုေလးကိုၾကည့္ၿပီး ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိသည္။
“အခုအခ်ိန္အားကိုးစရာဆိုလို႔ကိုႀကီးပဲရွိတာ အျမင္ကတ္တဲ့အခ်ိန္မွေမာင္းမထုတ္နဲ႕ေနာ္”
“မထုတ္ပါဘူး အျမင္ကတ္စရာအေၾကာင္းလဲမရွိဘူး ဘာမွစိတ္ပူမေနနဲ႕ ဏီဏီအေဖလိုမထားနိုင္ေပမယ့္ ဝမ္းဝခါးလွေအာင္ေတာ့ ရွာေကြၽးနိုင္ပါေသးတယ္ကြာ”
“ဏီဏီ ကိုႀကီးကိုအားနာတယ္ ဘာမွမဆိုင္ပဲအလကားေနရင္း ေကြၽးထားရလို႔”
ဏီဏီကပုခုံးဖက္ထားတဲ့ကိုႀကီးရဲ႕လက္ေမာင္းကိုတြဲလိုက္ကာ ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလးေျပာလိုက္သည္။
“ဘာလို႔ဘာမွမဆိုင္ရမွာလဲ ခုနတုန္းက ေဒၚႀကီးကိုဏီဏီပဲေျဖခဲ့တာေလ”
“အာ ကိုႀကီးေနာ္”
စိတ္႐ူးေပါက္ၿပီးေျပာခဲ့မိတာကို သတိရမိသြားၿပီး ရယ္ေနတဲ့ကိုႀကီးလက္ေမာင္းကို ထုလိုက္မိသည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ သူ႕ပိုက္ဆံေတြလဲသုံး၊ ဆိုးလဲဆိုးေနတဲ့ဏီဏီကို ကိုႀကီးစိတ္မဆိုးလို႔။
ဦးေနထြန္း ဖုန္းထဲေရာက္လာတဲ့ သမီးနဲ႕သမက္ပုံကိုၾကည့္ၿပီးၿပဳံးလိုက္မိသည္။ ေကာင္းမြန္အိမ္ထဲဝင္သြားၿပီးကတည္းက ဒီေန႕မွအျပင္ထြက္လာတဲ့သမီးပုံစံဟာ ႐ႊင္႐ႊင္လန္းလန္းမို႔ သူစိတ္ခ်သြားပါသည္။ သမီးကိုၾကည့္ေနတဲ့ေကာင္းမြန္ရဲ႕ မ်က္လုံးေတြကလဲ အျမတ္တနိုးအရိပ္ေတြ ဖုံးလႊမ္းေနခဲ့ပါသည္။ တသက္လုံးလဲ ဒီလိုခ်စ္နိုင္ပါေစလို႔သာ ဆုေတာင္းရေတာ့ေပမည္။ သမီးေကကိုလဲ ဏီဏီဆီဖုန္းဆက္ၿပီး အေျခအေနကို အၿမဲစုံစမ္းခိုင္းထားရသည္။ ဏီဏီဆီက ျပန္ၾကားရသေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းမြန္ကိုေက်းဇူးတင္ရပါမည္။ ဘာအခြင့္အေရးမွမယူပဲ ညီမေလးတစ္ေယာက္လို ေစာင့္ေရွာက္ထားေပးသည္။ ဏီဏီကေတာ့ အေဖကိုသတိရလား၊ မရလားေတာ့မသိ။ ေမြးကတည္းကခြဲမေနဖူးတဲ့ သမီးငယ္ေလးကို သူကေတာ့ ေန႕တိုင္းသတိရေနမိပါသည္။
================================================================
တံခါးဖြင့္ေစာင့္ႀကိဳေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကိုေတြ႕တာနဲ႕ ေကာင္းမြန္တေန႕တာပင္ပန္းခဲ့သမွ်ေတြ လြင့္ပ်ယ္ကုန္ေတာ့သည္။ သူ႕လက္ထဲကအထုပ္ကိုလွမ္းယူၿပီးၿပဳံးေနတာကိုပဲ ေက်နပ္ရတာပင္။
“ကိုႀကီး ေရခ်ိဳးဦးမွာမလား”
“အင္း ခဏနားဦးမယ္ေလ ဏီဏီဗိုက္ဆာရင္စားႏွင့္ေလ”
“ေတာ္ၿပီ ကိုႀကီးနဲ႕အတူတူစားမွာ ေရေသာက္ဦးေလ”
ေရေအးေလးခပ္တိုက္ေနတဲ့ဏီဏီ ေက်နပ္ေအာင္ ေသာက္လိုက္သည္။ ဒီအတိုင္းေနရင္ေတာင္ ခ်စ္ပါတယ္ဆိုေနမွ ပိုခ်စ္ေအာင္ခြၽဲေနေတာ့ သူ႕မွာတဟဲဟဲနဲ႕ေက်နပ္ပီတီျဖစ္လို႔မဆုံးေတာ့။ သူနဲ႕အတူညစာစားဖို႔ေစာင့္ေနတဲ့ဏီဏီေၾကာင့္ ေရအျမန္ခ်ိဳးၿပီးထြက္ခဲ့လိုက္သည္။
“နားဦးမွာဆို”
“အင္း စားၿပီးမွနားေတာ့မယ္ေလ ဏီဏီဗိုက္ဆာေနၿပီမလား”
“ရပါတယ္ကိုႀကီးကလဲ နည္းနည္းပဲဆာတာပါ”
ဏီဏီနဲ႕အတူညစာစားေနရင္း ေျခာက္ေသြ႕အထီးက်န္ခဲ့တဲ့သူ႕ရဲ႕ေန႕ရက္ေတြ အခုမွျပည့္စုံသလိုခံစားမိသည္။
“ကိုႀကီးသိလား ဏီေလအရင္ကလဲအိမ္ထဲမွာပဲ ေနခဲ့တာဆိုေပမယ့္ ဒီမွာေနရတာအရမ္းပ်င္းတာပဲ ဏီဏီအိမ္ မဟုတ္လို႔လားေတာ့မသိဘူး ကိုႀကီးကိုပဲေစာင့္ေနမိတယ္ ညေနျမန္ျမန္ေရာက္ပါေစ ကိုႀကီးအျမန္ျပန္လာပါေတာ့ဆိုၿပီး နာရီပဲၾကည့္ၾကည့္ေနမိတာ”
သူမဘာသာပ်င္းလို႔ေမွ်ာ္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္လဲ သူေက်နပ္ပါသည္။
“ကိုႀကီးနဲ႕အတူတူရွိေနလဲ စကားအမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္တာလဲမဟုတ္ပဲေနာ္ ကိုႀကီးဘာသာအလုပ္လုပ္ေနတာေလ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔လဲမသိဘူး ဏီဏီမပ်င္းဘူး ကိုႀကီး႐ုံးဆင္းရင္ျမန္ျမန္ျပန္လာေနာ္ ကိုယ့္ညီမေလးေမွ်ာ္ေနတယ္ဆိုတာ သတိရ ေနာ္လို႔”
ခြၽဲခြၽဲႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလးေျပာေနတဲ့ဏီဏီမ်က္ႏွာၿပဳံးခ်ိဳခ်ိဳေလးက ခ်စ္ဖို႔အလြန္ေကာင္းေနပါသည္။ ေကာင္းမြန္ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ရင္း စိတ္ထဲကေနျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ကိုယ္လဲအျမန္ျပန္လာခ်င္တယ္ဆိုတာမင္းမသိလို႔ပါ ကေလးရယ္။
အတူတူေနရင္းတိုးတိုးလာတဲ့သံေယာဇဥ္ႀကိဳးကို ေက်နပ္စြာရစ္ပတ္ခံခဲ့ပါသည္။ တေနကုန္အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ပ်င္းေနတဲ့ဏီဏီကိုလဲ သနားမိသည္။
“ဏီဏီ ပ်င္းရင္သင္တန္းတစ္ခုခုတက္ပါလား”
“သင္တန္း …. အင္း တက္ရမလားဟင္”
“တက္ေလ အခန္းထဲေနရတာပ်င္းတယ္ဆို တစ္ပါတ္ႏွစ္ရက္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္တက္ေပါ့”
“ဟုတ္ ဒါေပမယ္….”
“ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လဲ”
“ဟို…. သင္တန္းေၾကးက ကိုႀကီးေပးရမွာေနာ္”
အားနာသလိုေျပာေနတဲ့ဏီဏီကို ၿပဳံးျပလိုက္သည္။
“ေပးမွာေပါ့ တက္ခ်င္တဲ့သင္တန္းသာတက္ ကိုယ္စဥ္းစားေနတာ ဏီဏီကို မုန႔္ဖိုးတစ္လစာေပးထားရမလားလို႔”
“တကယ္လား အဲ့ဒါဆိုတစ္လတစ္ခါပဲမ်က္ႏွာပူရေတာ့မွာေပါ ေတာ္ေသးတယ္ အဲ့လိုေပးေနာ္”
ကေလးမကိုသနားလဲသနား၊ ရယ္လဲရယ္ခ်င္နဲ႕ႏုတ္ခမ္းကိုက္ထားလိုက္မိသည္။ အတူတူေနတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ ဏီဏီက သူ႕ကိုမရိုးနိုင္တဲ့ ၾကည္ႏူးမႈေတြ၊ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးတတ္ေလသည္။
ေကာင္းမြန္ အခန္းထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနရင္း ေရဆာလို႔အျပင္ထြက္ခဲ့သည္။ ဏီဏီကတီဗြီၾကည့္ေနရင္း သူ႕ကို လွည့္ၾကည့္ကာ
“ကိုႀကီး မီးဖိုထဲသြားမလို႔လား ဏီဏီကိုႏြားနို႔တစ္ခြက္”
သူ႕သာသာထမယူပဲလမ္းႀကဳံမွာလိုက္ေသးသည္။ ေရေသာက္ၿပီး ငပ်င္းမေလးအတြက္ ႏြားနို႔ထည့္ကာ ယူသြားေပးလိုက္သည္။ ဏီဏီက ႏြားနို႔ခြက္ကိုလွမ္းယူၿပီး သူ႕ေဘးနားေနရာလြတ္ကိုပုတ္ကာ ထိုင္ခိုင္းေနသည္။
“ကိုႀကီး ထိုင္ေလ ဇာတ္ကားအတူတူၾကည့္ရေအာင္ ပီးမက္ကားျပန္ၾကည့္ေနတာ”
သူေျပာတဲ့အတိုင္းဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ေကာင္းမြန္ေဘးနားကပ္လာၿပီး လက္ေမာင္းကိုတြဲကာပုခုံးေပၚမွီခဲ့သည္။ ဘာျဖစ္ေနမွန္း မသိတဲ့ေကာင္မေလးကို ငုံ႕ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဏီဏီလဲ သူ႕ကိုေမာ့ၾကည့္လာၿပီး
“ေဖေဖေစာေစာျပန္ေရာက္ရင္ ဏီဏီနဲ႕ဒီလိုဇာတ္ကားအတူတူၾကည့္ေနက် သူမၾကည့္ခ်င္တဲ့ဇာတ္ကားေတြလဲ ဏီဏီကို ခ်စ္လို႔တူတူၾကည့္ေပးတယ္”
ေအာ္ သူ႕အေဖကိုလြမ္းေနတာကိုလို႔ေတြးၿပီး သနားသြားမိသည္။ အိမ္မွာအေဖနဲ႕အစ္မေပၚ ဆိုးႏြဲ႕ရင္းေနလာရတဲ့ဏီဏီကို တတ္နိုင္သေလာက္ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ေပမယ့္ သူ႕အိမ္ကိုသတိရေနပုံပင္။ တေနကုန္အျပင္မွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ပင္ပန္းခဲ့ေပမယ့္လဲ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္သမီးကိုအခ်ိန္ေပးတတ္တဲ့အေဖျဖစ္သူကလဲ သတိရေနလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။
“အခုကိုယ္အတူတူၾကည့္ေပးမယ္ေလ”
ဏီဏီေခါင္းကိုခပ္ဖြဖြေလးပုတ္လိုက္ရင္းေျပာေတာ့ ေခါင္းၿငိမ့္ျပေလသည္။
“ကိုႀကီး is the best ေဖေဖၿပီးရင္ေျပာတာ”
သူေဘာက်ကာရယ္လိုက္မိသည္။ အေဖကိုအလြန္ခ်စ္တဲ့ဏီဏီပါ။ အဲ့ဒီညမွာေတာ့ သူ႕ပုခုံးကိုမွီၿပီး ဇာတ္ကားၾကည့္ကာ အေဖကို အလြမ္းေျဖခဲ့ပုံေပၚသည္။
“မမေကကိုေရာ မလြမ္းဘူးလား”
“လြမ္းတာေပါ့ မမေကနဲ႕ကေန႕တိုင္းဖုန္းေျပာတယ္ ဏီဏီကိုသဘက္ခါလာေတြ႕မယ္တဲ့ သမီးသင္တန္းတစ္ခုတက္မလို႔လို႔ ေျပာေတာ့ သင္တန္းေၾကးေပးရမလားတဲ့ ကိုႀကီးေပးမွာလို႔ေျပာလိုက္တယ္ ေဖေဖကဏီဏီကိုပိုက္ဆံတစ္က်ပ္မွ မေပးနဲ႕လို႔မွာထားတာကို မယူခ်င္ပါဘူး”
အမယ္ ဒီကေလးမက မာနေလးေတာ့ရွိသား။ ပစ္ထားရက္တဲ့အေဖကို စိတ္လဲေကာက္ခ်င္ပုံလဲရသည္။
“ဏီဏီရဲ႕အက်ီအၤသစ္ေလးေတြေတာ့မွာလိုက္တယ္ ဟိုတစ္ခါကိုႀကီးနဲ႕သြားဝယ္ထားတာေတြေလ မဝတ္ရေသးဘူး Pooh ေလးေရာ ဖိနပ္ေတြေရာ ေအာ္ ေမ့လို႔ သင္တန္းတက္မယ္ဆိုေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္မွာရဦးမွာပဲ ၿပီးေတာ့ဏီဏီႀကိဳက္တဲ့ ႏုတ္ခမ္းနီေရာ ခုနေနမွလိုတာေတြစဥ္းစားၿပီး Message ပို႔လိုက္ေတာ့မယ္”
အေတြးေတာင္မဆုံးေသး။ ဏီဏီေျပာတာေတြနားေထာင္ၿပီးရယ္ခ်င္မိသည္။
“ဟုတ္သားပဲ ပိုက္ဆံနဲ႕ပစၥည္းမွမတူတာ”
“ဟင္ ဘာမတူတာလဲ”
သူေျပာတာကို သေဘာမေပါက္ပဲ ေမာ့ၾကည့္ၿပီးေမးလာသူကို ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။
“ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး”
ရယ္မိမွာစိုးလို႔ႏုတ္ခမ္းကိုဖိကိုက္ထားမိသည္။ တကယ့္ေကာင္မေလးပါပဲေလ။ အေဖကပိုက္ဆံတစ္က်ပ္မွမေပးနဲ႕လို႔ မွာထားလို႔ ပိုက္ဆံေတာ့လုံးဝမယူေပမယ့္ သတိရလို႔လာေတြ႕မယ့္အစ္မကို အဝတ္အစား၊ အသုံးအေဆာင္တင္မက အ႐ုပ္ပါထပ္မွာေနလိုက္ေသးသည္။
“ဏီဏီ Financial Management တက္မွာ မနက္ျဖန္ကိုႀကီးလိုက္အပ္ေပးေနာ္”
“အိုေက”
ေနာက္တစ္ေန႕။ ဏီဏီကို သင္တန္းလိုက္အပ္ေပးၿပီး နီးတဲ့စင္တာတစ္ခုကို ေန႕လယ္စားဖို႔ဝင္လိုက္သည္။ ဏီဏီက စားေသာက္ဆိုင္ကိုတန္းမသြားပဲ အ႐ုပ္ဆိုင္ထဲဝင္ကာ အ႐ုပ္ေတြၾကည့္ေနေလသည္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္သာ ျပည့္ေတာ့မယ္ ကေလးစိတ္မေပ်ာက္ခ်င္ေသးပဲ အ႐ုပ္ေတြ႕ရင္ရခ်င္ေနတုန္းပင္။
“ကိုႀကီး အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္ဝယ္ေပးေနာ္ ေနာ္”
ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္တာနဲ႕ ေမြးပြအ႐ုပ္ေတြဘက္သြားကာ ေ႐ြးေနေလသည္။ သူလဲေလွ်ာက္ၾကည့္ေနရင္း ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ အ႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္။ ဆယ္လက္မေက်ာ္ေလာက္သာရွိေသာ ဂါဝန္ဝတ္ထားတဲ့ႏုတ္ခမ္းေထာ္ေထာ္ဝက္႐ုပ္ ပန္းႏုေရာင္ေလးဟာ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ တူေနသလိုပင္။ သေဘာက်ကာ အ႐ုပ္ကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္း ခ်စ္ေနမိသည္။
“ကိုႀကီး ဒါယူမယ္”
“အင္း အင္း”
ဏီဏီရဲ႕ဝက္ဝံ႐ုပ္ႀကီးနဲ႕အတူဝက္႐ုပ္အတြက္ပါေငြရွင္းေတာ့မေ႐ႊေခ်ာကမ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ၿပီးၾကည့္ေနသည္။ ေငြရွင္းၿပီးတာနဲ႕ သူ႕အ႐ုပ္ကို သူ႕ဘာသာပိုက္ၿပီးအေရွ႕ကေန ေဆာင့္ေအာင့္ထြက္သြားေလသည္။
“ဏီဏီ ကိုယ့္ကိုေပး ကိုင္ေပးမယ္ေလ”
ေကာင္းမြန္လက္ထဲက ကိုင္ထားတဲ့အ႐ုပ္အိတ္ကို မႀကိဳက္သလိုေစာင္းၾကည့္ရင္း
“ရတယ္ ကိုယ့္ဘာသာကိုင္မယ္”
ႏုတ္ခမ္းစူေနတဲ့ဏီဏီ ဘာကိုအလိုမက်ျဖစ္သြားမွန္းမသိေတာ့။ သူပါအ႐ုပ္ဝယ္မိလို႔မ်ား စိတ္ေကာက္သြားတာလား။
“ဘာျဖစ္လို႔စိတ္ေကာက္သြားတာလဲ ခုေလးတင္အေကာင္းႀကီးကို”
“ဘယ္သူကေကာက္လို႔လဲ ေန႕လယ္စာျမန္ျမန္စားၿပီးျပန္ၾကစို႔ နားခ်င္ၿပီ”
စားေသာက္ေနတုန္းလဲ စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာပဲစိတ္ေကာက္ေနသူကို နားမလည္နိုင္ေတာ့။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ အ႐ုပ္ကိုပိုက္ထားၿပီး အျပင္ကိုသာၾကည့္ေနေလသည္။
“အ႐ုပ္ကို အေနာက္ထားလိုက္ေလ”
“မထားဘူး”
စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးႀကီးနဲ႕မေက်နပ္နိုင္ပါ။ ကိုႀကီးက အဲ့ဒီဝက္႐ုပ္ေလးကို သူ႕ပိုက္ဆံနဲ႕သူဝယ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ဘယ္သူ႕ကို ေပးဖို႔ဝယ္တာလဲဆိုတာသိခ်င္မိသည္။ ဒီအသက္အ႐ြယ္နဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ေယာက်ာ္းႀကီးလဲျဖစ္ၿပီး သူ႕အခန္းထဲမွာ အ႐ုပ္နဲ႕ တူတာဆိုလို႔တစ္ခုမွမရွိပဲ။ အခုမွဒီဝက္႐ုပ္ကိုဝယ္တယ္ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေပးဖို႔ဆိုတာ ေသခ်ာပါသည္။
ဖက္ထားတဲ့ဝက္ဝံ႐ုပ္ႀကီးအေပၚ ပါးကပ္ကာဖက္ထားရင္း ငိုခ်င္လာမိသည္။ အဲ့ဒီအ႐ုပ္ကမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေပးဖို႔ဆိုတာေသခ်ာပါသည္။ ဏီဏီဟန္မေဆာင္နိုင္ေတာ့ပဲ ေမးလိုက္မိေတာ့သည္။
“ကိုႀကီး အဲ့ဒီအ႐ုပ္ကဘာလုပ္ဖို႔ဝယ္တာလဲ”
သူထင္တဲ့အတိုင္း အ႐ုပ္ဝယ္လို႔မေက်နပ္ေနတာကိုး။
“ကိုယ္ရခ်င္လို႔ေလ”
“ဟင္ ကိုႀကီးကဘာလို႔ရခ်င္ရတာလဲ”
“တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕တူလို႔”
ဂါဝန္ဝတ္ထားတဲ့အ႐ုပ္ဆိုေတာ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဆိုတာေသခ်ာသြားၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဝက္႐ုပ္ဆိုေတာ့ဝတုတ္မေလး တစ္ေယာက္နဲ႕ တူေနတာေပါ့ေလ။ ကိုႀကီးႀကိဳက္ေနတဲ့မိန္းကေလးက ဝတုတ္မေလးေပါ့။ မုန္းလိုက္တာ။
အ႐ုပ္ကိုဖက္ၿပီး သူ႕ဘက္ကိုသိသိသာသာေက်ာခိုင္းသြားတဲ့ကေလးမဟာ သူအ႐ုပ္ဝယ္တာကိုဘာလို႔မေက်နပ္ေနမွန္း နားမလည္နိုင္ေတာ့။
“ဏီ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ကိုယ့္အ႐ုပ္ေလးကိုႀကိဳက္လို႔လား ရခ်င္လို႔လား”
“မႀကိဳက္ဘူး အဲ့ဒီအ႐ုပ္ကိုအရမ္းမုန္းတာ”
“အာ အဲ့လိုလား ေဆာရီး ကိုယ္ကဏီဏီမုန္းတဲ့အ႐ုပ္မွန္းမသိလို႔ဝယ္ခဲ့မိတာ”
အ႐ုပ္ေတြခ်စ္တဲ့သူဆိုေတာ့ မႀကိဳက္တဲ့အ႐ုပ္ရွိမွန္းမသိခဲ့ေပ။ အင္းေလ သူမႀကိဳက္တဲ့အ႐ုပ္ဝယ္ခဲ့လို႔ စိတ္ေကာက္တာ ေနမွာေပါ့။
“အဲ့ဒီအ႐ုပ္ကို ေနာက္ခါမေတြ႕ေစရဘူး ကိုယ့္အခန္းထဲမွာပဲထားမယ္ေနာ္ အျပင္မထုတ္ဘူး”
သူ႕အခန္းထဲမွာ အေတာ္ထားခ်င္ေနတယ္ေပါ့ေလ။ လြင့္ပစ္လိုက္ပါလား။ မႀကိဳက္ဘူးေျပာေနတာကို။ အဲ့ဒီဝက္႐ုပ္ေတြကို အရင္ကခ်စ္ခဲ့သေလာက္ အခုေတာ့အရမ္းမုန္းသြားမိသည္။
“စိတ္မဆိုးနဲ႕ေတာ့ေနာ္”
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လဲ မေ႐ႊေခ်ာက စိတ္ေကာက္ေျပေသးပုံမရ။ အခန္းထဲဝင္ေတာ့မယ္ဏီဏီကို အခ်ိန္မွီသြားဆြဲကာ ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ခိုင္းလိုက္သည္။ မ်က္ႏွာလြဲထားသူရဲ႕မ်က္ႏွာေရွ႕မွာဝက္႐ုပ္ကိုျပလိုက္ရင္း
“မ်က္ႏွာကလဲကြာ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ဒီမွာၾကည့္ ဒီအ႐ုပ္ကိုဘာလို႔မုန္းတာလဲ အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာကို”
ကိုႀကီးျပေနတဲ့အဲ့ဒီအ႐ုပ္ကို လုံးဝမၾကည့္ခ်င္ပါ။ သူႀကိဳက္ေနတဲ့လူနဲ႕တူတဲ့ဝက္စုတ္ကို ဘာလို႔ၾကည့္ရမွာလဲ။ ဘာလို႔ခ်စ္ရမွာလဲ။
“အင့္ ဒါေလးခဏကိုင္ထားေပး”
“မကိုင္ခ်င္ဘူး”
“လုပ္ပါကြာ ခဏေလးပဲ Please”
မႀကိဳက္ပါဘူးဆို အတင္းလာကိုင္ခိုင္းေနတဲ့အ႐ုပ္ကို မေက်မနပ္နဲ႕ကိုင္ေပးလိုက္ရသည္။ စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္းသာဆို ဒီအ႐ုပ္ကို ျပတင္းေပါက္သို႔ ေျပးသြားၿပီး လမ္းေပၚပစ္ခ်လိဳက္ခ်င္သည္။
“ဒီလိုေလးကိုင္ မ်က္ႏွာနားမွာကပ္ထား အိုေက ခဏေနာ္ ဓါတ္ပုံရိုက္ခ်င္လို႔”
အ႐ုပ္ကိုမ်က္ႏွာနားကပ္ထားရင္း စိတ္မၾကည္ပါဘူးဆိုဓါတ္ပုံလာရိုက္ေနတဲ့သူကို ၿဂိဳလ္ၾကည့္သာၾကည့္ေပးေနလိုက္သည္။ ၿပဳံးစိစိနဲ႕ကိုႀကီးဟာ အခုအခ်ိန္မွာ အရမ္းမုန္းဖို႔ေကာင္းပါသည္။
“ဒီမွာၾကည့္ အမႊာညီအစ္မက်ေနတာပဲ”
“ဘာအမႊာလဲ”
“ႏုတ္ခမ္းေထာ္ေနတာေလ ဒီဝက္႐ုပ္ေလးကိုေတြ႕ကတည္းက ႏုတ္ခမ္းေထာ္ေနတဲ့ပုံကဏီဏီနဲ႕တူလို႔ ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔ ဝယ္ခဲ့တာ အခုၾကည့္ေလ တပုံစံထဲပဲမလား”
ဓါတ္ပုံကိုၾကည့္ေနရင္း စူေထာ္ေနတဲ့ႏုတ္ခမ္းေတြက ခ်က္ခ်င္းၿပဳံးသြားရသည္။ အဲ့ဒီကိုႀကီးဟာ အစကတည္းဏီဏီနဲ႕ တူတယ္လို႔ေျပာရင္ စိတ္ဆိုးပါ့မလား။ အခုေတာ့တျခားတစ္ေယာက္ကိုေျပာတယ္ထင္လို႔ စိတ္ဆိုးေနခဲ့မိတာ။ ဝက္႐ုပ္ ဆိုေတာ့လဲ ကိုယ္ကဝမွ မဝတာကို။ တျခားလူလို႔ထင္တာသြားေပါ့။ ႏုတ္ခမ္းေထာ္တာတူတယ္လို႔ဘယ္သူထင္မိမွာလဲေနာ္။
“ေပး ဏီဏီမႀကိဳက္ရင္ ေနာက္ခါထပ္မေတြ႕ေအာင္ကိုယ္ေသခ်ာသိမ္းထားလိုက္မယ္”
“ဟင့္အင္း ဏီဏီခ်စ္တယ္ ဒီအ႐ုပ္ကို”
အ႐ုပ္ျပန္ေတာင္းေနတာကိုမေပးတဲ့အျပင္ ရင္ခြင္ထဲပါထည့္ၿပီးဖက္ထားလိုက္လို႔ ကိုႀကီးက ဏီဏီကို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႕ ၾကည့္လာခဲ့သည္။
“ဘာၾကည့္တာလဲ အခုခ်စ္သြားၿပီလို႔ေျပာေနတာေလ ခုနတုန္းကေတာ့မုန္းတယ္”
ဝက္႐ုပ္ေလးကိုပိုက္ထားၿပီး ရန္ရွာေနတဲ့ဏီဏီကို သူသေဘာက်ကာရယ္လိုက္မိသည္။ တကယ္ပဲ အဲ့ဒီဝက္႐ုပ္ေလးလို ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလြန္းပါသည္။
“အဲ့ဒါကိုယ့္အ႐ုပ္ေလ ကိုယ့္အခန္းထဲမွာပဲထားမွာ မေပးနိုင္ဘူးေနာ္”
“ဘယ္သူကေတာင္းေနလို႔လဲ ကိုႀကီးအခန္းထဲမွာ ဏီဏီထားေပးမယ္ ဘယ္နားထားရင္ေကာင္းမလဲ”
အခန္းထဲေျပးဝင္သြားၿပီး အ႐ုပ္ထားဖို႔ေနရာၾကည့္လိုက္သည္။ ကိုႀကီးနဲ႕အနီးဆုံးျဖစ္ေအာင္ ေခါင္းအုံးေဘးနားခ်လိဳက္ကာ
“ဒီနားပဲထားေတာ့ ကိုႀကီး အဲ့ဒီနားပဲထားေနာ္”
“အင္း အင္း”
အခန္းေပါက္ဝနားရပ္ေနတဲ့ေကာင္းမြန္က ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။
“အဲ့ဒါဆို ဏီဏီသြားနားေတာ့မယ္”
ဏီဏီက ေပါ့ပါးတဲ့ေျခလွမ္းေတြနဲ႕ အခန္းထဲကထြက္သြားေလသည္။ ဘယ္လိုကေလးမမွန္းမသိ။ အခုမွစိတ္ေျပသြားတဲ့ မေ႐ႊေခ်ာေၾကာင့္ သူ႕မွာရယ္လိုက္မိၿပီး သူမရဲ႕အျပဳအမူတိုင္းကို ခ်စ္ေနရပါေတာ့သည္။ ေကာင္းမြန္ အ႐ုပ္ေလးကို ၾကည့္ရင္းသေဘာက်ေနမိသည္။ ဝက္မေလးေရ။ ကိုယ့္ကို အရမ္းခ်စ္မိေအာင္မလုပ္ပါနဲ႕လားကြာ။
===============================================================
ဏီဏီရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္လာရတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုရယ္ခ်င္မိသည္။ သူမသူငယ္ခ်င္း ေႏြးေႏြးနိုင္ငံျခားက ျပန္ေရာက္လာလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး ေႏြးေႏြးတို႔ပိုင္တဲ့ေမွာ္ဘီကၿခံထဲကို ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္လာၾကသည္။ အမွန္ေတာ့ ဏီဏီနဲ႕ေဟမာန္ၾကားက တင္းမာေနတဲ့ဆက္ဆံေရးကိုေျပလည္ေစခ်င္တဲ့အတြက္ ေႏြးေႏြးနဲ႕ပုစိကစီစဥ္ျခင္းျဖစ္သည္။
အစကေတာ့ ဏီဏီကမလာဘူးျငင္းေပမယ့္ မေတြ႕တာၾကာတဲ့ေႏြးေႏြးကအတင္းေခၚလို႔ စိတ္ေျပာင္းသြားပုံေပၚသည္။
သူငယ္ခ်င္းေတြကအတြဲကိုယ္စီနဲ႕လာမယ္ဆိုေတာ့ ဏီဏီလဲ ေကာင္းမြန္ကို မရရေအာင္ေခၚေလသည္။ ေကာင္းမြန္မွာ လုံးဝမလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ မေ႐ႊေခ်ာေလးမ်က္ႏွာငယ္မွာစိုးေသာေၾကာင့္ လိုက္ခဲ့ရေလသည္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ခါနီး ဖလန္းဖလန္းထေနတဲ့လူငယ္ေတြၾကားထဲ သူၿငိမ္ေနမိသည္။ ထူးေဇာ္နဲ႕ေဝဦးကလဲ အ႐ြယ္မတူတဲ့အျပင္ အရင္ကတည္းက ခင္မင္ခဲ့တာမဟုတ္ေတာ့ ေမးတစ္ခြန္း၊ေျဖတစ္ခြန္းနဲ႕ သူတို႔နဲေျပာစရာစကားမရွိသေလာက္ပင္။ ၿပီးေတာ့ ထူးေဇာ္ကို ဏီဏီနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး နဂိုကတည္းက မၾကည္ဓါတ္ခံရွိေလေတာ့ လုံးဝမေရာခ်င္ေပ။ သူ႕မွာလူႀကီးျဖစ္ေနလို႔သာ မေကာင္းတတ္လို႔ေျပာေနရတာ။ စိတ္ရင္းအတိုင္းဆို ဒီေကာင့္မ်က္ႏွာကိုေတာင္ မၾကည့္ခ်င္ေပ။
ဏီဏီနဲ႕အေပါင္းအပါမ်ားကေတာ့ ေဟးေလးဝါးလားနဲ႕ ေျပာစရာမကုန္နိုင္ၾက။ ဏီဏီနဲ႕ေဟမာန္ကစစခ်င္းကေတာ့ သိပ္မေျပာေပမယ့္ နည္းနည္းၾကာေတာ့လဲပုံမွန္အတိုင္း ျပန္ေခၚျဖစ္ၾကသည္။ ၿခံထဲကသစ္ပင္ေအာက္ ဖ်ာခင္းၿပီး ဝိုင္းဖြဲ႕ထိုင္ေနတဲ့လူက ခုႏွစ္ေယာက္မို႔သာေတာ္ေသးသည္။ အေယာက္ခုႏွစ္ဆယ္စာဆူညံေနသည္။ စကားသိပ္မေျပာတဲ့ သူ႕ကို ဖယ္လိုက္ရင္ ေျခာက္ေယာက္ေပါ့။ ထူးေဇာ္နဲ႕ေဟမာန္တို႔အတြဲ၊ ပုစိနဲ႕ေဝဦးတို႔အတြဲ၊ ေႏြးေႏြးနိုင္နဲ႕ဏီဏီတို႔ရဲ႕ စကားသံေတြကို နားေထာင္ရင္းပ်င္းလာသည္။ သိလဲမသိ၊ ဆိုင္လဲမဆိုင္တဲ့အေၾကာင္းကိစၥေတြကို စိတ္လဲ မဝင္စားေသာေၾကာင့္ စာအုပ္ဖတ္ေနလိုက္ေတာ့သည္။ ဒီလိုျဖစ္မယ္ဆိုတာႀကိဳတြက္မိလို႔ စာအုပ္ယူလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မိန္းကေလး ေလးေယာက္ကေတာ့ ပါလာတဲ့အစားအေသာက္ေပါင္းစုံကို ခင္းက်င္းစားေသာက္ေနရင္း ပါးစပ္ကလဲ မရပ္မနားေျပာဆိုနိုင္ၾကေလသည္။
“မိန္းမေတြ နင္တို႔ကိုေျပာစရာရွိတယ္”
“ဘာေျပာမလို႔လဲ”
“အဟိ ငါ့မွာကိုယ္ဝန္ရွိေနၿပီတဲ့”
“ဟယ္ တကယ္”
ေႏြးေႏြးက ပုစိရဲ႕စကားေၾကာင့္ တအံ့တၾသေရ႐ြတ္လိုက္သည္။
“ဟဲ့ ေဝဦး နင္ကေလးအေဖျဖစ္ေတာ့မွာဆို”
ေဟမာန္အေမးကို ျပန္မေျဖပဲ ေဝဦးက ေက်နပ္ၿပဳံးႀကီးၿပဳံးျပေနသည္။
“အမယ္ ႐ုပ္ႀကီးက”
မိန္းကေလးသုံးေယာက္မွာ ပုစိနားကိုကပ္သြားၾကၿပီး လုံးဝမေဖာင္းေသးတဲ့ဗိုက္ကို အထူးအဆန္းဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။
“ဗိုက္က ပူလဲမပူဘူးေနာ္”
“ဏီဏီကလဲ အခုမွရွစ္ပါတ္ေက်ာ္ပဲရွိေသးတာ ဘယ္ပူဦးမလဲ”
“ဟုတ္လား နင့္ဗိုက္ထဲမွာ လူေသးေသးေလးရွိေနၿပီပဲ အီး စိတ္ယားလိုက္တာ”
ဏီဏီက ပုစိရဲ႕ဗိုက္ကို ကိုင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကလဲ ကိုင္လိုက္ၾကသည္။
“ဟဲ့ နင္တို႔လက္ေတြေၾကာင့္အထဲကကေလးေလးလန႔္သြားဦးမယ္”
“အမယ္ အကဲပိုတာ ဒါနဲ႕နင္အစားအေသာက္ဆင္ျခင္ရမွာမလား”
ေဟမာန္က သူသိသေလာက္ဆရာလုပ္ေနသည္။
“ဆင္ျခင္ရမွာလား မသိပါဘူး ငါလဲမေန႕ကမွကိုယ္ဝန္ရွိေနမွန္းသိတာ စားခ်င္တာေတြစားေနတာပဲ”
“ဟုတ္လား နင္ မူးတာတို႔ အန္တာတို႔မျဖစ္ဘူးလား”
“ေႏြး နင္ဇာတ္လမ္းေတြအၾကည့္မ်ားသြားၿပီ ခြိခြိ ငါဘာမွကိုမျဖစ္တာေတာ့ ထူးဆန္းတယ္ေနာ္ ပိုၿပီးေတာင္စားလို႔ ေသာက္လို႔ ေကာင္းေနေသး ဏီဏီ နင္တို႔ေရာ ကေလးမယူေသးဘူးလား”
ဏီဏီမွာ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕ ဘာျပန္ေျဖရမယ္မွန္းမသိပဲ ပုစိကိုၾကည့္ေနမိသည္။ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ထဲမွာ အိမ္ေထာင္က်တာဆိုလို႔ သူနဲ႕ဏီဏီပဲရွိတာဆိုေတာ့ ေမးမွာေပါ။ သူတို႔ထင္သလိုမဟုတ္မွန္း ရွင္းျပဖို႔ကခက္ပါသည္။
“ဟို… မယူေသးပါဘူး”
“ယူေတာ့ေလ နင့္ေယာက်ာ္းလဲကေလးရခ်င္မွာေပါ့ ကိုေကာင္းမြန္ ကေလးမရခ်င္ဘူးလား”
စာအုပ္ဖတ္ေနတဲ့ေကာင္းမြန္က သူ႕ကိုေမးေနတာကိုၾကားပုံမရ။
“ကိုေကာင္းမြန္”
ပုစိထပ္ေခၚလိုက္မွ ထူးခဲ့သည္။
“ဗ်ာ…”
“ကေလးမလိုခ်င္ဘူးလားလို႔ေမးေနတာ ကြၽန္မတို႔ေတာင္ကေလးရေတာ့မွာ”
မသက္မသာ အီလည္လည္ျဖစ္ေနတဲ့ဏီဏီမ်က္ႏွာကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္႐ုံနဲ႕ ေကာင္းမြန္သေဘာေပါက္သြားသည္။
“မဂၤလာေတာင္မေဆာင္ရေသးတာ ေနာက္မွေအးေဆးမွယူတာေပါ့ အခုေတာ့ဒီကေလးေလးကိုပဲထိန္းလိုက္ဦးမယ္”
ဏီဏီရဲ႕ေခါင္းကိုလွမ္းပုတ္လိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ မိန္းကေလးသုံးေယာက္က ဟာ ဆိုၿပီးဝိုင္းေအာ္ၾကသည္။ ဏီဏီကေတာ့ ရွက္သလို၊ ေက်နပ္သလိုအၿပဳံးနဲ႕ ၿငိမ္ေနေလသည္။ ေတာ္ေသးတယ္ ကိုႀကီးဝင္ေျဖလိုက္လို႔။
“ဏီဏီ နင့္မဂၤလာပြဲက်ရင္ ေႏြးနဲ႕ေဟမာန္ကိုသတို႔သမီးအရံလုပ္ခိုင္းလိုက္”
“ငါတို႔က လုပ္ေပးဖို႔အဆင္သင့္ပဲေဟ့ ဘယ္မွာေဆာင္မွာလဲ”
“အခုမေဆာင္ေသးပါဘူး ငါ့အေဖစိတ္ဆိုးေနတုန္းေလ ေဖေဖစိတ္ဆိုးေျပသြားမွေဆာင္မွာ”
ဏီဏီမွာ ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိတဲ့မဂၤလာပြဲအေၾကာင္းကိုေမးလာေတာ့ ပါးစပ္ထဲရွိရာေလွ်ာက္ေျဖလိုက္မိသည္။
မိန္းကေလးေတြကေရပက္မဝင္စကားမ်ားသေလာက္ ထူးေဇာ္နဲ႕ေဝဦးကေတာ့ သူတို႔ေျပာေနတာကိုစိတ္မဝင္စားေတာ့ပဲ ဖုန္းႏွိပ္ေနၾကသည္။ ေကာင္းမြန္လဲ စာအုပ္ျပန္ဖတ္ေနလိုက္ရင္း ဏီဏီရဲ႕ရွက္ၿပဳံးကိုသတိရမိကာ ၿပဳံးခ်င္တဲ့မ်က္ႏွာကို မနည္းထိန္းေနရသည္။
“ပုစိ ငါးမုန႔္ေၾကာ္ ငါစားဦးမယ္ မသိမ္းနဲ႕ဦး”
“ေအး ေႏြး မသိမ္းဘူး ဒီမွာထားစရာေနရာမရွိေတာ့လို႔ ျခင္းထဲခဏထည့္ထားမလို႔”
“ေႏြး လက္ဖက္ကနင္ယူခဲ့တာမလား ခ်ဥ္စပ္လား”
ေႏြးေႏြးကလက္ဖက္ကိုၾကည့္ရင္းစဥ္းစားေနသည္။ ဏီဏီင႐ုတ္သီးအစပ္ လုံးဝမစားနိုင္တာ သူတို႔အားလုံးသိပါသည္။
“ငါမသိဘူးေတာ့ အိမ္ကထည့္ေပးလိုက္တာ နည္းနည္းျမည္းၾကည့္လိုက္ေလ”
ေဟမာန္က လက္ဖက္ကို ဦးဆုံးေကာ္စားလိုက္ၿပီး
“ငါျမည္းၾကည့္လိုက္မယ္ မစပ္ပါဘူးဏီဏီရဲ႕ ဒီမွာ င႐ုတ္သီးစိမ္းေတြသပ္သပ္လွီးထည့္ထားတာဆိုေတာ့ လက္ဖက္အသားပဲ ေ႐ြးစားလို႔ရတယ္”
ဆီေတြအိေနတဲ့လက္ဖက္ေပၚ ပုဇြန္ေျခာက္နဲ႕င႐ုတ္သီးစိမ္းေတြတင္ထားတာမို႔ လက္ဖက္သားကမစပ္ေလာက္ေပ။
“ဟုတ္လား ေတာ္ေသးတယ္မစပ္လို႔ ငါလက္ဖက္စားခ်င္ေနတာ”
ဏီဏီက လက္ဖက္ကိုဇြန္းနဲ႕ခပ္ေနရင္း ေဘးနားမွာစာအုပ္ဖတ္ေနတဲ့ေကာင္းမြန္ဆီ အာ႐ုံေရာက္သြားသည္။ သူ႕ခမ်ာ ႐ုံးပိတ္ရက္ေလးမွာ မနားရပဲ ဏီဏီပူဆာလို႔ ဒီကိုလိုက္လာၿပီးပ်င္းေနပုံပင္။ အ႐ြယ္မတူတဲ့ဟိုႏွစ္ေကာင္နဲ႕လဲ စကားသိပ္မေျပာပဲ စာအုပ္သာဖတ္ေနရရွာသည္။
“ကိုႀကီး လက္ဖက္စားမလား”
“အင္း စား စား ေနာက္မွစားမယ္”
“ဘာစာအုပ္ဖတ္ေနတာလဲ”
ကိုင္ထားတဲ့လက္ဖက္ဇြန္းကိုခ်လိဳက္ၿပီး ေကာင္းမြန္ဖတ္ေနတဲ့စာအုပ္ကို စပ္စုကာ ကိုယ္ကိုေစာင္းၿပီးၾကည့္လိုက္သည္။
“Management နဲ႕ပတ္သက္တဲ့စာအုပ္ေလ”
“အင္ ပ်င္းစရာႀကီး ဏီဏီကေတာ့မဖတ္ခ်င္ပါဘူး”
“ကေလးေတြက ဒါမ်ိဳးဘယ္ႀကိဳက္မလဲ”
“အမယ္ ဏီဏီကေလးမဟုတ္ပါဘူးေနာ္”
ဏီဏီက ေကာင္းမြန္ကို ႏွာေခါင္းရႈံ႕ျပၿပီး လက္ဖက္ေကာ္စားလိုက္သည္။ လက္ဖက္ထဲင႐ုတ္သီးဖတ္ပါသြားတာကို သတိမထားမိလိုက္ေပ။
“အား စပ္လိုက္တာ …”
႐ုတ္တရက္ႀကီး ထေအာ္လိုက္တဲ့ဏီဏီေၾကာင့္ အားလုံးကသူမကိုဝိုင္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
“ဘာျဖစ္တာလဲဏီဏီ”
မ်က္ႏွာႀကီးနီရဲကာ င႐ုတ္သီးစပ္ေနတဲ့ဏီဏီက ေကာင္းမြန္ကိုမ်က္ရည္ေတြဝဲၿပီးၾကည့္ေနသည္။
“ဟာ င႐ုတ္သီးစပ္လို႔လား ဒီမွာ ဒီမွာ ေထြးလိုက္”
တစ္သ်ႉးေတြဆြဲထုတ္ကာ ဏီဏီပါးစပ္ေရွ႕နားခံၿပီး ေထြးထုတ္ခိုင္းလိုက္ကာ ေရသန႔္ဗူးကိုဖြင့္ေပးလိုက္သည္။
“ျဖည္းျဖည္းေသာက္”
ေရကိုတလစပ္ေမာ့ေသာက္ေနတဲ့ဏီဏီကို ေကာင္းမြန္ကသတိေပးလိုက္သည္။ ေရေသာက္ၿပီးလဲ အစပ္မေျပနိုင္ေသးပဲ မ်က္ရည္ေတြဝဲ၊ ေခြၽးေတြျပန္ေနတဲ့သူမမ်က္ႏွာကို တစ္သ်ႉးနဲ႕သုတ္ေပးၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္က စာအုပ္နဲ႕ယပ္ခတ္ ေပးလိုက္သည္။
“ေတာ္ၿပီ ထပ္မစားနဲ႕ေတာ့ေနာ္ င႐ုတ္သီးေတြပါတယ္”
“လက္ဖက္မစားရတာၾကာလို႔စားခ်င္လို႔ပါဆို”
ႏွစ္ေယာက္သား ကိုယ့္အာ႐ုံနဲ႕ကိုယ္မို႔ သူတို႔ကိုဝိုင္းၾကည့္ေနတာကိုသတိမထားမိေပ။ ထူးေဇာ္နဲ႕ေဝဦးကေတာ့ အကဲပိုတဲ့ ေကာင္းမြန္ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ေလေနၾကသည္။ ေဟမာန္ကမဲ့႐ြဲ႕ေနၿပီး ပုစိနဲ႕ေႏြးေႏြးကေတာ့ အားက်သလို ၾကည့္ေနေလသည္။
“ေနာက္မွမစပ္တာဝယ္ေပးမယ္ေနာ္ အခုမစားနဲ႕ေတာ့”
“ဟုတ္”
ေႏြးေႏြးက ငါးမုန႔္ေၾကာ္ကိုေကာက္ဝါးလိုက္ရင္း ပုစိကိုၿပဳံးစိစိၾကည့္ေနေလသည္။ ဗိုက္ကေလးေပၚ လက္တင္ထားတဲ့ပုစိရဲ႕ အၾကည့္ေတြက သူ႕ေယာက်ာ္း ေဝဦးဆီမွာ။ ေဝဦးက မ်က္လုံးခ်င္းစကားလာေျပာေနတဲ့ သူ႕မိန္းမရဲ႕အၾကည့္ေတြကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေလသည္။
ဏီဏီတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ စားေသာက္ၿပီးစကားေျပာလို႔ဝေတာ့မွ ၿခံထဲလိုက္ၾကည့္ဖို႔သတိရၾကေလသည္။ သီးပင္၊ စားပင္မ်ားနဲ႕ အပင္ႀကီးမ်ားစိုက္ထားေသာေၾကာင့္ ၿခံေလးက ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းသာသာယာယာရွိပါသည္။
“ငါတို႔ၿခံထဲေလွ်ာက္ၾကည့္ရေအာင္ေလ ဗိုက္လဲေခ်ာင္သြားတာေပါ့”
ပုစိစကားကို ဘယ္သူမွမျငင္းဆန္ၾကပဲ ထထြက္လာၾကသည္။ ေယာက်ာ္းသုံးေယာက္ကေတာ့ ဖ်ာေပၚမွာလဲွအိပ္ရင္း က်န္ခဲ့ေလသည္။ သူတို႔ေလးေယာက္ကေတာ့ စကားတေျပာေျပာနဲ႕ဗိုက္ေခ်ာင္ေအာင္ လမ္းပတ္ေလွ်ာက္ေနၾကသည္။
“ငါေျပာမလို႔ ဏီဏီ နင့္ကို ကိုေကာင္းမြန္ကအရမ္းခ်စ္တာပဲေနာ္”
ေႏြးေႏြးကို ဏီဏီကနားမလည္နိုင္သလိုၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဘာေၾကာင့္ အရမ္းခ်စ္တယ္လို႔ေျပာမွန္းမသိေပ။
“ဟုတ္တယ္ ငါလဲၾကည့္ေနတာ နင့္ေယာက်ာ္းက နင့္ကိုနည္းနည္းမွမ်က္ႏွာအညွိုးမခံသလိုပဲ”
ပုစိေျပာတဲ့ နင့္ေယာက်ာ္းဆိုတဲ့စကားလုံးႀကီးက ဏီဏီကိုၾကက္သီးထေစသည္။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ လူေတြအျမင္မွာ ကိုႀကီးက ဏီဏီရဲ႕ေယာက်ာ္းပဲကို။ ဒါေပမယ့္အဲ့ဒီစကားလုံးႀကီးက ဏီဏီနဲ႕အလြန္ကိုစိမ္းေနပါေသးသည္။
“နင္ကံေကာင္းတယ္လို႔ေျပာရမယ္ အၿမဲအဲ့လိုခ်စ္ေအာင္ေနေနာ္”
“ဘယ္လိုေနရမွာလဲ”
“ဟဲ့ နင္အရမ္းမဆိုးနဲ႕ေပါ့ ဗိုလ္က်တာေလးနည္းနည္းေလ်ာ့ေပါ့ ေယာက်ာ္းေတြက ရခါစသာခ်စ္ျပတာ ေနာက္က်ရင္ ပုံစံေျပာင္းကုန္ေရာ ေဝဦးကိုၾကည့္ပါလား အခ်ိဳးကိုက”
ပုစိေျပာလဲေျပာခ်င္စရာပင္။ အရင္တုန္းကဆို ေဝဦးကပုစိနားတစ္ဖဝါးမွမခြာနိုင္ပဲ ခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ႕ဆိုၿပီး ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႕ ေတာင္းရမ္းလက္ထပ္ခဲ့ၾကတာ။ ဏီဏီကေတာ့ ေယာက်ာ္းယူဖို႔စိတ္ကူးမရွိပါပဲ ရခဲ့ရတာကို။ ကိုႀကီးက ေျပာင္းလဲသြားစရာ ဘာအေၾကာင္းရွိလို႔လဲ။ တကယ္လင္မယားမွမဟုတ္တာ။
“နင့္ေယာက်ာ္းက အခုဘာလုပ္ေနတာလဲ”
ေဟမာန္ရဲ႕ေမးခြန္းကို ပုစိနဲ႕ေႏြးေႏြးကလဲ စိတ္ဝင္စားပုံရသည္။ ေဖေဖအေမြျဖတ္လိုက္လို႔ ဏီဏီဘယ္လိုေနလဲ သိခ်င္ၾကပုံေပၚသည္။
“ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီေထာင္ထားတယ္ေလ”
“ဟုတ္လား အဆင္ေျပလား”
“ေျပပါတယ္ အလုပ္ကအၿမဲရႈပ္ေနတာပဲ ဘာေတြလုပ္ေနလဲေတာ့မသိဘူး”
“ဘယ္နားမွာဖြင့္ထားတာလဲ ကုမၸဏီက”
ဘယ္နားဖြင့္ထားလဲဆိုတာ ဏီဏီတစ္ခါမွမေမးဖူးလို႔မသိေပ။ ေဟမာန္ေမးမွသာ ေမးဖို႔သတိရေလသည္။
“မသိဘူး ငါတစ္ခါမွမေရာက္ဖူးဘူး”
“ဟဲ့ နင္အဲ့ဒီလိုေနစရာလား တစ္ခါတစ္ေလလိုက္သြားၾကည့္ေလ အခုေခတ္ကလြယ္တာမဟုတ္ဘူး တခ်ိဳ႕မိန္းမေတြက လူပ်ိဳထင္ၿပီးကပ္ေနမွ”
ပုစိစကားကိုေဟမာန္ကလဲေထာက္ခံသည္။
“ဟုတ္တယ္ နင့္ေယာက်ာ္းကိုလႊတ္မထားနဲ႕ အလုပ္ကိုမၾကာမၾကာလိုက္သြား”
လႊြတ္မထားနဲ႕ဆိုေတာ့ ေနာက္ကေနကပ္ၿပီး လိုက္ေနရမွာလား။ အဲ့လိုႀကီးလဲ မေနခ်င္ပါ။ တကယ္လင္မယားဆိုရင္ေတာင္ အဲ့ေလာက္ထိလုပ္ဖို႔ လိုအပ္လို႔လား။ နင့္ေယာက်ာ္းဆိုတဲ့အသုံးအႏႈန္းႀကီးကိုေတာ့ စိတ္ထဲတမ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနေသးသည္။ ေဟမာန္က ေႏြးေႏြးကိုပါဆက္စပ္စုလိုက္သည္။
“ဒါနဲ႕ ေႏြး နင္ေရာဘဲမရေသးဘူးလား”
“မရေသးပါဘူး ဟိုမွာင့ါကိုလာႀကိဳက္တဲ့အျဖဴေကာင္ေတြေတာ့ရွိတယ္”
“ဟယ္ အျဖဴဆိုျပန္မႀကိဳက္ပါနဲ႕ေႏြးရယ္ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းပဲေကာင္းပါတယ္”
ပုစိစကားေၾကာင့္ ေႏြးေႏြးက ရယ္လိုက္ရင္း
“မႀကိဳက္ပါဘူးပုစိရယ္ အေပ်ာ္ရည္းစားထားရင္သာေကာင္းတာ ယူဖို႔ေတာ့မျဖစ္နိုင္ပါဘူး ငါ့အိမ္ကသတ္လိမ့္မယ္”
“ယူတဲ့လူေတြလဲရွိတာပဲ ၿမဲတဲ့လူၿမဲ ကြဲတဲ့လူကြဲနဲ႕ ဘယ္သူနဲ႕ယူယူပါ ကြဲခ်င္ရင္ကြဲတာပဲ အခုေခတ္ကအိမ္ေထာင္ကြဲ လြယ္သလားလို႔ ဒါေပမယ့္ငါတို႔ကေတာ့ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူနဲ႕ယူၿပီး တသက္လုံးလက္တြဲသြားခ်င္ၾကတာေလ ကြဲလိုက္ ကြာလိုက္နဲ႕ ေယာက်ာ္းႏွစ္ေယာက္ႀကီးမယူခ်င္ပါဘူးဟယ္ အိမ္ေထာင္တစ္ဆက္ပဲ ေကာင္းပါတယ္ ဟုတ္တယ္မလားေႏြး”
“ဟုတ္တယ္ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ကငယ္ပါေသးတယ္ ငါတို႔ကကေလးပဲရွိေသးတာ ဟီး နင္တို႔အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသားလူေတြသာ ၿမဲေအာင္ထိန္းသိမ္းၾက အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ မိဘရဏီကို Feeling အားက်ေပါ့ဟယ္ သူ႕ကိုအရမ္းခ်စ္တဲ့ေယာက်ာ္းနဲ႕ ရထားတာဆိုေတာ့ ငါလဲကြီးရွာမွပဲ အဲ့လိုအခ်စ္ခံခ်င္တယ္”
“ဟုတ္တယ္ေနာ္ သူ႕ကိုႀကီးက င႐ုတ္သီးေလးစပ္တာကို ကမာၻပ်က္ေတာ့မယ့္အတိုင္း ျပာယာခတ္ ဂ႐ုစိုက္ျပေနတာ မ်က္စိကိုေႏွာက္တယ္”
“ခြိခြိ”
ပုစိနဲ႕ေႏြးေႏြးစကားကို ေဟမာန္ကတခြိခြိရယ္ေနသည္။ ဏီဏီကေတာ့ ေက်နပ္သလိုၿပဳံးေနမိေပမယ့္ ကိုႀကီးက အၿမဲဒီလို လုပ္ေပးေနက်ဆိဳေတာ့ သူတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္း ဂ႐ုစိုက္လား၊မစိုက္လားဆိုတာကို ထူးျခားၿပီးမခံစားမိပါ။ ကိုယ့္ကို အလိုလိုက္မွန္းသိလို႔ တမင္တကာႀကီးဆိုးႏြဲ႕ခ်င္တာေတာ့သိပါသည္။
အိမ္ျပန္လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ပုစိတို႔ေျပာတဲ့အိမ္ေထာင္ၿမဲေအာင္ထိန္းသိမ္းဖို႔နဲ႕ အိမ္ေထာင္တစ္ဆက္ဆိုတဲ့စကားလုံးေတြက ဏီဏီဦးေႏွာက္ထဲမွာ ရႈပ္ရွက္ခတ္ကာ ပါခဲ့ေလေတာ့သည္။ နင့္ေယာက်ာ္းဆိုတဲ့စကားကိုျပန္ၾကားမိရင္း ကားေမာင္းေနတဲ့ ကိုႀကီးနဲ႕ပိုေဝးေအာင္ တံခါးနားကပ္လိုက္မိသည္။ တကယ္ပဲ ကိုႀကီးက ဏီဏီေယာက်ာ္းလား။ သူမ်ားေတြထင္သလို တကယ္ပဲ ဏီဏီကိုအရမ္းခ်စ္ေနတာလား။
ေကာင္းမြန္ ကားေမာင္းေနရင္း အသံတိတ္ေနတဲ့ေကာင္မေလးကို သတိထားမိပါသည္။ စိတ္ေကာက္ေနတာမဟုတ္ပဲ သူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္၊ စဥ္းစားလိုက္နဲ႕။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြဘာေတြမ်ားေျပာခဲ့လို႔ တစ္ေယာက္ထဲေတြးေနလဲမသိ။
===============================================================
သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕အႀကံေပးခ်က္အရ ကိုႀကီး႐ုံးကိုသြားစစ္ေဆးဖို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ကိုႀကီးကိုအသိမေပးပဲ သြားရမယ္လို႔ ေျပာတဲ့အတိုင္း ရိပ္မိမွာစိုးလို႔ ႐ုံးလိပ္စာကိုေတာင္ ေပၚတင္မေမးပဲ လွည့္ပတ္ေမးထားရတာ။ အခန္းေပါက္ဝရပ္ၿပီး ဘဲလ္ ႏွိပ္လိုက္ေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္လာဖြင့္ေပးၿပီး ဏီဏီကို အထူးအဆန္းၾကည့္ကာေမးသည္။
“ဘာကိစၥရွိလို႔လဲညီမေလး”
“ကိုေကာင္းမြန္ထြန္းနဲ႕ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါ”
“ေအာ္ အထဲဝင္ပါဦး ဆရာေတာ့မရွိဘူး မၾကည္ျပာ ဒီညီမေလးက ဆရာနဲ႕ေတြ႕ခ်င္လို႔တဲ့”
အခန္းထဲကထြက္လာတဲ့ မၾကည္ျပာဆိုတာ ကိုႀကီးရဲ႕အတြင္းေရးမႈးမ်ားလား။ ပုံစံေလးက သြက္သြက္လက္လက္ ထက္ထက္ျမက္ျမက္နဲ႕။ ဝတ္စားျပင္ဆင္ထားပုံကလဲ ၾကည့္ေကာင္းပါသည္။ သူ႕ကိုအကဲခတ္ေနတဲ့ဏီဏီကို ၾကည္ျပာကလဲ ျပန္ၾကည့္ေနရင္း။
“ဆရာနဲ႕ခ်ိန္းထားလို႔လားညီမေလး ဆရာအျပင္သြားလိုက္တယ္ ေနာက္တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္မွျပန္ေရာက္မယ္ထင္တယ္”
“ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ ခ်ိန္းေတာ့မခ်ိန္းထားပါဘူး လမ္းႀကဳံလို႔ဝင္ခဲ့တာ”
“ထိုင္ပါဦး ဆရာကနည္းနည္းၾကာဦးမယ္ထင္တယ္”
ဧည့္ခန္းထဲမွာေတာ့ ထိုင္မေစာင့္ခ်င္ေပ။ ကိုႀကီးမရွိတုန္းသူ႕႐ုံးခန္းထဲဝင္ၿပီးစပ္စုခ်င္ေသးသည္။
“ကိုေကာင္းမြန္ထြန္းရဲ႕႐ုံးခန္းကဘယ္ဟာလဲဟင္”
ဒီကြန္ဒိုအခန္းဟာ ဏီဏီတို႔ေနတဲ့မီနီကြန္ဒိုထက္က်ယ္ပါသည္။ အခန္းဖြဲ႕စည္းထားပုံကလဲ မဆိုးေပ။ ႐ုံးပီသစြာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႕။ ဝန္ထမ္းေတြအမ်ားႀကီးမေတြ႕ရပဲ အေရွ႕နားမွာ Reception ကအစ္မတစ္ေယာက္နဲ႕ ကိုႀကီးရဲ႕အတြင္းေရးမႈးအစ္မ ႏွစ္ေယာက္သာေတြ႕သလိုပင္။
“ဒီအခန္းပါ”
“ေအာ္ ကြၽန္မ႐ုံးခန္းထဲကေစာင့္လိုက္မယ္”
“ဟင္ အဲ့လိုမျဖစ္ဘူးေလညီမေလး ဧည့္ခန္းကပဲထိုင္ေစာင့္ေပးပါေနာ္ အမေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးပါ့မယ္”
“ရတယ္ မေသာက္ေတာ့ဘူး ကြၽန္မအထဲမွာပဲေစာင့္လိုက္မယ္”
“မဟုတ္ဘူးညီမ ဆရာက သူမရွိတဲ့အခ်ိန္႐ုံးခန္းထဲဝင္တာမႀကိဳက္လို႔ပါ”
ၾကည္ျပာလဲ ႐ုံးခန္းထဲအတင္းဝင္မယ္ေျပာေနတဲ့ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ့ေကာင္မလးကို ေပၚတင္တားလိုက္ေတာ့သည္။
သူက်ေတာ့ ခုနတုန္းကဒီအခန္းထဲက ထြက္လာၿပီး ဏီဏီကိုက်ေတာ့မဝင္ခိုင္းဘူးဆိုေတာ့ ဘာသေဘာလဲ။ ဏီဏီကို ကိုႀကီးမိန္းမမွန္းမသိလို႔ တားေနတာလားေတာ့မသိ။ အင္းေလ ဒီကိုတစ္ခါမွမလိုက္လာဖူးတဲ့သူကို ဘယ္သူကသိမွာလဲ။ ႐ုံးခန္းထဲမဝင္ဖို႔တားေနတဲ့ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႕အတြင္းေရးမႈးအစ္မကို ခပ္ေခ်ေခ်ၾကည့္လိုက္ၿပီး
“ကိုေကာင္းမြန္ထြန္းရဲ႕ဇနီးဆိုရင္ေတာ့ ဒီအခန္းထဲဝင္ခြင့္ရွိတယ္မလား”
ေလသံမာမာနဲ႕ခပ္ေက်ာေက်ာေျပာၿပီး အခန္းထဲဝင္လာခဲ့လိုက္သည္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ကိုႀကီးရဲ႕အလုပ္စားပြဲမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး အဲ့ဒီအစ္မရဲ႕ပ်က္သြားတဲ့မ်က္ႏွာကိုျမင္ေယာင္မိရင္း ေက်နပ္သလိုျဖစ္မိသည္။ သူမ်ားေယာက်ာ္းကို လူပ်ိဳထင္ေနၾကလားမသိ။ အစ္မႏွစ္ေယာက္လုံး ဏီဏီေနာက္ကို လိုက္ဝင္မလာခဲ့ေပ။
“ကိုေကာင္းမြန္ထြန္းရဲ႕ဇနီး”
တိုးတိုးေလးျပန္ေျပာၾကည့္ရင္း အဲ့ဒီလိုေျပာလိုက္ရလို႔ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိတဲ့ခံစားခ်က္မ်ိဳးကိုခံစားမိသည္။ ကိုႀကီးရဲ႕ဇနီးလို႔ ေျပာလိုက္ရလို႔ေက်နပ္ေနတဲ့အရာဟာ ဘယ္ကေနမ်ား ေပါက္ဖြားလာသလဲမသိ။ ရင္ထဲမွာထူးဆန္းၿပီး ၾကည္ႏူးေနမိသည္။ ႐ုံးခန္းထဲေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္းေစာင့္ေနတာ နာရီဝက္ေလာက္ရွိေပမယ့္ ကိုႀကီးကျပန္မေရာက္ေသး။ ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ထိုင္ေနရင္း စားပြဲခုံေပၚေမွာက္အိပ္ကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။
ဆိုဒ္ထဲကျပန္ေရာက္လာတဲ့ေကာင္းမြန္ ႐ုံးခန္းထဲဝင္လိုက္ေတာ့ စားပြဲေပၚေမွာက္အိပ္ေနတဲ့ဏီဏီကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူ႕အလုပ္ထဲတစ္ခါမွမလိုက္လာဖူးတဲ့သူက ဘာလို႔ေရာက္ေနပါလိမ့္။ လာမယ္လို႔လဲမေျပာဖူးပဲ။ ဖုန္းလဲမဆက္နဲ႕။ အိပ္ေပ်ာ္ေနပုံကလဲ သူ႕အိမ္သူ႕ရာမွာ အိပ္ေနသလို စိတ္ခ်လက္ခ်ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္နဲ႕။
လက္ေပၚမ်က္ႏွာတင္ၿပီးအိပ္ေနလို႔ ဟခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတဲ့ႏုတ္ခမ္းေလးကိုၾကည့္ၿပီးရယ္ခ်င္မိသည္။ စားပြဲေပၚထိုင္ခ်လိဳက္ၿပီး ကိုယ္တိုင္မသိလိုက္ပဲ ဏီဏီရဲ႕ပါးျပင္ေလးကို ခ်စ္ျမတ္နိုးစြာနဲ႕ ဖြဖြေလးပြတ္လိုက္မိသည္။
ဒီအခ်ိန္မွာ အခန္းတံခါးဖြင့္ၿပီး ၾကည္ျပာက ကျပာကယာနဲ႕ဝင္လာခဲ့သည္။
“ဆရာ့အမ်ိဳးသမီးဆိုၿပီး….”
လက္ကာျပကာ ရႈးဆိုၿပီးလုပ္လိုက္တဲ့ေကာင္းမြန္ကိုၾကည့္ၿပီး ၾကည္ျပာအသံတိတ္သြားရသည္။ ၿပီးေတာ့ အလိုက္တသိ ျပန္ထြက္သြားပါသည္။ ေကာင္းမြန္ကဏီဏီနိုးသြားမွာစိုးလို႔ ေက်ာျပင္ကိုညင္သာစြာပုတ္ေပးေနသည္။
ပါးကိုဖြဖြေလးပြတ္ေနကတည္းကနိုးလာတဲ့ဏီဏီဟာ ဆက္ၿပီးအိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနမိသည္။ ငါဘာေတြျဖစ္ေနပါလိမ့္။ ေက်ာကိုပုတ္ေပးေနတဲ့ကိုႀကီးလက္က အေႏြးဓါတ္ဟာ ဏီဏီႏွလုံးသားကိုကူးစက္လာကာပူေႏြးေစပါသည္။ ကိုႀကီးအျပင္ ထြက္သြားေတာ့မွ ဒီအခ်ိန္ခဏေလးကိုျပန္လိုခ်င္သလိုခံစားေနမိသည္။ ငါ ကိုႀကီးကိုခ်စ္ေနမိၿပီလားလို႔ ေတြးမိရင္း ရင္ထဲမွာထပ္ၿပီးလႈပ္ခါပူေႏြးသြားရျပန္သည္။
“ၾကည္ျပာ ဘာေျပာစရာရွိလို႔လဲ”
“ဟုတ္ ဆရာ ဆရာျပန္လာတုန္းကကြၽန္မ Toilet ထဲဝင္ေနလို႔ ဆရာကိုမေျပာလိုက္ရလို႔ ဟို ဆရာ့အမ်ိဳးသမီးကို ကြၽန္မက မသိလို႔ အခန္းထဲမဝင္ဖို႔ တားလိုက္မိတယ္”
“ေအာ္ ရပါတယ္ တျခားအလုပ္ကိစၥေရာရွိေသးလား”
“ဟုတ္ သီလဝါဆိုဒ္ထဲကပို႔ခဲ့တဲ့ပစၥည္းဝယ္ဖို႔စာရင္းေတြဆရာ့စားပြဲေပၚတင္ထားေပးတယ္ ဆရာလက္မွတ္ထိုးေပးၿပီးရင္ ကြၽန္မလာယူပါ့မယ္”
“အင္း ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္ေလ”
ၾကည္ျပာနဲ႕ေျပာၿပီးအခန္းထဲျပန္ဝင္ခဲ့ေတာ့ ဏီဏီကနိုးေနၿပီ။ အပ်င္းေၾကာဆန႔္ေနတဲ့ဏီဏီကိုၿပဳံးျပလိုက္ရင္း
“နိုးေနၿပီလား”
“ဟုတ္ ကိုႀကီးဘယ္အခ်ိန္ကျပန္ေရာက္တာလဲ”
အခုမွနိုးလာသလိုဟန္ေဆာင္ၿပီး ခုနတုန္းကအျဖစ္အပ်က္ေလးေၾကာင့္ရင္ထဲတမ်ိဳးခံစားရတာကိုဖုံးဖိလိုက္မိသည္။
“ခုေလးတင္ပဲ ေျပာပါဦး ထူးထူးဆန္းဆန္း႐ုံးကိုလိုက္လာတာ ဘာလာလုပ္တာလဲ”
“ဟင္ ကိုယ့္ေယာက်ာ္းရဲ႕႐ုံးကိုလာတာပဲ ဘာထူးဆန္းလို႔လဲ”
မေက်မနပ္နဲ႕ ကိုယ့္ေယာက်ာ္းလို႔ေျပာလိုက္ၿပီးမွ ရွက္သြားမိေပမယ့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္သည္။
ဏီဏီကအမွတ္တမဲ့ေျပာလိုက္တယ္ဆိုေပမယ့္ သူကေတာ့မွတ္မွတ္ရရခံစားလိုက္ရသည္။ ဒီကေလးမေလးေၾကာင့္ အခုတေလာ သူ႕ႏွလုံးသားဟာ ထိန္းေနတဲ့ၾကားက စည္းခ်က္မမွန္ေတာ့ေပ။
“မသိဘူးေလ တစ္ခါမွမလာဖူးေတာ့…”
“ဏီဏီတစ္ခါမွမလာဖူးလို႔ အလုပ္ထဲကလူေတြက ကိုႀကီးကိုလူပ်ိဳလို႔ထင္ေနၾကတာေပါ့”
ေခါင္းေစာင္းၾကည့္ၿပီးရန္ရွာေနတဲ့ဏီဏီမ်က္ႏွာဟာ အလိုမက်မႈေတြနဲ႕စူပုတ္ေနသည္။ သူ႕႐ုံးခန္းထဲဝင္ထိုင္ေစာင့္ဖို႔ အေပါက္နားမွာ တားခံလိုက္ရတာကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေနပုံပင္။
“အင္း ထင္တဲ့လူလဲရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႕ကိုယ္ရႈပ္ေနတာနဲ႕ဘယ္သူေတြဘာထင္လဲေတာင္သတိမထားမိဘူး”
ကုမၸဏီစေထာင္တုန္းကလူပ်ိဳဆိုေတာ့ ႐ုံးကလူေတြက သူ႕ကိုလူပ်ိဳလို႔ပဲထင္ၾကေပလိမ့္မည္။ မဂၤလာေဆာင္တာလဲမဟုတ္။ မိန္းမခိုးေျပးပါတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ဘယ္သူကိုမွတကူးတကလိုက္မေျပာျဖစ္ပါ။
“ေနာက္ရက္ေတြလဲလာဦးမွပါ ဒါမွကိုႀကီးနားကို ေကာင္မေလးေတြမကပ္မွာ”
ေကာင္းမြန္ ဏီဏီမ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဏီဏီေျပာတဲ့စကားေတြက ပုံမွန္မဟုတ္သလိုပင္။
“ဘာၾကည့္တာလဲ ဏီဏီလာတာမေက်နပ္ဘူးလား”
“မဟုတ္ပါဘူး ေက်နပ္ပါတယ္ သူမ်ားေတြကိုယ့္မိန္းမလို႔ထင္သြားရင္ဏီဏီအတြက္မေကာင္းဘူးလားလို႔”
“ဘာလို႔မေကာင္းရမွာလဲ လူတကာထင္ေနတာပဲကို ကိုႀကီးအလုပ္ကလူေတြပဲကြက္ၿပီးမသိေနတာ လာမွာပဲ”
ေပေစာင္းေစာင္းျပန္ေျပာေနတဲ့ကေလးမေလးကို ခ်စ္စနိုးၾကည့္လိုက္မိရင္း
“ကဲ ငဂ်စ္မေလး ဘာပူဆာမလို႔လာတာလဲ”
“ဟဲ ေညာ္ေနရလို႔ ပူဆာဖို႔ကိုေမ့သြားတာ ဒီနားေရာက္လာတာနဲ႕ကိုႀကီးဆီဝင္လည္ရင္း မုန႔္ဝယ္ေကြၽးခိုင္းမလို႔ အလုပ္ရွိေသးလားဟင္”
တမင္လာတယ္လို႔ေျပာလို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲေနာ္။ ေနာက္ဆိုလဲ လမ္းေတြက ခဏခဏႀကဳံေနဦးမွာပါ။
“အင္း ခဏေစာင့္ ဒါေလးလက္မွတ္ထိုးဖို႔ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္ ၿပီးရင္သြားမယ္ေလ”
“ဒီမွာထိုင္မွာလား ဏီဏီထေပးမယ္”
“မထိုင္ဘူး ရတယ္ ထိုင္ေန”
စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ Request form ကိုယူလိုက္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္ရက္ပဲစစ္ၾကည့္လိုက္သည္။
“ဘာေတြၾကည့္ေနတာလဲ”
“ဆိုဒ္ထဲကလိုအပ္တဲ့ပစၥည္းစာရင္းေလ မနက္ျဖန္ဝယ္လို႔ရေအာင္ဒီေန႕စစ္ၿပီးလက္မွတ္ထိုးေပးရမွာ”
“ကိုႀကီးပဲ အားလုံးလုပ္ရတာလား”
“အင္း အားလုံးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး အခုမွကုမၸဏီေပါက္စဆိုေတာ့ အားလုံးပါေနရေသးတာေပါ့ လူေတြအမ်ားႀကီးမွ မငွားနိုင္ေသးတာ”
“အင္းေနာ္ ခုနကဏီဏီျမင္တာ အျပင္မွာအစ္မႏွစ္ေယာက္ပဲရွိသလိုပဲ”
သူ႕အေဖကုမၸဏီလိုလူေတြအမ်ားႀကီးမေတြ႕ရလို႔ ထူးဆန္းေနပုံပင္။
“အာ အဲ့လိုလဲမဟုတ္ဘူးေလ လူေတြအားလုံးဒီမွာဘယ္ရွိမလဲ ဆိုဒ္ထဲသြားၾကၿပီေလ ႐ုံးတြင္းပိုင္းလုပ္ရတဲ့လူေတြပဲ က်န္ခဲ့တာေပါ့ ေလးငါးေယာက္ေလာက္က်န္ပါတယ္ဏီဏီရဲ႕ တျခားလူေတြကဟိုဘက္အေနာက္ဖက္မွာေရာက္ေနလို႔”
“ေအာ္ မသိပါဘူး ဏီဏီေရာလုပ္ကူရမလား လစာဘယ္ေလာက္ေပးမွာလဲ”
ဘာမွမလုပ္ရေသးပဲ လစာအမ်ားႀကီးရမယ္ထင္ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးေမးေနတဲ့ဏီဏီကို စခ်င္မိသည္။
“အလုပ္တစ္ခါမွမလုပ္ဖူးဘူးဆိုေတာ့ ႏွစ္သိန္းကေနစေပးမယ္ေလ”
“ဟင္ ႏွစ္သိန္း??? တစ္လလုံးလုပ္မွႏွစ္သိန္း”
“အင္းေလ နည္းနည္းသိလာရင္သိလာသလိုလစာတိုးေပးမယ္ေလ”
“မလုပ္ေတာ့ဘူး အိမ္မွာေနၿပီးမုန႔္ဖိုးပဲယူေတာ့မယ္”
“သေဘာဗ်ာ”
မ်က္ႏွာရႈံ႕ၿပီးေျပာေနတဲ့သူမ တစ္ရက္သုံးခဲ့တဲ့ပိုက္ဆံေလာက္ေတာင္မရွိေတာ့ ဘယ္လုပ္ခ်င္ပါ့မလဲ။ ဏီဏီက ကံေကာင္းတဲ့မိန္းကေလးလို႔ ဆိုရပါမည္။ ေမြးကတည္းကလိုေလေသးမရွိခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနခဲ့ရၿပီး အခုလိုအိမ္က စြန႔္ပစ္ထားခ်ိန္မွာေတာင္ သူ႕ဆီမွာ စိတ္တိုင္းက်ဗိဳလ္က်ခြင့္ ရွိေနပါေသးသည္။ မ်က္ႏွာျမင္ခ်စ္ခင္ပါေစဆိုတဲ့ဆုနဲ႕ ျပည့္ဝတဲ့သူပါ။ ကိုယ္ကပဲခ်စ္ေနမိလို႔လားေတာ့မသိ။ သူဘာလုပ္လုပ္၊ ဘယ္ေလာက္အနိုင္ယူယူ အျပစ္မျမင္နိုင္ပဲ ဆိုးႏြဲ႕သမွ်တိုင္းကို ပိုပိုၿပီးသာခ်စ္လာရပါသည္။

အားေပးမႈကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ 
N.Maria Seng
Photo#Credit