"ကိုကိုငယ့်ကို အကြာကြီးပစ်ထားမိတယ်ကွာ...ကိုကိုရောက်တာနဲ့ စိတ်ဆိုးပြစ်ကြားလား...မရရအောင်ချော့မယ်...ထုရိုက်ပစ်ချင်လည်းရိုက်ပစ်လို့ရတယ်...ဒီလူဆိုးကြီးက ကလေးငယ်လေးကို အကြာကြီး ပစ်ထားလိုက်မိတာ
တောင်းပန်ရုံနဲ့ မလုံလောက်ပါဘူး ကိုကိုလာမှ ငယ်ပေးသမျှအပြစ်ကိုအကုန်ခံယူမယ်နော်...မငိုတော့ မငိုပါနဲ့...ကိုယ်ရင်တွေနာလို့ပါ"
ဖုန်းထဲကနေအပြစ်ရှိတဲ့သူလိုမျိုး ပြောနေတဲ့ သူ့ကြောင့် ငိုချင်နေသည့်ကြားမှ
မိန်းငယ် ပြုံးရသေးသည်။အခြေအနေအမျိုးမျိုးနဲ့မလို့ အဆက်အသွယ်မရတာကို နားမလည်တာလည်းမဟုတ်ပဲနဲ့ မိန်းငယ် သူ့ကိုဘယ်လိုစိတ်ဆိုး စိတ်ကောက်နိုင်မှာလဲ။အခုလို အသံလေးကြားရုံနဲ့တင် ကမ္ဘာကြီးက ပြည့်စုံနေသလို
ခံစားနေရတာကို...။
"ငယ်! ကိုကို ဖုန်းချတော့မယ်နော်...ကိုယ်တို့အခု xxxxမြို့ကိုရောက်ပြီ
ဒီနူန်းနဲ့ဆို ညပိုင်းလောက်ရောက်မယ်ထင်တယ်...ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ငယ့်မွေးနေ့လေး မကူးခင်တော့ဘယ်နည်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ်ရောက်အောင်လာခဲ့မယ် "
"ဟင့်အင်း ရတယ် "
"ဘာကိုလဲ ငယ် "
"ရတယ်လို့...ဟင့်...ငယ့်မွေးနေ့မမှီလည်းဘာမှမဖြစ်ဘူး...ကိုကိုသာ အန္တရယ်ကင်းကင်းနဲ့ပြန်လာခဲ့ပေး...အရမ်း.."
ခဏလောက်ရပ်နေပြီတော့မှ ငယ် ဆက်ပြောလိုက်တယ်။
🥰"အရမ်း...လွမ်းတယ်..."
"ငယ်ရယ်...ကိုကိုလာပြီနော် အမြန်ဆုံးရောက်အောင်လာခဲ့မယ်
ကိုကိုလည်း အရမ်းလွမ်းနေပြီမလို့ "
ဖုန်းမကျသွားခင် လောလောနဲ့ အဖွဲ့သားတွေကို လှမ်းအော်နေတာကို ကြားရတော့
ငယ် ပြုံးမိသေးတယ်။အခုအချိန်ဆို ကားကို ဒုံးပျံလိုမောင်းခိုင်းနေမည့် အစ်ကို့ပုံရိပ်တွေကို မိန်းငယ် မြင်ယောင်နေပါသေးသည်။
အသံလေးကြားမှ ပိုတောင် လွမ်းလာတယ်လို့ မိန်းငယ် ထင်သည်။ရင်ထဲကအပျော်တွေက တားမရ...မိူင်နေတဲ့မျက်နှာလေး ကနေရောင်ထိတဲ့ ပန်းလေးလိုပင်။အသံလေးနဲ့တင်... အမှားမဟုတ်ပါပဲနဲ့ချော့နေတာလေးနဲ့တင် ဒီသုံးရက်လုံးခံစားရတာတွေ အလွမ်းတွေက ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်နှင့်...
ဘယ်ရောက်သွားမှန်းတောင်မသိတော့။ချက်ချင်းထိုင်နေရက ထပြီး အစ်ကို့အိမ်ကိုသွားလိုက်သည်။
(12.3)
Start from the beginning
