Τριγυρνώ στον κόσμο αμίλητος,
κρυφακούγοντας συζητήσεις.
Φωνές να ρωτάνε και άλλες να απαντάνε.
Ασήμαντους διαλόγους για κάθε λογής θέμα,
κάθε λογής πρόβλημα που κάθε λογής άνθρωποι
έχουν και παραπονιούνται.
Συζητήσεις που για εκείνους
είναι πολύ σημαντικές, όμως μοιάζουν ατέρμονες,
χωρίς νόημα, για έναν περαστικό.
Νέοι άνθρωποι να μιλούν για κολάσεις
και παραδείσους, κάθε λογής παραδείσους.
Αναρωτιούνται πού, τελικά, θα καταλήξουν.
Σε ποια μοίρα τους έχει ο «Θεός»,
ο δικός τους Θεός, η δική τους σωτηρία.
Μα δε βρίσκουν απάντηση.
Λύση δεν υπάρχει στα προβλήματά τους.
Τώρα καταλαβαίνω το γιατί,
μετά από τόσες ανόητες συζητήσεις.
Ο καθένας φοβάται την δική του κόλαση,
καθένας ελπίζει στον δικό του παράδεισο.
Γι’ αυτό οι συζητήσεις δεν έχουν τέλος.
Γιατί η λύση σε κάθε τους πρόβλημα,
κάθε λογής πρόβλημα,
είναι ο ίδιος τους ο εαυτός.
Κάθε λογής εαυτός.
