Held Op Sokken ✔

Ik kijk voorzichtig door het kiertje van de deur naar mijn bed. Het is een prinsessenbed, heel mooi en roze. Maar ik ben een beetje bang om erin te kruipen.

Wil je weten waarom? Ik zal het je vertellen. Er zit een monster onder mijn bed.

Echt waar hoor! Maar niemand gelooft me. Mama kijkt altijd onder het bed en dan verstopt 'ie zich snel. En papa doet altijd alsof hij hem heeft weggejaagd, maar zodra ik alleen ben hoor ik het monster. Hij snuffelt en schuifelt heen en weer.

Ik duw de deur van mijn kamer iets verder open en haal diep adem. Mijn tenen krullen van spanning en ik hoor papa al de trap op komen. Ik had beloofd zelf mijn pyjama aan te doen, mijn tanden te poetsen en dan in bed te kruipen.

Papa komt steeds dichterbij. 

Ik ren naar mijn bed en zet af voor het laatste stukje, spring op en land met een doffe klap op mijn matras. Ik steek snel mijn voeten onder het dekbed zodat het monster er niet bij kan en ga vlug liggen, wachtend op papa.

Papa komt binnen en vraagt: "Moet ik het monster onder je bed nog wegjagen?"

Ik schud mijn hoofd en doe net alsof ik niet bang ben.

Papa kijkt verbaasd. "Wow, stoer hoor Lot. Ik ben trots op jou." Hij kust mijn voorhoofd en maakt mijn haar in de war. "Slaap lekker, prinses. Tot morgen."

Mijn stem klinkt een beetje gek als ik antwoord geef, maar papa merkt het niet. "Tot morgen, papa."

Papa doet het licht uit en de deur achter hem dicht en dan hoor ik het weer.

"Snuf, snif, snuffelsnif."

Zou het monster verkouden zijn? Of misschien ligt er stof onder mijn bed. Of...

"Huuu. Snik, snuf."

Het lijkt wel... Nee, dat zal toch niet. Zit hij nou te huilen?

Ik ga op mijn buik op bed liggen, met mijn oor over de rand en luister goed. Ja, het klinkt echt alsof hij ligt te huilen. Wat zielig.

Ik schuif verder naar de rand en buig voorover om onder het bed te kijken. Maar ik zie niet veel, want het is er heel donker. Ik fluister: "Ben je verdrietig?"

Het word ineens stil en twee felgroene ogen kijken mijn kant op. Ik gil van schrik en ga gauw weer helemaal op bed liggen, mijn hart bonkt in mijn keel. Ik houd mijn ogen stijf dicht en probeer aan ijsjes te denken. Ja, ijsjes. Dat heeft opa me geleerd. Als je bang bent dan moet je aan iets heel leuks denken. En ijsjes zijn heel leuk. Softijsjes met discodip of smurfenijs...

"Huuuu, sniffeldesnuf."

Ik doe mijn ogen open, ga rechtop zitten en doe mijn bedlampje aan. "Monster? Moet je huilen?", vraag ik voorzichtig.

"Huuu. Jaaaaa."

Ik schrik een beetje als hij antwoord geeft, maar ben ook best nieuwsgierig. "Waarom moet je huilen?"

"Omdat ik mijn... Huuu... papa en mama mis."

"Waar zijn jouw papa en mama dan?"

"Thuis."

"Waarom ga je niet naar huis? Waarom zit je onder mijn bed?"

"Ik kan nog niet... sniffelsnuf... naar huis."

"Waarom niet?"

"Ik moet... snif... eerst een roze sok vinden."

Ik giechel. Wat een raar antwoord. Een roze sok. Ik heb een hele la vol roze sokken.