EFES

sekiz

İlk defa yemek masasında bu derece sessiz ve sakin oturuyordum. Bu durum bir tek annemin dikkatini çekmişti tabi.

"Oğlum balık yaptım bugün yemekte niye hiç itiraz etmeden yiyorsun?" diye sordu annem, kaç dakikadır çatal ile oynadığım yemeğin balık olduğunu bile yeni fark ediyordum.

"Yiyemiyorum zaten anne." çatalı elimden bırakırken.

"Ben de niye itiraz etmiyorsun onu soruyorum işte." dedi ama omuz silktim. Yemeğini bitirmiş olan abim telefonu eline aldığında bir saniye kadar kaşlarını çattı.

"Rüzgar gruptan çıkmışsın, alıyorum ama bir daha çıkarsan asla almam." diye mırıldandı.

"Hayır abi alma," dediğimde bakışlarını bana çevirdi. "İstemiyorum."

"Alla alla, niye?"

"İşte." dediğimde onun da canına minnet olduğu için omuz silkip telefonuna bakmaya geri döndü.

"Bir daha istersen almam ama seni."

Hiçbir şey demedim, uzun zamandır ilk defa kendimi düşünerek bir şey yapmıştım.

Telefonun titrediğinde ekranı açıp baktım ve bildirimlerde onun ismini gördüm. Karnım üzüntü ile kasıldı, gözlerim doldu.

Küçüklükten beri hep benimle atışır, dalga geçenlerdi ama pek umursamazdım. Ne kadar istemesem de küçük kardeşiyle atışır gibi konuştuğu için yine de onun için bir değerimin olduğunu düşünürdüm.

Ama o gün yaşadığımız olaydan sonra böyle bir şey demesi ne kadar kabul etmese de beni yetişkin biri olarak gördüğünü ve ona göre konuştuğunu gösterdi. Eğer küçük bir çocuk gibi görseydi bu derece kalbimi kurmazdı.

Efes: Gruptan neden çıktın?

Rüzgar: Canım öyle istedi Efes abi.

Efes: Abi?

Rüzgar: Evet.

Efes: Hayırdır ne abisi? ajdhjahdhsjah

Rüzgar: Benden yaşça büyüksün.

Rüzgar: Biraz düşününce de sana küçüklüğümden beridir böyle davrandığım için kendimden utandım, ayıp ediyordum.

Rüzgar: O yüzden doğrunun farkına vardım.

Efes: Hmmm.

Efes: Aferin.

Rüzgar: Teşekkür ederim.

Rüzgar: Abi.

görüldü ✓✓