Ben Ela . İstanbulluyum.Taksim'e yeni taşındım.Burası çok tehlikeli.Umarım başıma bişey gelmez.Apartman dairesine oturuyorum.Moda tasarımcısıyım.Manken üzerinde kıyafet tasarlıyorum .İşimi seviyorum.
Bodrum katında oturuyorum,genelde ışıklar yanmıyor ve karanlık oluyor, yalnız olduğum için korkuyorum özellikle geceleri çok korkunç oluyor.Yalniz başıma burada nasıl yaşayacağım inanın hiç bilmiyorum.İstanbul'daki özellikle Taksim deki evler çok pahalı bu yüzden bütçeme uygun sadece bu evi bulabildim.Moda tasarımcıları normalde çok para kazanır ama ben yani bı tasarımcı olduğun için hemde yaşımın küçük olmasından dolayı çok fazla tanınmıyorum ve tercih edilmiyorum.
Evime yerleştim.Het tarafta kumaşlar var.Kumaşları toplamadan önce bı kahve yapsam iyi olur.Bi rahatlarım en azından değil mi ?
Ben bu düşüncelere dalmışken kapı çaldı.Kim acaba?Benim kimsem yok ki muhtemelen kumaş siparişi vermiştim onlardır.
Saçım başım dağınık bı şekilde kapıyı açıyorum ama kapıdaki kargocu değil!?
"Buyrun?"
"Merhaba ben Poyraz sizin karşı komşunuzum.Hoşgeldiniz.
"Merhaba Ela bende ,hoş buldum."
Bu ne lan!Çok havalı !Sakin ol Ela!
"Ben bı yardıma felan ihtiyacınız var mı onu sormak için gelmiştim."
Ayyy yerim seni.Neyse sus Ela!
"Teşekkür ederim çok naziksiniz."
"O zaman ben gideyim ,iyi günler"
Şşşş sakin ol Ela ,alt tarafı poyraz gibi poyraz yani.Neyse ben işime döneyim, yoksa böyle bi dağınıklık la rezil olmak istemem.
Mutfağa geçip,kanhvemi yaptım ve içmeye başladım..
Mis gibi kahvemi de içtikten sonra ,artık bazı şeyleri düzene sokmayı başarmıştım.Tabi kalp ritmim hariç...
