ငြိမ့် (COMPLETED)

Chapter-20

သိသာထင်ရှားလွန်းသော အမြှောင်းများ
မရှိသည့်တိုင်အောင် ကျစ်လစ်သော
ဝမ်းဗိုက်ကြွက်သားများနှင့် တောင့်တင်းသော
လက်မောင်းကြွက်သားများကို ငြိမ့်တည်
မြင်ဖူးပါသည်။ အင်္ကျီဝတ်ထားလျှင်
သိသာမနေသော်လည်း ချွတ်ထားလျှင်တော့
ခန္ဓာကိုယ်က အတော်ကြည့်ကောင်းလှသည်။

ငြိမ့်တည်က ထိုအချိန်မျိုးဆိုရင်
ကိုယ့်ဗိုက်ကလေးကို အသာငုံ့ကိုင်ကြည့်မိတတ်၏။ သူလည်း အဲ့လိုမျိုး ကြံ့ခိုင်သည့်
ခန္ဓာကိုယ်လေး လိုချင်သည်။ သို့သော်လည်း
ရဖို့က မလွယ်ကူ။ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ရင်း
စိတ်ဓာတ်ကျရသည့် နေ့တွေပင် ရှိသေးသည်။

ကိုလှိုင်းဆက်ကတော့ အားပေးရှာပါရဲ့။
"တစ်ရက် တစ်ရက် ပုံမှန်လုပ်သွားရင်
လိုချင်တဲ့ ပုံစံ ရလာမှာပါ" ဆိုပြီး နှစ်သိမ့်တတ်သည်။ ပြဿနာ တစ်ခုတော့ ရှိသည်။
ကိုလှိုင်းဆက်က ငြိမ့်တည် အစားသောက်လျှော့တာကို လုံးဝအားမပေးတာပင်။
အတင်းကြပ် ဆူပူတာမျိုး မလုပ်ပေမဲ့
အစားကို သေချာစားသင့်ကြောင့် လေပြေအေးနှင့် ပြောတတ်ဆိုတတ်သည်။
ဒါက ပိုတောင် လိုက်နာဖို့ တွန်းအားပေး‌နေသလိုပင်။ ငြိမ့်တည်က သူ့ရှေ့ အစားမ‌လျှော့ရဲ။ဒါကြောင့် ပုံမှန်လေး စားနေရတဲ့အခါ ဝိတ်ကျတာက မသိသာတော့ပေ။

တဗြန်းဗြန်း အဝတ်ခါသံတွေကြောင့်
ရေဘူးလေးကို ကိုင်ရင်း ငြိမ့်တည် ဝရန်တာဘက် ထွက်လာတော့ ကိုလှိုင်းဆက်က
အင်္ကျီတွေကို ချိတ်နှင့်တွယ်ကာ လှန်းလို့နေ၏။ ငြိမ့်တည် အင်္ကျီတွေပါ ပါတာကြောင့်
ရေဘူးကို ချပြီး အနားအမြန်ပြေးကာ ကူလှန်းရတော့သည်။

"ကျွန်တော့ အဝတ်တွေ ယူမလျှော်ပါနဲ့ဆိုဗျာ"
မကျေမနပ်အသံနှင့် ငြိမ့်တည်ပြောတော့
အဝတ်တွေကို တန်းပေါ်တင်နေရာကနေ
လှည့်ကြည့်လာတဲ့သူ။ မူပိုင်ပါးချိုင့်တို့က
ခံ့ညားတဲ့မျက်နှာထက် နစ်ဝင်သွားပြီး
အပြုံးတို့ဟာ ကြင်နာစွာ ငြိမ့်တည်ဆီ ဦးတည်လို့လာသည်။

"အပေါ်ဝတ်လေး သုံးလေးထည်ပဲကို
ကိုယ် ဘာမှ အပန်းမကြီးဘူး "
ပြောပြောဆိုဆို အဝတ်ပြန်လှန်းနေတော့
သက်ပြင်းတိုးတိုးချကာ ဇလုံထဲမှာကျန်နေတဲ့
ညှစ်ပြီးသား အဝတ်တွေကိုသာ ကူခါပေးနေလိုက်ရတော့သည်။ တားလို့လည်း ရမည်မဟုတ်။