Savaş Ağa

14.bölüm: Beren

Boğazımı toplayarak konuşmaya çalıştım.

" Savaş"

" Hıım."

" Bugün annemlere gideceğim... haberin olsun."

Bana uzun uzun bakarken, gerilmedim desem yalan olur. Birden tok sesiyle cevap verdi.

"Olmaz."

" Neden?"

" İşte, olmaz."

"Oğlum bırak gitsin, ailesini özlemiştir."

- Onu ölüme mahkum eden aileden mi bahsediyorsun baba.

Osman ağa diyecek bir şey bulamamıştı.

- Savaş gideceğim dedim!

- Bende gitmeyeceksin dedim!

Bir hışımla ayağa kalkıp odama çekildim. Hangi hakla bunu diyor bana! Tamam belki haklılık payı vardı da kardeşim var. Ben onu çok özledim anlaması gerek! O benim kardeşim, bir an da ondan kopmamı bekleyemez.

Kapının birden açılıp kapanması ile korkuyla yutkundum.

- Sen ailemin yanında bana nasıl karşı gelirsin ha!

- Sende bana nasıl izin vermezsin!

Birden kolunu kaldırdığında refleks olarak kendimi korumaya çalıştım. Savaş birden dona kalırken ben ise gözlerimi hâla sıkıca yummuş haldeydim.

Bana dokunduğunu hissettiğimde bir an ürksem de dokunuşu hafifti. " Çilem, özür dilerim gü... Ben çok üzgünüm."

Bana hafifçe yaklaşarak sarılmaya çalıştı. " Ben çok özür dilerim."

Onu iterek kendimi toparlamaya çalıştı.. " Sorun değil, bir an refleksle hareket ettim."

Aslında beni dövmeyeceğini biliyordum. Belki yine kolumu tutmak için hareket etmişti. Onda da alışkanlık oldu gitti.

Hay şu koluma tüküreyim! Ne var bu kolumda anlamıyorum. Bir türlü bırakmadı gitti. Kolumu tutunca ne olacak sanki!

Fakat...fakat dedemin kızdığı anları tekrar yaşayacağımı sanmıştım yine de.

Boynum eğik bir halde ve kollarım bağlı bir şekilde yana baktım.

" Çilem, ben sana zarar vermem. Ben deden değilim."

" Onun gibi hissettirme o zaman."

Savaş bunu benden duyduğunda, başını ensesine alıp huzursuca odayı turladı. Ben ise sessizce onu izledim.
Hâla sessizliğimi korurken birden bana dönerek yanıma geldi.

- Çilem, sen niye hala oraya gitmek istiyorsun ha? Sana bunca yıl acı çektiren bir ailenin yanına giderek kendine neden bu kadar zulmediyorsun?

- Orada sadece dedemle babam veya annem yok: bana arkadaşlık, kardeşlik yapan kuzenlerim var, beni bekleyen iki yeğenim var ve yeni doğmuş biricik kardeşim var. Sırf onlar için gidiyorum.

- Peki sen bir yıl sonra onlarsız nasıl alışacaksın.

Gözlerimin içine bakıyordu bunu derken. Yüz ifadem değişti sinirli halimin yerini hüzün almıştı.

Gözlerim dolmuştu ama ağlamadım.

- Çocukluğumda olduğu gibi zamanla alışacağım.

Bunu söyler söylemez dışarı çıkıp aşağı indim.

Aşağı indim ama maalesef Esma hanımın iğnemelerinden yine kurtulamadım.

- Savaş oğlum bırakmadı sanırım.