''Οχι'' φωνάζω ''Δεν γίνεται αυτό''
''Rose'' η μαμά μου σοκαρισμένη από την φωνή μου παίρνει το ημερολόγιο από το χέρι μου. ''Κοίτα το.Και το ημερολόγιο είναι κάπως βρεγμένο''
Κοιτάω το ημερολόγιο.Στα αλήθεια είναι και αυτό λίγο κατεστραμένο αλλά ήμουν πολύ σοκαρισμένη για να το προσέξω.
''Πως;;'' ρωτάω.
''Ξέρεις πως γίνεται τώρα με τα ταχυδρομία Rosie.Και αν κάποιος το έστειλε από το Πόρτλαντ, κάνει πολύ ώρα να έρθει και..''
''Οτιδήποτε θα μπορούσε να συμβεί'' συμπληρώνει η Elizαbeth.
''Oχι'' φωνάζω πάλι και δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. ''Αυτό-αυτό μπορεί να ήτναν το σημάδι''
''Σημάδι;;''
''Το...το σημάδι--''
Νιώθω το σώμα μου να παραλύει και κρατιέμαι από το τραπέζι.Κλαίω, δεν το αντέχω άλλο.Κάθε ελπίδα που είχα έχει χαθεί.Η μαμά μου έρχεται κοντά μου αλλά δεν την προσέχω καν.Το μόνο που έχω στο μυαλό μου είναι αίματα και πυροβολισμοί.
Ξέρω ότι τους τελευταίους μήνες οι άνθρωποι γύρω μου περίμεναν να σπάσω μέσα μου.Ο τρόπος που η Elizabeth και η μαμά μου προσπαθούσαν να μου μιλήσουν και να μου συμπαρασταθούν, ακόμα και ο Crystal που μου μιλούσε στο τηλέφωνο μου είχε πει ότι ξαφνιάζεται που κρατιέμαι ακόμα.
Και τώρα νιώθω ακριβώς αυτό.Νιώθω κατεστραμένη.
''Ελα κάτσε Rosie'' μου λέει η αδερφή μου και οι δυο τους με πηγαίνουν στον καναπέ.Κάθομαι κάτω και βάζω το κεφάλι μου ανάμεσα στα χέρια μου, τα δάκρυα δεν σταματούν να τρέχουν.Νιώθω σαν να πεθαίνω.
''Χριστέ μου πονάει.'' κλαίω στην αγγαλιά της μαμάς μου ''Μου λείπει τόσο πολύ που πονάει''
Μου χαιδεύουν τα μαλλιά αλλά δεν με ηρεμεί αυτό.Η ανάσα μου είναι τόσο γρήγορη που νομίζω ότι θα λυποθυμήσω.
''Μου λείπει τόσο πολύ.Μου υποσχέθηκε ότι θα με δει ξανά.Το υποσχέθηκε''
Chapter 74
Start from the beginning
