မိုးကောင်းကင်နှင့်ကမ္ဘာမြေ....ချစ်ခြင်းသက်သေ

မောင့်အကြောင်းလေးတွေ

ဘယ်လိုပြောပြောမရ... အိကျီမရှိတဲ့ငယ့်ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှာ နေရာလပ်မကျန်အောင် နမ်းနေတော့သည်။

"စကားများတယ်..."

ပြောရင်း... ငယ့်နှုတ်ခမ်းအစုံကို စိတ်တိုင်းကျ ငုံခဲတော့သည်။
နမ်းရင်း ကြမ်းလာလေပြီ။
မောလဲ မောလာပြီ... အသက်ရှုလို့ပင် မဝတော့။
မျက်နှာတစ်ခုလုံး... ပူထူလာအောင်နမ်းသည်။
လွမ်းနေတာ ငယ်ရောပဲလေ... ကြာကြာတော့ မရုန်းနိုင် မငြင်းနိုင်ပါ။ အလိုက်သင့်လေး နေရင်း မောင့်အနမ်းတွေကို လက်ခံမိသည်။

"ငယ်.... မောင် မရတော့ဘူး"

"ဟင်... မောင်ကလဲ... ရေချိုးရအောင်ကွာ...မောင်က လိမ္မာတယ်"

"မရတော့ပါဘူး...ဆို"

ပြောရင်း မောင်ကသူဝတ်ထားတဲ့ ဘောင်းဘီကိုချွတ်နေပြီ။

"မောင်... နေပါအုံးဆို....ငယ်ငိုမှာနော်"

သူလက်တွေမအားခင် ကုန်းရုန်းထရသည်။
တကယ်လဲ ငိုချင်နေပြီ။

"မောင့်ကို မသနားဘူးလား"

"သနားတယ်...သနားတယ်...အရမ်းသနားတယ်... ဒါပေမဲ့ ရေအရင်ချိုးရအောင် မောင်ရယ်"

"ပြီးရော...လာ...မောင့်ဆီကို"

ပွေ့ချီပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်သည်။
ရေပူနဲ့ရေ​အေးစပ်ပြီး ရေချိုးကန်ထဲကို ဝင်ထိုင်ရင်း ငယ့်ကိုစိတ်တိုင်းကျ ကလိပြန်သည်။
အဝတ်မပါသည့် ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုက ပူးကပ်နေတာပဲ။
မောင်ရဲ့ တင်းမာတဲ့အောက်ပိုင်းကအရာက ငယ့်ကိုထိတွေ့လာတဲ့နဲ့ ငယ်လဲ တစ်ကိုယ်လုံးပူလာတာပါပဲ။

မောင့်အနမ်းတွေက မျက်နှာပေါ် လည်ပင်းပေါ် ရင်ဘတ်ပေါ် အနှံ့ကျရောက်ရင်း...မောင့်လက်တွေကလဲ တစ်ကိုယ်လုံးကိုပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်ရင်း... မောင်က အစပြုဖို့ကြိုးစားသည်။

"အင့်.... မောင်... အ့... မောင်... မလောနဲ့..အ့"

"မောင်မှ မရတော့တာကို... ခဏပဲလေ... နော် ငယ်ထွေး... မောင့်ကိုပေးတော့"

ပြောလို့လဲမရသလို... တားဆီးလို့လဲမရတော့... ငယ်ကိုယ်တိုင်လဲ မောင့်အပေါ် ပြိုလဲချင်နေပြီ။
မောင်က... တကယ်ကို ဆွဲဆောင်အားပြင်းတာကြောင့်လေ။