Let The Song Cry

LTSC||TWELFTH

“Nakita ko lang sa myday niya,” he shrugged atsaka itinaas ang phone niya.

Kahit social media wala akong balita sa kanya. I already changed my facebook account atsaka hindi ko na rin siya in-add. Naka uninstall na rin ibang socmed apps ko. Para saan pa para ikonekta ko ang sarili sa kanya?

I’m trying to get him out of my life. I’m still trying...

“Akalain mo nga naman, kaya pala ang hard-working niya these past days,” munting pagtawa ni Kuya Steven.

“Ikaw ba naman naging tatay bigla,” inosenteng sambit ni Isabel. “Ay halla sorry, Kim. My bad.”

Lahat kami natahimik. Pansin ko ang paggawi ng paningin nila sa akin, kita ko ang pag-aalala sa mukha ni Shin. Hindi ko sila pinansin at muling sumimsim sa juice.

“Huwag nga nating pag-usapan ang kaluluwang hindi matigil,” asar na sambit ni Shin, muli pa niya akong binalingan ng tingin.

“Okay lang, matagal naman na ’yon,” sambit ko. And I knew that I’m just lying. Kasi malaki pa rin ang epekto sa akin ng pangalan niya.

Napaiwas lang silang tingin sa akin nang tumunog ang phone ko. Draxe’s calling.

“Draxe? Anong oras na. Napatawag ka?”

Tumayo ako at in-excuse ang sarili. Dumiretso ako sa may veranda ng room ni Shin. Nandito kami ngayon sakanila nakatambay, lakas mag-aya ng inuman, e, kanina lang daw kasi niya nalaman na magkasama si Kairro at Namey sa ibang town, pffft.

[“Sister Anna called me, nawawala raw si Kianna.”]

Bahagya akong bumuntong-hininga. “Nasa orphan ka? Wait me there.”

Hindi ko na siya pinatapos magsalita. Pagkabalik ko sa room ni Shin, napatikhim ako.

“May problema ba?” tanong ni Shin, tumango ako. Nag-aalala naman siyang nilapitan ako. “Are you going to the hospital?” mahinang tanong niya.

Umiling ako. “I’ll have to go, may emergency kasi sa orphanage,” nagmamadaling sambit ko at kinuha na ang bag ko sa may vanity table. “Kaya ko na,” sambit ko nang akmang susunod siya sa akin. Ngumiti akong bahagya. “I’ll be safe. Text na lang kita later.”

Wala na siyang nagawa kundi maupo ulit, nagpaalam na rin ako sa iba. Pagkababa ko sa salas nang tumunog ulit ang phone ko, hindi ako magkaundagagang sinagot ’yon dahil tumatawag na naman si Draxe.

“Jav.” Hindi ko maiwasang sambitin nang makita si Javin na naglalakad papasok ng bahay. He looked okay, better than before.

[“Ha? Si Draxe ’to. Wuy, Kim andyan ka pa ba?”]

Napatikhim ako at iniwas ang paningin kay Javin. “Sorry. Anong problema, Draxe?”

Ramdam ko ang pagtigil ni Jav.

[“Nahanap na si Kianna. Pupunta ka pa rin ba rito?”]

“Oo. Hintayin mo ako r’yan, paalis na rin ako.”

Pagka-off ko ng call. Pahakbang na sana ako nang pigilan ako ni Javin.

“Jane.”

Nagsalubong ang paningin namin. Napayukom ang kamao ko.

“Kumusta ka na?” malumanay nitong tanong.

Parang may kung anong kirot sa dibdib ko sa naging tanong niya. Kumusta nga ba ako?

“O-okay lang,” pag-iwas ko ng tingin. Munti akong napatikhim. “Sige. Mauna na ako, hinihintay ako ni D-Draxe.”

Napakagat ako sa labi dahil sa nagbabadyang pagbagsak ng luha sa pisngi ko. Nagmadali akong maglakad na hindi siya muling binalingan ng tingin. Pero pagkalagpas ko pa lang sa kanya nang hawakan niya ang palapulsuhan ko.