IAH2: Remembering The First Beat

Chapter 17: Memories

"Destiny!"

"Shut it, Von! Not today!"

"Please, talk to me!"

"I don't want to talk to you, Von! Hindi mo ba naiintindihan iyon?" inis na wika ko dito.

"Please, Destiny. I need an explanation from all of this! Anong ginawa ko? Why acted so cold towards me?"

Napaawang ang labi ko sa naging tanong nito sa akin. Kita ko ang frustration sa mukha nito! I sighed as I tried move my feet again. Parehong mainit ang ulo namin ngayon. We can't talk with our current situation. We both need to cool down first before talking about this!

"Von Sirius," tawag ko sa pangalan niya at tiningnan ko ito sa mga mata niya. "Forget it. Wala na tayong pag-uusapan pa."

"Destiny..."

"Forget what happened. Iyon din ang gagawin ko. Kakalimutan ko ang nangyari para wala na tayong problema," ani ko at tinalikuran ko na itong muli.

"Von," mahinang tawag ko sa pangalan niya at wala sa sariling napaupo sa may sahig.

Napayuko ako muli habang patuloy pa rin na bumuhos sa akin ang mga alaala ko kay Von Sirius. Mga alaalang matagal ko nang nais na bumalik sa akin.

"Andrea? Nakita mo ba si Von?"

Napakunot ang noo ng pinsan ko noong tanungin ko ito. Tiningnan niya ako nang masama at mayamaya lang ay nginisihan ako.

"What's the real score between you and Von, Destiny?" she asked then drink her juice. Nasa may pool area kami ngayon. Ito ang huling araw namin ngayon dito sa resort ng mga Henderson. Bukas, babalik na kami sa Manila. Summer is over. We need to enroll and study again.

"Nothing," sagot ko dito at naupo sa tabi niya. "May sasabihin lang ako sa kanya."

"Oh, really? Akala ko ba ayaw mo siyang makausap? You hate liar, Destiny."

Napasimangot ako sa sinabi ng pinsan ko. Yes, I hate him for lying right in front of me. But I hate myself too for not giving him a chance to explain. That's so mean of me. Hindi ko gawain iyon at gulong-gulo na ako ngayon. This is all new to me. Lahat nang nararamdaman ko ngayon hindi pamilyar sa akin. I'm lost and I know that Von is the only person who can help me with this one.

"Nobody's perfect, Destiny. Kahit ikaw nga na mukhang perpekto sa paningin ko ay alam ko ring nagkakamali ka. Just give him a chance to speak for himself. Walang mawawala sa'yo kung pakikingnan mo siya."

Napatingin ako kay Andrea. Seryoso lang itong nakatingin sa mga naliligo sa pool. I saw her sighed before turning her gaze towards me.

"I trust you, Destiny. Alam kong alam mo ang dapat gawin mo. But please, don't do something that will harm you. You know how fragile you are."

Ngumiti ako dito at tinanguhan.

Paano ako susugal kung sa simula pa lang ay alam kong talo ako? Paano ako susugal sa ganitong laban kung sa simula pa lang ay alam kong hindi ko kayang lumaban?

Mabilis akong napamulat ng mga mata at mariing kinagat ang pang-ibabang labi.

Sa mga alaalang bumabalik sa akin, hindi ko pa rin makuha ang matagal ko ng tanong sa sarili. Bakit ako umalis sa Pilipinas noon? I was pregnant when I left. At kung si Von ang ama, bakit ako aalis? Von Sirius loves me! Sigurado ako sa bagay na ito! Hindi niya ako hahayaang umalis noon lalo na kung alam nitong buntis ako sa anak nito!

Wait... Does he even know that I was pregnant that time?

Muli akong napahawak sa ulo ko noong nagsimula na namang bumalik sa akin ang mga alaala ko tungkol kay Von Sirius.

"Von..."

"You scared me, Destiny," anito at naupo sa gilid ng kama ko. Marahan niyang inabot ang kamay ko at napaawang ang labi ko noong maramdaman ang lamig ng kamay nito. "I thought I'll lose you again."

"I'm sorry," mahinang wika ko dito. "Dapat ay umalis ka na agad noong hinatid mo ako. Dapat ay hindi mo na nakita iyong nangyari sa akin."

"No," anito at umiling sa akin. "Tama lang na hindi ako umalis agad. Tama lang na sinundan kita noong bumaba ka sa sasakyan ko."

"Von..."

"I've heard about your surgery. Can you do it?" tanong nito at hinawakan nang mahigpit ang kamay ko.

Tumango ako dito at bahagyang ngumiti.

"I've been waiting for this, Von. Simula noong nalaman ko ang tungkol sa sakit ko, I never stop praying for this day. Iyong magkaroon ng isang donor."

"I didn't know that you were suffering, Destiny. I'm sorry," ani Von at yumuko. "I'm sorry."

"It was not your fault that I'm suffering, Von. Walang may gusto sa sakit ko na ito."

"Still, I'm sorry. Alam kong nagalit ka sa akin noon. Hindi ko alam, Destiny. I'm sorry." I heard him sniffed kaya naman ay natigilan ako. Is he crying? Von Sirius Henderson is crying?

But why? Bakit siya umiiyak? Dahil ba sa kondisyon ko ngayon?

"Von..."

"I'll help you with the surgery, Destiny. Gagawin ko ang lahat para matulungan ka. If this donor doesn't match with you, then, we'll find another donor. Hindi tayo titigil."

Ngumiti ako dito. Mayamaya lang ay umiling ako dito.

"Thank you so much, Von. Pero hindi mo na kailangang gawin iyan. Ginagawa na rin nila mommy at daddy ang lahat para sa akin, para makahanap ng donor pero look, inabot na ng ilang taon ang paghahanap nila."

"I'll ask my parents to help, too. Tiyak kong mas mapapabilis ang paghahanap ng donor kung marami kaming maghahanap."

"Von..."

"Right! My cousin is a doctor! He can help us to..."

"Von Sirius, stop!"

Kita kong natigilan si Von sa pagsasalita. Binalingan niya ako at napailing. Frustration eat him up. Kita ko rin ang mga luha nito sa mga mata kaya naman ay inabot ko ang mukha nito.

"It's okay, Von. Don't push it. I'll be fine."

"Destiny..."

"Don't worry about me. Matagal na akong nakikipaglaban sa sakit na ito. I'll survive this one. Hinding-hindi ako magpapatalo lalo na ngayon."

Surgery.

Right! May sakit ako sa puso noon! And Von Sirius was there for me! Kasama ko ito hanggang sa gumaling ako! He was there for me and after my surgery, I survived and fall in love with him all over again!

"Come on, Destiny Amari," sambit ko sa sarili habang pilit na inaalala ang mga importanteng bagay na nanyari sa akin noon. "Remember everything, Destiny Amari. Alalahanin mo ang lahat para matapos na tayo rito!"