အနားရောက်လာပြီး...တစ်ချက်ပဲလှည့်ကြည့်တယ်။
ဘာကြည့်တာလဲဆိုတဲ့အကြည့်...ဒါပေမဲ့ တစ်ချက်ညှို့သွားတာကြောင့်...ဘဂျမ်း လူးပျံပြီးကျန်ခဲ့တယ်။
ဒီတိုင်းနဲ့ ငါသေသွားရင် ငယ်ထွေးပယောဂပဲ...သေချာတယ်။
ရင်ဘတ်ထဲက ထိန်းမရအောင်ဆူဝေလာတယ်။
အတွေးပေါင်းစုံချာလည်မူးနေစဥ်မှာပဲ...
"မောင်...ဗိုက်ဆာလား...ထမင်းစားတော့မလား"
"ဟင်...အင်း...အင်း....အရမ်းမဆာသေးပါဘူး...ငယ်ထွေးဗိုက်ဆာရင်စားကြမယ်လေ"
"ငယ်ရောပဲ...ငယ်ရောပဲမဆာဘူး"
"ငယ်ထွေးလေး...လာပါအုံး...ခေါင်းကို ရေသုတ်ပေးမယ်လေ"
ဘဂျမ်းထိုင်နေတဲ့နား ကပ်လာတယ်။
ရှန်ပူနံ့လေးနဲ့ ရေချိုးဆပ်ပြါနံ့သင်းမွှေးနေတဲ့ ငယ်ထွေးလေးက...သကြားလုံးလေးလိုပဲ။ ချိုအီအီ မွှေးပျပျနဲ့...အရမ်းလဲ ဖက်ထားချင်တယ်။ ရင်ခွင်ထဲထည့်ပြီးလဲ နမ်းလိုက်ချင်တယ်။ နီညိုညိုဖြစ်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းထူအိအိလေးကို ကိုက်ဖောက်ပစ်ချင်တယ်။
ခက်တာက...ကိုယ့်စိတ်တွေရိုင်းလာတာကိုယ်ပဲသိတယ်။ ငယ်ထွေးကို မနာကျင်စေချင်ဘူး။
နှစ်ယောက်ထဲရှိနေတယ်ဆိုတဲ့အသိရယ်...တိတ်ဆိတ်တဲ့အခန်းလေးရယ်...မထိမတွေ့ရဘဲ နေခဲ့ရတဲ့ရက်တွေများလာတာရယ်...ငယ်ထွေးရဲ့အဝတ်မပါတဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုမြင်လိုက်ရတာရယ်...အားလုံးပေါင်းလိုက်တော့...အပြင်မှာနေရောင်လင်းနေပေမဲ့ ဘဂျမ်းရင်ထဲ နေရောင်ပျောက်နေရတယ်။
"မောင်..."
အရမ်းကို လန့်သွားမိတယ်။
ငယ်ထွေးခေါင်းကို ပဝါလေးနဲ့ရေစင်အောင်သုတ်ပေးနေရင်း အတွေးတွေမှောင်မိုက်နေတာကြောင့် ထွက်ပေါက်ပျောက်လို့ မှောင်ထဲမှာထွက်ပေါက်လိုက်ရှာရင်းမို့ ဘဂျမ်းလန့်သွားတယ်။
"ငယ်...ငယ်ထွေးလေး..."
"မောင်...နားလိုက်အုံးလေ"
"မောင်...မောင်...မောင်လေ ငယ်ထွေး..."
ဘဂျမ်းကိုကြည့်နေတဲ့ ငယ်ထွေးရဲ့မျက်ဝန်းကြည်လေးတွေ..တလဲ့လဲ့နဲ့...
မရတော့ဘူး....အဲ့မျက်ဝန်းလေးထဲ ကျွန်တော်ခဏနားမယ်။
YOU ARE READING
မိုးကောင်းကင်နှင့်ကမ္ဘာမြေ....ချစ်ခြင်းသက်သေ
Romanceမိုးကုပ်စက်ဝိုင်းနဲ့ ကမ္ဘာမြေကြီး ထိစပ်သွားသလိုထင်ခဲ့မိတဲ့ အချိန် ကလေးတိုင်းမှာရှိခဲ့ဖူးပါတယ်။ ဘယ်တော့မှ မထိစပ် မဆုံတွေ့ဘူးဆိုတာ သိနေတဲ့အရွယ်ရောက်သည့်တိုင်အောင် ကျွန်တော် မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းနဲ့ကမ္ဘာမြေကြီး ဆုံတွေ့ပါစေလို့ ဆုတောင်းမိဆဲ....
part(56)
Start from the beginning
