𝘼𝙣𝙤𝙩𝙝𝙚𝙧 𝙒𝙤𝙧𝙡𝙙

hoofdstuk 9

point of view Lucy Hale

Ik doe de poort open en loop naar het huis toe, ik hoop dat mijn ouders niet boos zijn omdat ik een hele nacht weg ben gebleven.

Ik doe de deur zo zachtjes mogelijk open maar helaas, mijn ouders komen al aangespeurt.

"waar ben jij geweest?" zegt mijn moeder en ze slaat haar armen over elkaar.

"bij vrienden" zeg ik en ik kijk weg.

"vrienden? heb jij vrienden dan?" vraagt mijn vader verbaasd.

au pap.

"Chris, dat kun je niet zeggen" zegt mijn moeder.

"lieverd, ik ben blij dat je vrienden hebt gemaakt maar zou je volgende keer kunnen vermelden dat je de hele nacht wegblijft?" vraagt mijn moeder.

"sorry mam, ik zal het volgende keer zeggen" zeg ik. Ze komt glimlachend op me af en geeft me een knuffel.

"zijn het wel leuke vrienden?" vraagt mijn moeder.

Mijn ouders vinden mijn vrienden uit Los Angeles maar niks, ze zijn te arrogant volgens hen. Ergens is dat ook wel waar, maar ze zijn soms wel chill.

"ja mam, ze zijn leuk" zeg ik.

"wanneer kan ik ze ontmoeten? Zit er een leuke jongen bij?" vraagt mijn moeder mysterieus.

"dat weet ik niet, en nee, er zit geen leuke jongen bij" lieg ik. Er zit wel een leuke jongen bij, maar dat hoeven mijn ouders niet te weten.

"wanneer krijg je nou eindelijk een vriendje?" vraagt mijn vader.

"pap, wil je me weg hebben ofzo?" lach ik.

"eigenlijk wel"

Mijn  moeder en ik kijken hem met open mond aan.

"grapje" zegt hij dan snel.

"maar als jullie het niet erg vinden, ik ga me even omkleden" zeg ik en ik ga snel naar boven toe.

Eenmaal in mijn kamer ga ik mijn spullen pakken om te douchen. Ik loop de badkamer in en zet de douche alvast aan. Daarna zet ik een leuke playlist aan en kleed ik me uit. Ik stap onder de douche en zet de shampoo neer. De warme stralen verwarmen mijn lichaam, ik hou van douchen.

Na ongeveer tien minuten ga ik er weer onder uit en kleed ik me aan (zie media). Ik pak de föhn uit de la en maak mijn haar droog. Dan loop ik naar mijn kamer toe en leg mijn spullen weg. Ik laat me op mijn bed vallen en zet de televisie aan. Ik begin net aan een leuke film als ik mijn telefoon zie oplichten.

JJ <3

morgenochtend weer surfen?

Ik glimlach.

sure! hoelaat?  

acht uur doen?

prima! bij mijn huis afspreken?

is goed, zie ik je dan!

Ik leg mijn telefoon weg en kijk naar de film. Toch worden mijn gedachtes weer afgeleid naar die blonde jongen die ik net 4 dagen ken. Hij heeft wat. Ik weet niet wat maar hij spreekt me aan. Hij trekt me aan in elke manier en ik voel me comfortabel bij hem. Alsof ik hem al mijn hele leven ken. De rest van de groep is ook heel aardig en leuk maar hij steekt er gewoon boven uit. Ik voel iets tussen ons wat we vanaf moment een hadden.

Gosh, volgens mij krijg ik gevoelens voor hem..

Nee nee, dit gaat de verkeerde kant op. We kunnen niet samen zijn. Ik moet over drie maanden weer weg en dan zie ik hem nooit meer. Dan moet ik door hetzelfde als Sophie, die een afstandsrelatie had met de "jongen van haar dromen". Maar dit is iets wat ik niet kan stoppen, ik kan mezelf niet verbieden gevoelens voor hem te krijgen, ook al wil ik dat zo graag. Het enige wat jongens doen is je hart breken. Ze zijn zo ongeloofelijk sluw, de eerste weken zijn geweldig en zit je op die roze wolk maar daarna wordt het alleen maar moeilijker, meestal eindigt het dat de ene er mee wil stoppen en dan blijft de ander gebroken achter.

Sorry Anthony..

Een kwartier later lig ik nog steeds over hetzelfde te denken en eerlijk gezegd wordt ik er een beetje moe van. Ik moet wat gaan doen. Ik zet de tv op pauze en pak mijn Airpods, ik sluit mijn telefoon aan en zet de muziek zo hard mogelijk. Geen effect, zal ik gaan hardlopen?

Maar dan moet ik weer douchen.

Fuck it, ik ga hardlopen.

Ik pak mijn schoenen, doe mijn telefoon in een broekzak en loop naar beneden toe.

"ik ga even een rondje doen!" roep ik naar mijn ouders, geen idee waar ze zijn.

Voordat ze kunnen antwoorden ben ik de deur al uit en ren ik over de weg.

Op zulke momenten wordt ik zo moe van mezelf, ik denk te veel na waardoor ik in een slechte bui beland en iedereen daar last van heeft. Begin dit jaar had ik mezelf voorgenomen dat niet meer te doen en als het gebeurde zou ik wat gaan doen, in dit geval ben ik gaan hardlopen.

Het werkt wel, ik ben vrolijker, mijn ouders dus ook en niemand heeft er meer last van. Ze hebben het nog niet eens op gemerkt. Niet dat ik ze dat verplicht, ik heb het ze niet eens verteld. Nog een voornemen die ik met mezelf gesloten heb tijdens de jaarwisseling; niet iedereen alles vertellen. Niet iedereen hoefde te weten wat er met me was, of wat er was gebeurd. Ze deden er toch niks me. Als iemand me vraagt hoe het gaat is mijn antwoord standaard "goed, met jou?".

Ik ren over de weg langs het strand. Het is zo rustig hier, er zijn een paar mensen op het strand en er liggen een paar mensen in het water.

Uiteindelijk kom ik ergens uit, het komt me niet bekend voor en ik heb de weg er naar toe ook niet onthouden. Ik draai me om en loop terug. Hier ging ik links, of rechts? Ik besluit op mijn gevoel te vertrouwen en sla linksaf.

Ik kom uit bij een restaurant, die komt me vaag voor. Na een lange tijd lopen kom ik uit op het strand, als ik het pad er naast volg kom ik hoop ik uit bij de weg en die komt langs mijn huis, dit moet lukken.

Zodra ik mijn huis zie begin ik langzamer te rennen en ga over in een snel looptempo. Ik loop de veranda op, waar mijn ouders zitten. Ze stellen wat vragen die ik beantwoord en daarna ga ik naar binnen. Ik loop mijn kamer in, pak alweer andere kleding en dan spring ik onder de douche, voor de tweede keer vandaag.