Indestructible Waves (Phases of Poison #1)

26

"Thank you so much, daddy!"

Sobra namang galak ang naramdaman ni mommy dahil sa sinabi ni daddy. Masayang-masaya sila para sa binubuo naming relasyon ni Troy.

But similar to a fairytale, the story itself contains villains. In my case, instead of planting in my head that I am the protagonist when I see Lucille and Troy together, I always ended up thinking the other way around.

Hindi ko mapigilan ang hindi mainggit kay Lucille. I donʼt know. Maganda naman ako, mayaman at matalino. Pero hindi ko maintindihan kung bakit sa lahat ng tao-sa isang simpleng Lucille ako nakakaramdam ng inggit.

Palaging tumatakbo sa isipan ko kung sino ba siya sa buhay ni Troy? Anong relasyon ba talaga ang mayroon sa pagitan nila? At hanggang ngayon, hindi ko pa rin alam ang sagot.

I suddenly remembered what my mom told me last night.

My mommy showed me two of her fingers. "There are two reasons why people feel insecure. You do not have what they have. And they have what you do not have."

Napaisip ako kung anong wala sa akin na mayroon kay Lucille. At mayroon siya na wala naman ako. But I can't modify.

Bumalik ako sa aking pandama nang may tumikhim sa pinto ko. Hindi ko napansin na na roon pala si daddy, may dalang gatas at nakatingin sa akin.

Ngumiti ako. "Dad... Why don't you come in?"

He smiled and then walked towards my bed. Before he sat, he put down the glass of milk near my bed. He sat beside me and pulled me into his arms. I tightened my embrace. "Donʼt forget to drink your milk every night, baby."

Tumango ako't tumawa. "Considered it remember, daddy."

Humalik ito sa aking buhok bago kumalas sa yakap. Tinitigan niya ako bago halikan sa noo. "I love you, Winter. Always remember that."

Tila may bagay na humaplos sa aking puso nang sambitin niya iyon. At sa hindi malamang kadahilanan, nag-init ang sulok ng aking mga mata. Muli akong sumiksik sa dibdib ng aking ama at emosyonal na bumalik sa yakap.

"I love you, too, daddy. You'll always be my number one man." I muttered.

He chuckled. "And you will always be my gorgeous daughter. Come on, baby. Don't cry. You should sleep now, alright?"

Ngunit pakiramdam ko ay ayokong matapos ang sandaling yakap-yakap ko ito. Hanggang sa ito na ang kumalas at tumayo. Pinunasan niya ang luha sa gilid ng aking mata bago muling halikan sa noo.

"Tomorrow, mommy and daddy will go to Baguio as early as possible. We have an important meeting there to attend to. And before we leave, you should be eating with us for breakfast." He reminded me.

"Can I come with you, dad?"

He shook his head. "You have classes tomorrow, baby. So, you can't."

I insisted even more. "But daddy, I can be absent. Please, let me-"

"Learning every single day is more important than going on a different trip. Study well. Goodnight, young lady."

Pinanood ko si daddy na maglakad palapit sa aking pinto. Bago pa nito tuluyang isarado ang pinto, isang matamis na ngiti ang ipinakita niya sa akin. Then he mouthed I love you.

"I-I love you, too. Daddy..." I whispered in the thin air.

Gaya nang sinabi ni daddy kagabi ay dapat kumakain kami ng umagahan ng sabay-sabay bago sila umalis.

Habang kumakain kami ay pinipilit kong sumama na lang kaysa pumasok. Isang araw lang naman ako absent, hindi ko naman siguro ikababagsak iyon. Pero hindi talaga sila napayag. Tinangka ko na rin silang pigilan umalis dahil malakas naman din ang ulan at madulas ang daan. But no avail. Naaghihintay na raw ang ka-meeting nila.