Dosage of Serotonin

Chapter 27

Chapter 27

Makikipaghiwalay siya sa akin. Inihahanda niya lang ako. Siguro... matagal niya nang pinag-iisipan iyon. Kaya pala parang hangin na lang ako sa kanya. Kaya pala natitiis niyang hindi na magparamdam.

"Vina!"

Napatigil ako sa pag-iisip nang marinig ang boses ni Mama sa labas ng bahay. Naging sunod-sunod ang pagtunog ng doorbell. Hindi ko alam ang gagawin. Nandito si Calix, at walang ideya si Mama na magkasama kami sa iisang bahay.

"Alam kong nasa loob ka! Buksan mo ang pinto!" sigaw niya ulit.

Hindi ako makagalaw. Sumilip ako sa labas at lalong kinabahan nang makitang kasama niya si Kuya Rexter. Sumandal ako sa pader para itago ang pigura ko. Hindi ko kayang makipag-usap sa kanila ngayon.

Bahagyang nanlaki ang mga mata ko nang makitang bumababa si Calix sa hagdan. His forehead creased when he saw e. Pansin ko rin ang pamumula ng mga mata niya dahil sa pag-iyak.

"Ba't ka nagtatago?" tanong niya.

Nag-iwas ako ng tingin. I don't want to find comfort in his voice.

"Nasa labas sina Mama," I said, my voice dismissive so he wouldn't ask any more questions.

Halata ang gulat sa mukha niya pero agad din namang nakabawi. "Pagbuksan natin, Vina. Baka naiinitan sila sa labas."

Umiling ako. "Hindi pwede."

"Bakit? May problema ba?" rinig na rinig ang pag-aalala sa boses niya.

I smiled sadly. Parang hindi niya ako sasaktan. Parang wala siyang balak na iwan ako.

"Hindi nila alam na nasa iisang bahay tayo," sagot ko. "And I can't deal with them right now, Calix."

He sighed. "Then, we'll not open the door."

Tumango lang ako. Hindi ko na naririnig sina Mama kaya umalis ako sa pagkakasandal sa pader at naglakad patungo sa sofa. Naramdaman ko ang pagtabi niya sa akin pero hindi ko siya tinapunan ng tingin.

"Are you okay?"

Napamura ako sa isip. Wow... he was really asking me that? Pagkatapos ng lahat ng ginawa niya, may gana pa siyang sabihin iyan sa 'kin?

Hindi ako sumagot.

"Vina..." bulong niya. "I'm sorry..."

Pumikit ako. Please, not now. I knew I couldn't hear your apologies without crying.

"Sabay ba kayong umuwi ni Gwen?" tanong ko. Nakatitig lang ako sa blangkong screen ng TV, hinihintay ang sagot niya.

Nasa magkabilang dulo kami ng sofa. Kung normal siguro ang lahat, nakahiga na siya sa mga hita ko at nilalaro ko na ang buhok niya. Siguro manghihingi siya ng halik o magsasabi ng mga pambobola.

Sumulyap ako sa kanya at napansin ko ang dahan-dahan niyang pagtango. Bakas ko ang paghihirap sa mga mata niya, pero masyadong naging dominante ang sakit sa puso ko para isipin pa siya.

"Wow," I muttered. Bahagyang nanginig ang tinig ko. "Real Estate Agent na pala siya ngayon? Ang galing!"

"Vina..." Umiling siya.

Ngumiti ako sa kanya. Alam kong anumang oras ay babagsak na ang luha ko. That was the confirmation, right? Ito na 'yon.

"Pwede bang iwan mo muna akong mag-isa, Calix?" mahinang tanong ko. "Please, I need to be alone. I can't..."—nag-iwas ako ng tingin—"I can't stand you."

Natahimik siya sa sinabi ko. Tatlong minuto ang lumipas hanggang sa marinig ko ang pagtayo niya. I didn't bother looking at him again. Hindi ko kayang kontrolin ang sakit at galit na nararamdaman ko ngayon. Bakit... parang wala lang sa kanya?