Ήταν κάποτ' ένας ναύτης
που το πλοίο του μια μέρα
σε βράχους εσυγκρούστηκε
κι εβυθίστηκε.
Κι ο επιζών ο μόνος του ναυαγίου
απέμεινε αυτός ο ναύτης,
καθώς τους ναύτες τους υπόλοιπους
που απ'του πλοίου τη βύθιση
δεν αποθάναν
τα ψάρια τους εφάγαν.
Αλλά αυτά δεν ήταν απλά ψάρια•
ήταν γοργόνες,
που απ'τη μέση και πάνω
είχαν σώμα γυναικός
με ομορφιά απαράμιλλη,
ενώ απ'τη μέση και κάτω
είχαν ουρά ψαριού μεγάλου,
και οι γοργόνες ήταν αυτές
που το καράβι εβουλιάξαν
όταν με το μαγευτικό τραγούδι τους
πολλούς απ'τους ναύτες
και τον καπετάνιο υπνωτίσαν,
κάνοντάς τους το πλοίο να παρατήσουν
και στη θάλασσα μεμιάς να βουτήξουν
στις γοργόνες
που στα βράχια απάνω κάθονταν
για να φτάσουν•
κι έτσι το πλοίο
δίχως καπετάνιο και πλήρωμα
στα βράχια πάνω έπεσε
και βυθίστηκε,
ενώ οι γοργόνες
τους ναύτες του πλοίου
που προς αυτές κολυμπήσαν
ορμήσαν και ζωντανούς όλους
τους εφάγαν.
Όμως ο ναύτης αυτός ήταν κωφός
και δεν άκουσε των γοργόνων το τραγούδι,
και γι'αυτό δεν υπνωτίστηκε
και δεν προσπάθησε
να φτάσει στις γοργόνες
και να οδηγηθεί έτσι
όπως οι σύντροφοί του
στον θάνατό του.
Κι όταν ο ναύτης
στα βράχια μετά του πλοίου του
το βούλιαγμα ξεβράστηκε,
μια γοργόνα τον εβρήκε
και να του τραγουδήσει επιχείρησε
-για να τον υπνωτίσει
ώστε εκείνος να μην της επιτεθεί,
αφού ο ναύτης
τους συντρόφους του είχε δει
απ'αυτά τα της βαθιάς θαλάσσης
κήτη τα φοβερά
να υπνωτίζονται
και ζωντανοί να κατασπαράζονται-
όμως εκείνος απ'το τραγούδι της
καθόλου δεν επηρεάστηκε
αφού ήταν κωφός
και δεν άκουγε καν
το μαγικό της άσμα,
και επιτέθηκε έτσι
μ'ένα καμάκι στη γοργόνα
για να προστατευτεί απ'αυτήν,
και στην ψαροουρά της έτσι
την τραυμάτισε,
κάνοντάς την να μη μπορεί
να κολυμπήσει,
κι έπειτα την αιχμαλώτισε.
Όμως,ο ναύτης θα φρόντιζε τη γοργόνα
και θα περίμενε
η ουρά της να γιατρευτεί,
καθώς αυτός είχε
στα βράχια εκείνα στου πουθενά τη μέση
ολομόναχος ξεμείνει,
και η ελπίδα του η μόνη
ήταν η γοργόνα
από 'κει για να διαφύγει.
Κι όσο λοιπόν
ο ναύτης τη γοργόνα φρόντιζε
και η τραυματισμένη ουρά της
περίμενε να γιάνει,
αυτός και η γοργόνα
από εκεί που ήταν εχθροί
και βοηθούσαν ο ένας τον άλλο
μονάχα για να επιβιώσουν
τελικά ερωτευτήκαν
-αφού η γοργόνα
στου ναύτη το μυαλό με σκέψεις
του μιλούσε-
και η γοργόνα τελικά έμεινε
με του ναύτη το παιδί στην κοιλιά,
και λίγο αφότου αυτό έγινε
η ουρά της γοργόνας έγιανε
κι έτσι αυτή
στη ράχη της τον ναύτη πήρε
και στη στεριά τον πήγε.
Όμως εκείνος τη γοργόνα παρακάλεσε
στη στεριά μαζί του να'ρθει,
και η γοργόνα,
μιας και κουβαλούσε μέσα της
του ναύτη το παιδί,
δέχτηκε και στη στεριά
σε μορφή ανθρώπου βγήκε
και για χρόνια με το ναύτη
στο σπίτι του στη στεριά έζησε,
το παιδί τους που λίγο
μετά απ'αυτό γεννήθηκε
παράλληλα μεγαλώνοντας.
Ώσπου μια μέρα
πολλά χρόνια μετά τη βύθιση
του τελευταίου πλοίου του,
ο ναύτης σε πλοίο ξανά μπήκε
και στη θάλασσα την απέραντη
για μια φοράν ακόμη σάλπαρε,
χωρίς να ξέρει
-ούτε αυτός ούτε η γοργόνα-
πως αυτό του το θαλάσσιο ταξίδι
θα ήταν και το τελευταίο του•
γιατί οι άλλες γοργόνες,
όταν έμαθαν πως ο ναύτης εκείνος
είχε μια αδερφή τους
στη στεριά μαζί του απαγάγει,
θέλωντας εκδίκηση
τον ναύτη στη θάλασσα εψάξαν
και το πλοίο του εβρήκαν
και σαν το προηγούμενο
κι αυτό το βυθίσαν
κι εκείνον με το υπόλοιπο
του πλοίου πλήρωμα μαζί
τον εφάγαν,
ενώ η γοργόνα
που'χε πίσω στη στεριά
με το παιδί τους μείνει
ποτέ τι απέγινε ο ναύτης
δεν έμαθε.
Και αν και αρχικά
η γοργόνα για χρόνια έψαχνε
τον ναύτη στη θάλασσα να βρει
ποτέ της δεν τον βρήκε,
κι έτσι απέμεινε
με το παιδί τους στη στεριά
τον αγαπημένο της
που στη θάλασσα είχε χαθεί
να περιμένει άδικα
όλη της τη μακρά ζωή
πίσω σ'αυτήν να γυρίσει...
