"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu.
"Evet," dedim.
"Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm.
"Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin."
Artık yapabilecek hi...
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Lütfen satır aralarımız boş kalmasın. Keyifli okumalar dilerim!
Mark Eliyahu & Cem Adrian - Derinlerde Clann - I Hold You
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
HÜKÜMRAN
29
"HATIRA"
Doğduğum günden bugüne hayatımda değişmez bir kanun vardı, iyi ve yolunda giden her şey çabucak mahvolmak zorundaydı.
Çocukluk uykularımda gördüğüm güzel rüyaların babamın sarhoş sesiyle bölünmesi gibi... Dermansız fakat bizi dövmeye yetecek güçteki elleri yüzümüze dokunduğunda anlardım ki güzel olan her şey kısa sürerdi.
Ben buna alışkındım fakat Sezen Kıratlı eve doğru yürürken kalp atışlarımın hızlanmasına, bakışlarımın pencerenin ardında donup kalmasına ve aldığım nefesin içimde ağırlaşmasına engel olamadım. Bir de göğsümü sıkıştıran şu büyük korkuya... Tıpkı çocukken babamla göz göze geldiğim o anlardaki gibi.
"Annemle karşılaşmak zorunda değilsin," dedi Aybars beni kurtarmak adına. "İçeri geçebilirsin. Ben onunla konuşurum."
"Saklanmamı mı istiyorsun?" diye sordum. Çatık kaşlarla yüzüne bakarken içten içe kaçmayı, aslında burada olmamayı diliyordum. Dile getirmesem de korkuyordum ve o da bunun farkındaydı. Sadece her zamanki gibi kabul etmiyordum zira yüzümde alışkın olduğu ifadesizlik maskesi takılıydı. Boş ve ruhsuz bakışlar, hislerin bükemediği dudaklar. "Annen buraya benim de burada olduğumu bilerek gelmedi mi? Bu da demektir ki esas görmek istediği benim. Saklanmayacağım Aybars, çünkü korkmuyorum."
"Korkmadığını biliyorum." Sesi bomboştu. "Ama olur da senin canını sıkacak bir şey söyler falan..." Yutkundu. Annesini iyi tanıyordu. "Bana bırak, senden tek ricam bu."
Söz veremezdim. Sessiz kalırken bakışlarımı kaçırdım. Aybars üstelemedi çünkü kapı çaldı ve yanımdan ayrılıp kapıya yürümek zorunda kaldı. Ben de koltuğa yürüdüm ve umursamaz bir tavırla oturup arkama yaslandım. Aybars kapıyı açarken derin bir nefes aldım. Sakin kalmalıydım. "Anne..." dediğini duydum sessizce. Neyse ki oturduğum noktadan kapı tam olarak görünmüyordu. "Ne işin var burada?"
Sezen Hanım'ın vereceği cevap için dikkat kesilsem de duyduğum tek şey yankı uyandıran adım sesleri oldu. Bir an sonra adım sesleri yaklaştı ve ben kafamı kaldırdığımda bana bakan bir çift koyu kahverengi gözle karşılaştım. Bana büyük bir dikkatle ve benden alacaklıymış gibi bakıyordu, ya da ben öyle yorumlamıştım. Kısa bir an ayakta dikildikten sonra sessizliğini koruyarak buraya doğru yürüdü ve koltuğun diğer tarafına otururken siyah, deri çantasını ayaklarının dibine bıraktı.
