พลวัฒน์:งั้นเราไปทานข้าวกันเถอะครับ
สายหมอก:ครับ
1ชม.ผ่านไป
พลวัฒน:์เดี๋ยวผมไปส่งคุณอยู่บ้านนะ
สายหมอก:ครับ
พอมาถึงบ้าน
พลวัฒน์:ขอตัวกลับก่อนครับ
คุณหญิง:ขับรถดีๆหละ
สายหมอก:คุณเเม่ครับว่าเเต่คุณพ่ออยู่ไหนครับ
คุณหญิง:อยู่ห้องทำงานจ๊ะ
สายหมอก:ครับ
ณ ห้องทำงาน
สายหมอก:คุณพ่อครับ จะให้ผมไปฝึกงานที่ไหน
คุณชาย:พ่อจะให้เราไปฝึกงานที่เชียงใหม่ 3เดือน
สายหมอก:คุณพ่อครับบบบบ ผมต้องไปอาทิตย์หน้าจริงๆใช่ไหม
คุณชาย:จริงที่สุด
ณ คฤหาสน์หลังหนึ่ง
นารา:คุณเเม่น้ำอยากไปเที่ยวต่างประเทศคะ
คุณหญิง: ทำงานก่อนสิ อย่ามั่วเเต่เที่ยวเล่น
คุณชาย:นั่นสิ เเล้วพ่อจะฝากบริษัทไว้กับใครได้
นารา:เเต่คุณเเม่คุณพ่อคะ
คุณหญิง:เเม่จะดัดนิสัยเรานะน้ำ ไปช่วยทำงานกับคุณอาที่เชียงใหม่เลยนะ 3เดือนเลย
นารา:เเต่คุณเเม่คะ
คุณชาย:เริ่มอาทิตย์หน้า ไปเตรียมตัวได้เลย
เฮ้อออออ เสียงถอนหายใจของนาราเเละสายหมอกดังขึ้นพร้อมกัน
อาทิตย์ต่อมา ที่สนามบิน
คุณหญิง:โชคดีนะหมอก
สายหมอก:ครับ ไปก่อนนะครับ
อีกฝั่งหนึ่งของสนามบิน
คุณหญิง:น้ำเดียวเเม่เดินไปเป็นเพื่อน
นารา:คะ
พอเดินมาถึง
นารา:ไปก่อนนะคะ อีก10นาทีเครื่องออก
นารา:นั่งตรงไหนนะ ออ ตรงนี้นี่เอง ขอโทษนะคะ
สายหมอก: ครับ เอ่อคุณ
นารา:นาราคะ เรียกสั้นๆน้ำได้นะคะ เราเคยเจอกันครั้งหนึ่งเเล้วใช่ไหมคะ
สายหมอก:ครับ เรียกผมสั้นๆว่าหมอกก็ได้
นารา:ไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ ถ้าฉันจะขอนอนตอนเครื่องขึ้น มันอาจจะรบกวนคุณได้
สายหมอก:ไม่ครับ
ระหว่างการเดินทางนารานั้นได้นอนบนไหล่ของสายหมอกตลอดทาง
พอเครื่องจอด นารารู้สึกตัว
นารา:ขอโทษจริงๆ คะคุณหมอก ฉันเพลียจริงๆ
สายหมอก:ไม่เป็นไรครับ
