I fell in love with his eyes (DUTCH)

6. 'ZE. VINDT. JE. LEUK.'

Hij houdt niet van me, en hij zal ook nooit van me gaan houden.

Pov George.
'Oh. My. Gosh.' zei Fred toen we gehaast de hoek omrende. 'Wat schattiggg!!'. Ik keek hem met een vragende blik aan. Mijn rode kop verborg ik niet eens meer voor hem, hij had me toch al lang door. 'Heb je het niet gezien, jullie werden allebei knalrood.' zei hij redelijk serieus. Ondanks de serieuze toon in zijn stem geloof ik hem niet. Ik bedoel, Luna die bloost om mij, dat gebeurde zelfs in mijn dromen niet. 'Jaja, geloof je het zelf.' zeg ik dan wat lacherig. 'Ik ben serieus hoor. En daarbij, begrijp je het dan echt niet?' zegt hij misschien nog wel serieuzer dan daarnet. 'Begrijp ik wat niet?' vraag ik BIZAR nieuwsgierig. Fred staat meteen stil en houdt ook mij tegen. 'George, ben je serieus?'. Ik knik. Hij zucht en grijpt dan mijn schouders vast. 'ZE. VINDT. JE. LEUK.' zegt hij op een dwingende toon terwijl hij me door elkaar schud. Dan laat hij me los. Ik blijf verward staan. Ze- ze- ze vindt me leuk...

*even een tijdskip tot het moment dat George en Fred eindelijk zijn aangekomen in hun slaapzaal*

Ik lig nu al ongeveer 20 minuten op mijn bed naar het plafond te staren. Ik weet eerlijk gezegd niet wat Fred aan het doen is, ik weet alleen dat ik van hem hier moest blijven. Dan vliegt de deur ineens open. De wind komt in een vlaag naar binnen en ik voel een rilling over mijn rug lopen. Ik zit meteen recht overeind. Dan zie ik dat het Fred is. Ik zucht gerust en vraag Fred of hij me nooit meer zo erg wil laten schrikken. Hij begint te lachen en na een halve minuut trekt hij ineens een pokerface. 'George, we hebben geen tijd om te lachen nu.' zegt hij rustig en dwingend tegelijk. Hij stapt naar binnen en sluit de deur. Dan zie ik pas dat hij zijn rugtas bij zich heeft. 'Fred, wat zit er in je rugtas?' vraag ik hem nieuwsgierig. Fred kijkt me aan en loopt dan naar me toe. Hij legt zijn tas op mijn bed en opent hem. Hij haalt er een hoop kleding uit. Hij propt deze kleding in mijn handen en duwt me naar de badkamer. 'Trek deze kleding even aan. En snel zijn, de tijd dringt.' zegt hij en dan sluit hij de badkamer deur. 10 minuten later loop ik de badkamer uit. Ik draag een witte blouse, een zwarte broek en witte sneakers. Fred gaat niet akkoort met hoe ik mijn kleding heb zitten dus hij fatsjoeneerd het even. Hij stopt mijn blouse in mijn broek en rolt mijn mouwen op. Hij knikt als teken dat het zo prima is en draait zich weer naar zijn tas toe. Hij haalt er een grote bos rozen uit. De rozen zijn stuk voor stuk onderin rood en worden steeds rozer naar boven. Ze zijn werkelijk waar prachtig. Hij duwt ze ruw maar ook rustig, geen idee hoe ik het uit moet leggen, in mijn handen en duwt me richting de deur. Hij loopt met me mee tot het einde van de gang. Als ik op de trap stap, de uiteraard meteen bewoog, zegt Fred nog snel 'Good luck, maatje. Vertel me straks wel hoe het ging, he.' 'Tnks. En is goed.' antwoord ik. Hij draait om en loopt weer richting het portretgat. Als hij voor het portretgat staat roept hij 'DOE HET VEILIG!' en vlucht dan snel naar binnen. Ik rol met mijn ogen en ren dan de trappen af naar beneden.