Kimsesiz bir kitap

1

İlk bölüme hoşgeldiniz! (Multideki şarkıyla birlikte dinleyebilirsiniz)

Buraya başladığınız tarihi yazabilirsiniz.

iyi okumalar. oy verip yorum yapmayı unutmayın.

•••••

Yurttan dışarı adımımı attığımda bavulumu taşlı yolda engellere takılmasını umursamayarak çekiştirdim. Yıllarımı geçirdiğim yurda ve okula bakma ihtiyacı bile duymuyordum. Buradan bir sürü anı biriktirmeme rağmen nefret ediyordum. Çünkü senelerimi bana zehir etmişlerdi.

Güvenliğin kötü bakışlarına aynı şekilde karşılık vererek kapıdan geçtiğimde kendimi tutamayarak geriye döndüm. İstanbul'a kaçıp yatılı okulda kalmak benim fikrimdi. Asla başkasını suçlayamazdım. Fakat kendimi de suçlayamıyordum. Yapılan adaletsizliklere susmamak benim karakterimde vardı ve ben bunun için kendimle gurur duyuyordum.

Ben buydum. Ne hocalar, ne de başkaları beni değiştiremezdi.

Yıllardır yalnız, gururumla başımı eğmeden yaşamıştım. Bundan sonra da öyle olacaktı.

Kendi kendime verdiğim manevi destekten sonra gazlanarak yürümeye başladığımda geri dönüp özür dilemek için geç olduğunu biliyordum. Benden para karşılığında başkasını suçlamam istenmişti. Ama ben böyle bir şey yapacak kadar şerefsiz değildim.

"Bundan daha berbat bir gün olamaz. Aslında daha kötü günlerim de olmuştu ama neyse." Küçük siyah bavulumu asfalt yolda çekiştirmeye devam ederken telefonumu arka cebimden çıkarttım. Arayabileceğim birinin olmaması beni aşırı yalnız hissettirmişti. Her insan gibi benim de fazlasıyla arkadaşım vardı. Fakat böyle kötü günde arayıp kalacak yer isteyebileceğim bir arkadaşım yoktu. Rehberimde oyalanmayı bırakıp kart bilgilerime bakmaya karar verdim.

138 tl 50 kuruş.

Kendimi tutamayarak kahkaha attığımda aynı zamanda da ağlama isteğimi durdurmaya çalışıyordum. Bu parayla bir yerde kalamazdım. Koskoca yerde kimsesizdim. Ne gidecek bir yerim, ne de param vardı. Tam anlamıyla acınası bir durumdaydım.

"Annemle babamı arayamam." Her ne kadar demekten utansam da babam polisler tarafından aranan sözde bir 'hırsız'dı. Bana her ay elinden geldiği kadar para yardımı gönderiyordu ama o beni aramadan onu arayamazdım. Onlar hakkında tek haber kaynağım her ay farklı hesaplardan para gönderirken oluyordu. Bazen nakit gönderecekse küçük bir not bırakıyordu. Notlar da her zaman aynıydı.

'Biz iyiyiz merak etme. Sen kendine dikkat et. Derslerine odaklan.'

Aileme ne diyecektim?

'Okuldan kovmasınlar diye okulumu dondurmak zorunda kaldım. Özür dilerim ben artık yollarda yatıp kalkacağım.' Bunu mu diyecektim? Yıllar önce onların yanından ayrılmam benim kararımdı. Kendi ayaklarım üzerinde durabilirim sanmıştım.

Hatayı kimsenin üzerine atamazdım. Tipik bir sinir hastasıydım. Çabuk sinirlenir ve çabuk patlardım. Bu yüzden herkesle tartışırdım. Şimdiye dek beni hep idare etmişlerdi ama zengin çocuğu değil de haklı tarafı savunduğum için beni hiç düşünmeden okuldan atma kararı almışlardı. Onları zor ikna etmiştim okulu dondurmam konusunda.

"Çok salaksın kızım çok. Kimsen yok. Herkesle kavgalısın. Ailenle bile"

Henüz görüş açımda olan okuluma tekrar baktım. Sevinen tarafımı da görmezden gelemezdim. Okuldaki herkesten nefret ediyordum. Sahte karakterler, yalaka hocalar, beni her fırsatta aşağılayan müdiremiz. Bu okul her şeyiyle bana cehennemi anımsatıyordu.