[ZAWGYI]
ရွဲ႕လင္၏အသံကိုၾကားေသာအခါ ယြမ္ယဲ့ကအေနာက္ကိုလွည့္၍ ေလွကားေပၚမွဆင္းလာေနေသာ ရွဲ႕လင္အားၾကည့္လိုက္သည္။ သူကေခါင္းကိုျပန္လွည့္ကာ ၿပဳံးျပလာၿပီး ဖုယြမ္က်ဳံးအား ေမးလာခဲ့သည္။
"သူ႔ကိုသိလား"
"အင္း....."
ဖုယြမ္က်ဳံးကေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ၿပီး ရွဲ႕လင္၏မ်က္ခုံးတန္းမ်ားက မည္သည္မွ်မရွိသလို ေအးစက္စက္အေငြ႕အသက္မ်ား လႊမ္းၿခဳံေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။
ဒါကသိပ္ေတာ့မဟုတ္ေသးဘူးေနာ္။ သူတို႔ကဘာမွလုပ္ေနတာမဟုတ္။ ဘာမွမျဖစ္ေနတာေတာင္မွ ဘာလို႔သူက အျပစ္ရွိသလိုခံစားေနရတာလဲ။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဖုယြမ္က်ဳံးက ခ်က္ခ်င္းပင္ ယြမ္ယဲ့နဲ႔ခြာလိုက္ကာ ရွဲ႕လင္အားၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး အသံကိုျမႇင့္ကာေျပာလိုက္သည္။
"တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ...မင္းကဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ?"
"ေက်ာင္းသားသမဂၢကို တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အခ်က္အလက္ေတြ သြားေပးမလို႔"
ရွဲ႕လင္ကစကားေျပာေနရင္းပင္ သူ၏မ်က္လုံးမ်ားက ယြမ္ယဲ့ဆီကိုလွမ္းအကဲခတ္ေနကာ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ယြမ္ယဲ့ကလည္း သူ႔အားအၿပဳံးတစ္ခုႏွင့္ ၾကည့္လာေလသည္။
သူတို႔ႏွစ္ဦးတူတူရပ္ေနသည္မွာ အစြန္းႏွစ္ဖက္ဆန႔္က်င္ဖက္ပုံစံမ်ိဳးလိုပင္။ ရွဲ႕လင္၏ကိုယ္ဟန္အေနအထားက တည့္မတ္ေနၿပီး သပ္ရပ္ေနကာ အက်ႌ၏ၾကယ္သီးမ်ားကပင္ အစမွအဆုံးထိ တပ္ဆင္ထားၿပီး စံျပေက်ာင္းသားအေနအထားပုံစံျဖစ္သည္။
ယြမ္ယဲ့မွာမူကား လက္ကိုပိုက္ထားၿပီး နံရံအား ပ်င္းရိစြာ ေျခေထာက္ေကြးလ်က္အေနအထားျဖင့္ ကန္ထားကာ သူ၏အနက္ေရာင္နားကပ္မ်ားကို ေဖာ္ျပထားသကဲ့သို႔ ေခါင္းကိုလည္းေစာင္းထားသည့္အျပင္ နီညိဳေရာင္ဆံႏြယ္မ်ားကလည္း ေနေရာင္ေအာက္တြင္ စူးရွေနေလသည္။ ရွဲ႕လင္ႏွင့္ယွဥ္လိုက္ပါက လုံးဝကိုေက်ာင္းသားဆိုးတစ္ေယာက္လိုပင္ျဖစ္ေနသည္။
ရွဲ႕လင္က အၾကည့္မ်ားအား႐ုတ္သိမ္းကာ ဖုယြမ္က်ဳံးအားေမးလာသည္။
"မင္အတန္းေဖာ္လား?"
"ဟုတ္တယ္ ငါတို႔အတန္းထဲက ေက်ာင္းေျပာင္းလာတဲ့ေက်ာင္းသားအသစ္...ယြမ္ယဲ့တဲ့"
ဖုယြမ္က်ဳံးက ေခါင္းၿငိမ့္ျပလ်က္ ရွဲ႕လင္အား အလ်င္အျမန္ရွင္းျပလိုက္သည္။
"ငါတို႔က စာအုပ္ေတြတူတူသြားယူမလို႔။ ငါကလဲက်မလိုျဖစ္သြားေတာ့ ယြမ္ယဲ့က လွမ္းထိန္းေပးလိုက္တာ"
ထို႔ေနာက္ သူကယြမ္ယဲ့အား ရွဲ႕လင္ႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။
"ရွဲ႕လင္တဲ့ စီနီယာေလ ငါတို႔ထက္တစ္ႏွစ္ႀကီးတယ္"
"လက္စသတ္ေတာ့ စီနီယာကိုး"
ယြမ္ယဲ့က အနည္းငယ္တည့္တည့္ရပ္လိုက္ၿပီး ရွဲ႕လင္အား အၿပဳံးတစ္ခုႏွင့္ စတင္မိတ္ဆက္လာသည္။
"ဟယ္လို စီနီယာရွဲ႕လင္"
"ဟယ္လို"
ရွဲ႕လင္က ျဖည္းညင္းစြာ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။
"စီနီယာက ေက်ာင္းသားသမဂၢကလား"
ယြမ္ယဲ့ကေျပာလာသည္။
"အခုေလးတင္ပဲ အခ်က္အလက္ေတြေပးစရာရွိလို႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢကို သြားမလို႔ဆိုေတာ့ေလ"
ဖုယြမ္က်ဳံးက အေျခအေနအားေျပာင္းလဲရန္ အနည္းငယ္ဂုဏ္ယူေသာေလသံျဖင့္ ေလာကြတ္ေခ်ာ္လိုက္သည္။
"ဒါေပါ့ ရွဲ႕လင္က ေက်ာင္းသားသမဂၢဥကၠဌေလ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ရဲ႕ အဆင့္တစ္ေက်ာင္းသားပဲ"
"အိုး..ေတာ္ေတာ္မိုက္တာပဲ"
ယြမ္ယဲ့က ရယ္ေမာလ်က္
"ဒါဆို စီနီယာရွဲ႕က ေက်ာင္းစည္းကမ္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေသခ်ာရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိမွာေပါ့ေနာ္။ ကြၽန္ေတာ္က အခုမွေက်ာင္းေျပာင္းလာတာဆိုေတာ့ေလ သိပ္မသိေသးလို႔။ ဟိုေလ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းက ခ်ိန္းေတြ႕ရည္းစားထားတာကို တားျမစ္ထားလားဗ်?"
ထိုစကားကိုၾကားေသာအခါ ဖုယြမ္က်ဳံးက ယြမ္ယဲ့အား အံ့ၾသတႀကီးၾကည့္မိလိုက္သည္။ သူကစစေရာက္ခ်င္းမွာပဲ ဘယ္လိုလုပ္ပန္းတိုင္နဲ႔လြဲေခ်ာ္ေနတာလဲ? ဒီေကာင္က အရင္ဘဝတုန္းက ဒီေလာက္ထိခ်ိန္းေတြ႕တာကို အာ႐ုံစိုက္ခဲ့လို႔လားဆိုတာ သူမမွတ္မိေတာ့။
ရွဲ႕လင္က ယြမ္ယဲ့အားစိုက္ၾကည့္ကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေျပာလာသည္။
"ေက်ာင္းစည္းမ်ဥ္းထဲမွာေတာ့ မထည့္ထားဘူး"
"မထည့္ထားဘူးဆိုေတာ့ ပိတ္ပင္ထားတာမဟုတ္ဘူးေပါ့?"
ယြမ္ယဲ့က
"ဒါဆို စီနီယာတို႔ႏွစ္ေယာက္က တိတ္တခိုးခ်ိန္းေတြ႕စရာမလိုဘူးဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ ရည္းစားေတြလို႔မေျပာပုံေပါက္ရင္ ဒီတိုင္းသူငယ္ခ်င္းပဲျဖစ္ရမယ္ ဟုတ္တယ္မလား?"
"ဒါေပါ့"
ဖုယြမ္က်ဳံးကေျပာလိုက္သည္။ သူနဲ႔ရွဲ႕လင္က ဘယ္လိုလုပ္ခ်ိန္းေတြ႕ရမွာလဲ။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ယြမ္ယဲ့ဘာကိုေျပာခ်င္သည္ဆိုတာကို စဥ္းစားရင္း သူေဝဝါးလာေလသည္။
ယြမ္ယဲ့က ရယ္ေမာလ်က္
"အခုေလးတင္ျမင္လိုက္တာ စီနီယာရဲ႕မ်က္လုံးေတြက သိပ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းေနတာကို။ စီနီယာတို႔ႏွစ္ေယာက္က အတြဲေတြလို႔ထင္သြားတာေပါ့။ လက္စသတ္ေတာ့မဟုတ္ဘူးပဲ"
သူကမ်က္ခုံးကိုပင့္လိုက္ကာ ႐ုတ္တရက္ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မ်ားအား ေကြးၫႊန႔္လိုက္ၿပီး မေကာင္းဆိုးဝါးအေငြ႕အသက္ကို ထုတ္လႊင့္လာေတာ့သည္။
"ဒါဆို ဖုယြမ္က်ဳံးဘာလုပ္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စီနီယာကဂ႐ုမစိုက္ဘူးမလား? ဟုတ္တယ္မလား?"
ရွဲ႕လင္၏အၾကည့္မ်ားက ေအးစက္သြားေလသည္။ ဖုယြမ္က်ဳံးက တစ္ခုခုေတာ့မွားေနၿပီဟု ခံစားမိလိုက္ကာ ခ်က္ခ်င္းပင္လက္ကိုေဝွ႔ရမ္းလ်က္ ၾကားျဖတ္ေျပာလိုက္သည္။
"ရွဲ႕လင္က မင္းကိုရန္လိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူကမရင္းႏွီးေသးတဲ့သူေတြနဲ႔ဆို နည္းနည္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနလို႔ပါ...ဒါေပမဲ့ သူကတကယ္ေကာင္းတဲ့စီနီယာေနာ္။ မင္းတို႔ရင္းႏွီးသြားရင္ သိလာလိမ့္မယ္"
"ဟုတ္ပါၿပီ စီနီယာကသာ ဆႏၵရွိရင္ေပါ့"
ယြမ္ယဲ့ကပုံမွန္အတိုင္းျပန္ေျဖလိုက္ၿပီး ရွဲ႕လင္မွာမူ ျပန္ပင္မေျဖေတာ့ဘဲ ယြမ္က်ဳံးကိုသာၾကည့္လ်က္ ေျပာလာသည္။
"မင္းအတန္းဘယ္ေတာ့ၿပီးမွာလဲ?"
ဖုယြမ္က်ဳံးက အနည္းငယ္ကူညီရာမရျဖစ္ေနေသာ္လည္း အခုခ်ိန္မွာေတာ့ တင္းမာေနသည့္အေျခအေနကို ေျပေလ်ာ့ေစရန္အလို႔ငွာ အမွန္တိုင္းျမန္ျမန္သာျပန္ေျဖလိုက္သည္။
"တစ္ျခားဘာမွလုပ္စရာမရွိေတာ့ဘူး။ ငါတို႔စာအုပ္ေတြသယ္သြားေပးၿပီးတာနဲ႔ ခဏေလာက္ေနရင္ ၿပီးေလာက္ၿပီ"
"ငါအရမ္းေတာ့မေနာက္က်ပါဘူး။ ခဏေလာက္ေစာင့္ေနဦး"
ရွဲ႕လင္ကေျပာသည္။
"ကိစၥမရွိပါဘူး။ ျမန္ျမန္သြားၿပီး အတန္းကိုျပန္သြားေတာ့"
ရွဲ႕လင္က ေလွကားေပၚမွမဆင္းခင္ လက္ကိုဆန႔္ထုတ္ကာ သူ၏ဆံပင္အားသပ္သြားေပးေသးသည္။
ဖုယြမ္က်ဳံးက မထင္မွတ္ထားေသာအၾကည့္ျဖင့္ မ်က္ေတာင္မ်ားတဖ်တ္ဖ်တ္ ခပ္မိေလသည္။ သူမွတ္မိသေလာက္ေျပာရလွ်င္ ရွဲ႕လင္ကသူမ်ားေတြ၏အေရွ႕မွာ သူ႔အားယခုလိုရင္းႏွီးေနသည့္အမူအရာမ်ိဳး လုပ္ခဲသူပင္ျဖစ္ပါသည္။
ယြမ္ယဲ့က ရွဲ႕လင္၏ေနာက္ေက်ာအား အေလးအနက္စိုက္ၾကည့္ေနလ်က္ ဖုယြမ္က်ဳံးကိုေမးလာခဲ့သည္။
"မင္းကသူနဲ႔တူတူအိမ္ျပန္မလို႔လား?"
"ဟုတ္တယ္ေလ ငါတို႔ကတစ္ရပ္ကြက္တည္းေနတာ။ ငါ့အိမ္ကေနသူ႔အိမ္ဆီကူးဖို႔ ငါးမိနစ္ေတာင္မၾကာဘူး"
ဖုယြမ္က်ဳံးကေျပာလိုက္သည္။
"ခုနတုန္းက ငါ့ကိုကူညီေပးလို႔ ေက်းဇူးပဲ။ ရွဲ႕လင္ကအၿမဲတမ္းအဲဒီလိုပဲ...မင္းတစ္ေယာက္တည္းကိုမွမဟုတ္ဘူး။ မင္းစိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားရင္ ငါကပဲသူ႔အစားေတာင္းပန္ပါတယ္"
"ငါဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
ယြမ္ယဲ့ကၿပဳံးျပလ်က္
"ၿပီးေတာ့ သူငါ့ကိုသေဘာမက်လည္း ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ငါကမင္းနဲ႔ ေပါင္းမွာေလ...မင္း ငါ့ကိုသေဘာက်ေနသေ႐ြ႕ အဆင္ေျပတယ္"
ဖုယြမ္က်ဳံးကေျပာလိုက္သည္။
"ဒါေပါ့ ငါက...."
စကားေျပာေနရင္းမွပင္ ႐ုတ္တရက္ ယြမ္ယဲ့က သူ႔အား Omega လိုျမင္ေနေၾကာင္းနဲ႔ စကားေျပာေနစဥ္ေသခ်ာေလး ဂ႐ုထားေျပာသင့္ေၾကာင္းကိုသတိရသြားကာ ရပ္လိုက္မိသည္။
ဖုယြမ္က်ဳံးက ဆက္ေျပာလိုက္သည္။
"ဒါေပါ့ ငါကမင္းကိုအရမ္းအားက်တာေလ။ မင္းနဲ႔ငါကေသခ်ာေပါက္သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြျဖစ္လာမွာ"
ယြမ္ယဲ့ကတစ္ခ်က္ရယ္လိုက္တာ မည္သည္မွ်မေျပာေတာ့ဘဲ စာအုပ္မ်ားသယ္ဖို႔အေပၚတက္ကိုႏွစ္ေယာက္တူတူတက္သြားၾကေတာ့သည္။
သူတို႔က အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႕ေနာက္က်ေနသြားေသာေၾကာင့္ အတန္းထဲမွာတစ္ျခားသူမ်ားက စာအုပ္မ်ားကိုျပန္သယ္လုနီးပါးျဖစ္ေနေလၿပီ။ ဖုယြမ္က်ဳံးကမသယ္ရေသးတဲ့ စာအုပ္မ်ားကိုေမးလိုက္ကာ ယြမ္ယဲ့ႏွင့္ စကားေျပာေနလိုက္သည္။
တိုက္ဆိုင္စြာႏွင့္ပင္ အတန္း - ၁မွေက်ာင္းသားမ်ားသည္လည္း စာအုပ္မ်ားသယ္ရန္လာၾကရာ ဖုယြမ္က်ဳံးကိုေတြ႕သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ခ်က္ခ်င္းပင္လူအုံလာကာ "အစ္ကိုႀကီးယြမ္"ဟု တစ္ၿပိဳင္တည္းေအာ္လိုက္ၾကေလသည္။
ဖုယြမ္က်ဳံးကသူတို႔အားျပန္ၿပဳံးျပလိုက္ကာ သူ႔ကိုဂ႐ုမစိုက္ၾကဖို႔ေျပာခ်င္ေသာ္လည္း မသိလိုက္ခင္မွာပဲ အတန္း-၁မွ လူမ်ားကသူ႔အားပိတ္ထားၾကေလသည္။
"အစ္ကိုႀကီးယြမ္ တကယ္ေတာ့ငါတို႔မင္းကို စာပို႔ၿပီးေမးမလို႔ပဲ။ မင္းရန္ရႈထန္ကိုခုနတုန္းက ဘာေျပာလိုက္တာလဲ?"
ေက်ာင္းသားအနည္းငယ္က သူ႔အားအာ႐ုံစိုက္ၾကည့္ေနၾကၿပီး ထိုစကားကိုၾကားေသာအခါ ဖုယြမ္က်ဳံးတစ္ေယာက္ ေပ်ာ္သြားေလသည္။
"မင္းတို႔ဘာလို႔ဒီေလာက္သိခ်င္ေနတာလဲ?"
"သိခ်င္တာေပါ့! မင္းကအျမန္ထြက္သြားလို႔မျမင္လိုက္တာ၊ ရန္ရႈထန္ကခ်က္ခ်င္းကိုေငါက္ခနဲထလာတာေနာ္။ ခုံေတြပါတိုက္ကုန္တာ၊ သူ႔မ်က္ႏွာကလည္းနီရဲေနတာပဲ ခ်က္ခ်င္းကိုေျပးထြက္သြားတာ။ ၾကည့္ရတာ မင္းေနာက္ကိုလိုက္ရွာေပမယ့္ မေတြ႕လိုက္ဘူးထင္တာပဲ။ မင္းဘာေျပာလိုက္တာလဲ?"
ဖုယြမ္က်ဳံး - "အာ......."
သူထြက္လာစဥ္က စားပြဲခုံႏွင့္ထိုင္ခုံမ်ား တိုက္မိသည့္အသံကိုလည္းသူၾကားလိုက္ေသးသည္။ ဒါဆိုရန္ရႈထန္က တကယ္ႀကီး သူ႔ေနာက္လိုက္လာတာေပါ့? ဒီလိုတုန႔္ျပန္မႈႀကီးနဲ႔ သူၿပီးေအာင္မေျပာသြားတဲ့ဟာကို တကယ္ႀကီးဂ႐ုစိုက္ေနတာေပါ့?
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူကဘာမွမေျပာခဲ့ဘူးေလ။ သူေျပာတာေလးက "တကယ္ေတာ့ ငါကမင္းကိုအၿမဲတမ္း....."ဆိုတာေလးပဲ မဟုတ္ဘူးလား? ရန္ရႈထန္က သူ႔စကားကိုဘာေတြထင္သြားလို႔ ရွက္သြားတာလဲ? ေဒါသထြက္တာလား? သူနဲ႔ သူေသကိုယ္ေသ ရန္ျဖစ္ခ်င္တာလား?
ဖုယြမ္က်ဳံးပင္လွ်င္ သိခ်င္လာရသည္။ ရန္ရႈထန္ မည္သည္ကိုေတြးေနသည္ကို သူသိခ်င္ေနေသာ္လည္း ကံမေကာင္းစြာျဖင့္ တည့္သြားေမးလိုက္လို႔လည္းမရပါေပ။
သူကအတန္း-၁မွ လူမ်ားကိုေျပာလိုက္ေလသည္။
"ငါသူ႔ကိုဘာေျပာလိုက္လဲဆိုတာ မင္းတို႔တကယ္သိခ်င္တယ္ေပါ့?"
"ဒါေပါ့"
အတန္းသားမ်ားက ၿပိဳင္တူပင္ေခါင္းၿငိမ့္ျပၾကသည္။ဖုယြမ္က်ဳံး၏ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မ်ားက ေကာ့တက္သြားကာ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာလွလွေလးေပၚတြင္ မထီမဲ့ျမင္အၿပဳံးတစ္ခုေပၚလာလ်က္
"မေျပာျပပါဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာစဥ္းစားလိုက္ၾက။ သြားေတာ့"
သူကစာအုပ္မ်ားကိုေကာက္ယူလိုက္ကာ သူ႔အားေစာင့္ေနသည့္ ယြမ္ယဲ့ဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။ သူသိခ်င္တာကိုေတာင္ သူမသိရမွေတာ့ တစ္ျခားသူေတြလည္း သူ႔လိုပဲခံစားရသင့္တယ္ေလ။
ယြမ္ယဲ့ကလက္ထဲတြင္စာအုပ္မ်ားပိုက္လ်က္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ေလွ်ာက္ေနရင္းမွ ေမးလာသည္။
"အဲဒါမင္းအတန္းေဖာ္ေတြလား?"
"ဟုတ္တယ္"
ဖုယြမ္က်ဳံးေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ အတန္းထဲတြင္ သူမိတ္ဆက္တုန္းကလည္း အတန္း - ၁မွေျပာင္းလာေၾကာင္း ေျပာျပၿပီးျဖစ္ရာ ယြမ္ယဲ့လည္းၾကားမည္ပင္။
ယြမ္ယဲ့က ဖုယြမ္က်ဳံးသယ္လာသည့္ စာအုပ္အထပ္မ်ားအားၾကည့္ကာ ေမးလာသည္။
"ငါမင္းဆီကနည္းနည္းကူသယ္ေပးရဦးမလား?"
"မလိုပါဘူး"
ဖုယြမ္က်ဳံးက တစ္ခဏမွ်စဥ္းစားကာ ေျပာလိုက္သည္။
"မင္းငါ့ကို Omega တစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံေနစရာမလိုပါဘူး။ ငါက Omega ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ဆိုေပမယ့္ Alpha စိတ္နဲ႔ကြ။ ေနာက္က်ရင္ Omega မိန္းကေလးနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႕မလို႔စီစဥ္ထားတာ"
"အိုး...."
ယြမ္ယဲ့က သံရွည္ဆြဲလိုက္ကာ အၿပဳံးတစ္ခုႏွင့္ေျပာလာသည္။
"အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ မင္းေျပာတာ "ေနာက္က်ရင္"ဆိုေတာ့ မင္းအခုထိ တစ္ေယာက္တည္းပဲေပါ့?"
ဖုယြမ္က်ဳံး - "....."
ယြမ္ယဲ့ - "အခုထိ တစ္ေယာက္တည္းပဲမလား"
ဖုယြမ္က်ဳံး - "......"
မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒီလိုလည္းသူေျပာလို႔မရျပန္ဘူး။ အနည္းဆုံးေတာ့ သူ႔အရင္ဘဝတုန္းက ယြီေဖးနဲ႔ဆိုၿပီးေျပာစရာရွိေသးတယ္ေလ!
ယြမ္ယဲ့က အႀကိမ္အနည္းငယ္ရယ္ေမာေနၿပီး ဖုယြမ္က်ဳံးကသူ႔ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အၿပဳံးကိုေလ်ာ့ကာ ရွင္းျပလာသည္။
"မင္းကိုေလွာင္တာမဟုတ္ပါဘူး စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းလို႔ပါ။ ငါလည္းဒီကိစၥကို ေျပာေတာင္ မေျပာဖူးဘူးေလ။ မင္းကိုဘယ္လိုလုပ္ေလွာင္ႏိုင္ပါ့မလဲ"
ဖုယြမ္က်ဳံးက ေအးစက္စက္ႏွာေခါင္းသာရႈံ႕ျပလိုက္သည္။
ယြမ္ယဲ့က ျဖည္းညႇင္းစြာထပ္ေျပာလာျပန္သည္။
"ငါကအရမ္းေၾကးမ်ားတာေလ။ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံဆိုသေဘာမက်တာကမ်ားေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တကယ္လို႔ငါသာ အဆင္ေျပတဲ့လူေတြ႕ရင္ လြယ္လြယ္ေတာ့လက္ေလွ်ာ့မဟုတ္ဘူး....အဲဒီလူကိုေက်နပ္တဲ့အထိ လိုက္ဦးမွာ..."
ထိုအေၾကာင္းကိုေျပာေနစဥ္တြင္ ယြမ္ယဲ့၏အၾကည့္မ်ားက ဖုယြမ္က်ဳံးရဲ႕ကိုယ္ေပၚတြင္ ေျပးလႊားေနၿပီး စည္းကမ္းမဲ့အမူအရာမ်ားေပ်ာက္သြားတာ အၾကည့္ေတြကေလးနက္လ်က္ အတည္ႀကီးေျပာေနသည့္အသံေပါက္လာေနသည္။
ယြမ္ယဲ့၏အၾကည့္မ်ားကိုျမင္ေသာအခါ ဖုယြမ္က်ဳံးတစ္ေယာက္ ေခါင္းေမႊးမ်ားပင္ေထာင္ခ်င္လာရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ခဏအၾကာမွာပင္ ယြမ္ယဲ့ကရယ္ေမာလိုက္ကာ မ်က္လုံးအိမ္မ်ားကိုျပန္ခ်ဳံ႔လိုက္ၿပီး စာအုပ္မ်ားကိုကိုင္လိုက္ေျပာလာသည္။
"ဟုတ္ၿပီ ျပန္သြားၾကမယ္ေလ"
သူတို႔ႏွစ္ဦးမွာ အတန္းကိုျပန္သြားလိုက္ၿပီး စာအုပ္မ်ားအားေဝေပးလိုက္ၾကသည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အစ္ကိုႀကီးယန္းက ဒီေန႔အတြက္အတန္းၿပီးၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အတန္းမွထြက္လို႔ရၿပီဟု ေျပာလာေလသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားက ထိုသတင္းကိုဝမ္းသာအားရနာခံလ်က္ အိမ္ကိုျပန္ၿပီးညစာစားရန္စီစဥ္ေနၾကသည္။ အတန္းသားမ်ားက ဖုယြမ္က်ဳံး အား တူတူျပန္ရန္ေမးလာေသး၏။ ဖုယြမ္က်ဳံးက ေခါင္းခါျပလ်က္ျငင္းလိုက္သည္။ သူဒီမွာေနၿပီး ရွဲ႕လင္ကိုေစာင့္ရဦးမည္ေလ။
"ငါလည္းမင္းနဲ႔တူတူ ခဏေစာင့္ေပးခ်င္ပပါတယ္ ဒါေပမဲ့ ငါ့မွာလုပ္စရာရွိေသးလို႔"
ယြမ္ယဲ့က ပုခုံးတစ္ဖက္ေပၚလြယ္အိတ္ကိုလြယ္လိုက္လ်က္ ဖုယြမ္က်ဳံးအား လက္ျပလာသည္။
"ေက်ာင္းျပန္စရင္ေတြ႕ၾကမယ္ေနာ္"
"ေက်ာင္းတက္ရင္ေတြ႕ၾကတာေပါ့"
ဖုယြမ္က်ဳံးက ယြမ္ယဲ့အားႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီး အတန္းထဲတြင္ထိုင္လ်က္ ဖုန္းကိုေဆာ့ေနကာ ရွဲ႕လင္ကိုေစာင့္ေနလိုက္သည္။
အၾကာႀကီးေတာ့မေစာင့္လိုက္ပါေပ။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ ရွဲ႕လင္က အတန္း - ၇ေရွ႕သို႔ေရာက္လာၿပီး အျပင္တြင္ရပ္လိုက္ ဖုယြမ္က်ဳံးအားေခါင္းဆတ္ျပလာသည္။
"သြားၾကစို႔"
ဖုယြမ္က်ဳံးက လြယ္အိတ္အားလြယ္လိုက္ကာ ရွဲ႕လင္ႏွင့္တူတူ ေက်ာင္းမွထြက္လာလိုက္သည္။ သူကလမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း တကၠဆီapp အား အသုံးျပဳကာ ကားေခၚရန္ျပင္ေနေလသည္။ ယေန႔ေက်ာင္းၿပီးမည့္အခ်ိန္က မေသခ်ာပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူက ဒ႐ိုင္ဘာအားမေစာင့္ေစခ်င္သလို အခုေခၚလိုက္ၿပီး အိမ္မွကားယူလာကာ ႀကိဳမည့္အခ်ိန္ကိုလည္း မေစာင့္ခ်င္ပါေပ။
သို႔ေသာ္ ကားေခၚၿပီးေသာအခါ ဖုယြမ္က်ဳံး၏တန္းစီေနေသာ နံပါတ္မွာ ေတာ္ေတာ္လိုေသးေၾကာင္းေတြ႕လိုက္ရၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေစာင့္ရဦးမည္ပင္။ ေက်ာင္းဂိတ္ဝတြင္လည္း အငွားကားမ်ားမလာၾကဘဲ လာၾကသည္မ်ားကလည္းခရီးသည္မ်ား သယ္ေဆာင္လာၿပီးေသာကားမ်ားပင္ ျဖစ္၏။
ရွဲ႕လင္က တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အနီးအနားက တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ ပြဲမ်ားက်င္းပေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဝင္းက ႏွစ္ခုရွိကာ တစ္ခုကပြဲမ်ားလုပ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အနီးအနားတကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ားက တစ္ျခားဝင္းသို႔သြားရန္ အလ်င္လိုေနၾကၿပီး အငွားကားမ်ားေခၚေနေသာေၾကာင့္ ကားမ်ားလူျပည့္ေနရျခင္းပင္။
ဖုယြမ္က်ဳံးက အနည္းငယ္ေၾကာင္အေနၿပီးရွဲ႕လင္ကို ၾကည့္ကာေမးလိုက္သည္။
"ငါတို႔ဘာလုပ္ၾကမလဲ?"
"မင္းမေစာင့္ခ်င္ရင္ ဘက္( စ္ )ျဖစ္ျဖစ္ ရထားျဖစ္ျဖစ္ စီးၿပီးသြားၾကမယ္ေလ"
ရွဲ႕လင္ကေျပာလိုက္သည္။
"ဒါဆို ရထားစီးၾကတာေပါ့"
ဖုယြမ္က်ဳံးကျပန္ေျဖလိုက္သည္။
သူ၏မိသားစုအေျခအေနက အေတာ္ေလးေကာင္းမြန္ေသာ္ျငား သူကတစ္ခါမွ် ဘက္(စ္)ႏွင့္ရထားကို မစီးဖူးသည္ေတာ့မဟုတ္ရပါပင္။ ေျပာရလွ်င္ သူကပ်က္စီးေနေသာကေလးမဟုတ္ရပါ။ သို႔ေသာ္ သူရထားမစီးခ်င္းရသည့္အေၾကာင္းအရင္းမွာ တစ္ခါတေလ ရထားေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုင္ခုံမရဘူးဆိုလွ်င္ သူ႔အတြက္ဒုကၡေရာက္တယ္ေလ။
သို႔ေသာ္ အငွားကားေခၚသည္ထက္စာလွ်င္ ရထားႏွင့္သြားသည္က အဆင္အေျပဆုံးပင္ျဖစ္သည္။ သူတို႔ေနထိုင္ေသာဗီလာက ၿမိဳ႕လယ္ႏွင့္ အတန္ငယ္ေဝးေသာေနရာတြင္ရွိသည္။ ဘက္(စ္)ကားစီးသြားပါက ႏွစ္ဆင့္ေျပာင္းစီးရမည္ျဖစ္ၿပီး သူတို႔အားလာႀကိဳရန္ ဒ႐ိုင္ဘာကိုလည္း ထပ္ေစာင့္ရဦးမည္ပင္။
ရွဲ႕လင္ကေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ၿပီး သူတို႔ႏွစ္ဦးမွာ ရထားရွိရာသို႔ေလွ်ာက္သြားၾကေတာ့သည္။ ဖုယြမ္က်ဳံးက သူႏွင့္ပုံမွန္အတိုင္းစကားေျပာေနကာ ရွဲ႕လင္ကတစ္ခုခ်င္းျပန္ေျဖရင္း ႐ုတ္တရက္ေျပာလာသည္။
"မင္းယြမ္ယဲ့နဲ႔ သိပ္မေပါင္းတာေကာင္းမယ္"
အရင္ဘဝတုန္းက သူႏွင့္ယြမ္ယဲ့၏ဆက္ဆံေရးက သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္သို႔ ကူးေျပာင္းသြားေသာအခါတြင္လည္း ရွဲ႕လင္က ယြမ္ယဲ့ကိုမႀကိဳက္ေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ သူ႔ရဲ႕တန္ဖိုးကိုေလ်ာ့က်ေစႏိုင္သည့္ အျပဳအမူမ်ားကိုသေဘာမက်ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ေသးသည္။
ဖုယြမ္က်ဳံးကထိုအခ်ိန္က အနည္းငယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ကာ အခုတြင္တစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံ စိတ္ဓာတ္က်သြားေသာ္လည္း ရွဲ႕လင္က သူမေကာင္းရာမေကာင္းေၾကာင္းကို စိတ္ပူျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္းကို သူသိပါသည္။
အထက္တန္းပထမႏွစ္တြင္ သူ၏အဆင့္မ်ားက အေတာ္ေလးက်သြားခဲ့သည္။ ရွဲ႕လင္က တစ္ခါတေလစာေလ့လာရာတြင္ ေစာင့္ၾကည့္ေပးေသာ္လည္း ရလာဒ္ကမေကာင္းခဲ့ပါေပ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူက SNSေပၚတြင္ ထိုလူႏွင့္ေတြ႕ကာ တစ္ေနကုန္ထိုသူႏွင့္ဆက္သြယ္ျခင္းတြင္ နစ္ျမဳပ္သြားၿပီး စာေလ့လာဖို႔အား လုံးဝကိုမေတြးမိေတာ့ပါ။
ဖုယြမ္က်ဳံးက သူ႔ရဲ႕အရင္ပုံစံကို သူကိုယ္တိုင္ပင္ထိုးပစ္ခ်င္ေနကာ သူ႔ေခါင္းထဲမွ အေတြးေရမ်ားလွ်ံက်သြားေစရန္ ေခါင္းကိုျပင္းျပင္းခါလိုက္ေလသည္။ ဒါေပါ့ သူကအခုလုံးဝကိုအသိဝင္ေနၿပီေလ၊ သူေသရင္ေတာင္ အဲဒီလူနဲ႔ဘာအဆက္အသြယ္မွလုပ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
"စိတ္မပူပါနဲ႔၊ သူ႔ကိုအဲဒီလိုမျမင္ပါနဲ႔ကြာ၊ တကယ္ေတာ့သူ႔အဆင့္ေတြကေကာင္းပါတယ္"
သူကရွဲ႕လင္အားရွင္းျပလိုက္သည္။
"သူကမေျပာင္းလာခင္ အရင္ေက်ာင္းတုန္းက ထိပ္ဆုံးေက်ာင္းသားျဖစ္ခဲ့တာေနာ္။ လက္ေတြ႕အခန္းကိုဝင္ဖို႔သူ႔အတြက္ ျပႆနာရွိေလာက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူကဆံပင္ကိုျပန္ဆိုးဖို႔နဲ႔ နားကပ္ေတြျဖဳတ္ဖို႔ကို ျငင္းလိုက္ေတာ့ ငါတို႔အတန္းမွာ ယာယီအထားခံလိုက္ရတာ"
"ဆရာက သူ႔နားကပ္ေတြ ဆံပင္စတိုင္လ္ေတြကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးထားတာေလ။ ငါတို႔အတန္းပိုင္ဆရာက သူ႔ကိုျပန္ေျပာင္းဖို႔ စကားေတာင္မဟဘူး။ သူ႔အဆင့္ေတြေၾကာင့္ေနမွာေပါ့...အိုး...မင္းကငါတို႔အတန္းကမဟုတ္ေတာ့ မင္းမသိေသးတာ"
ရွဲ႕လင္ကမည္သည္မွ်ျပန္မေျပာဘဲ နားေထာင္ေနကာ ရထားလက္မွတ္မ်ားဝယ္လိုက္ၿပီး ဖုယြမ္က်ဳံးကိုတစ္ခုကမ္းေပးလာသည္။
"ဒါေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး"
သူ၏မ်က္လုံးမ်ားအား ဖုယြမ္က်ဳံထံပင့္ၾကည့္လ်က္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေျပာလာသည္။
"သူက Alpha ေလ"
လာျပန္ၿပီ ဒါႀကီးပဲ...Omega ေတြ Alpha ေတြဆိုေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။ ဒါကအဲဒီေလာက္အေရးႀကီးေနတာလား......
ဖုယြမ္က်ဳံးက စိတ္ထဲအခ်ဥ္ေပါက္သြားကာ အသံကိုႏွိမ့္လ်က္ ေရ႐ြတ္လိုက္သည္။
"အဲဒီေတာ့ဘာျဖစ္လဲ၊ မင္းကလည္း Alpha ပဲေလ...မင္းနဲ႔မေပါင္းဘဲေနရမွာလား?"
ရွဲ႕လင္က မည္သည္မွ်ျပန္မေျဖေတာ့သလို ဖုယြမ္က်ဳံးကလည္းဆက္မေျပာေတာ့ပါ။ သူတို႔ႏွစ္ဦးက ႐ုံထဲဝင္ရန္ လက္မွတ္မ်ားျပလိုက္ၿပီး ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းလာၾကလိုက္သည္။
သူတို႔သြားမည့္လမ္းေၾကာင္းေပၚသို႔သာ တစ္ခါတည္းသြားလိုက္ၾကသည္။ မွန္ကာတံခါးအေရွ႕တြင္ ေစာင့္ဆိုင္းေနသည့္သူမ်ားလည္း သိပ္မရွိၾကသလို တစ္ဝက္ေလာက္မွာလည္း အမွတ္တစ္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ားပင္ျဖစ္ၾကသည္။
ထိုလူမ်ားထဲမွာ ဖုယြမ္က်ဳံးတစ္ေယာက္ အသိတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕သြားေတာ့သည္။ တစ္ေယာက္တည္းရထားေစာင့္ေနေသာ ရန္ရႈထန္ပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
YOU ARE READING
OMEGA တစ်ယောက်အဖြစ်ပြန်လည်မွေးဖွားပြီးနောက် လူတိုင်းကငါ့နဲ့လက်ထပ်ချင်နေကြတယ်!
Teen FictionUnicode & Zawgyi available! Title- (After regenerating into omega,everyone is dying to marry me) All credit goes to author & English translator !!!!!
အခန်း ၅
Start from the beginning
