SALKIM | TAMAMLANDI

2.Bölüm 🌕

Puslanmış gökyüzünü izlemeye devam ederken içime sinen acı ruhuma parangadan zincirler vuruyordu. Tanımadığım bu yabancının evinin herhangi bir odasında dışarıda gölgelenen zifiri karanlığı izliyordum.

" Acıktım. " diye fısıldadım kendime sabah yediğim simitle duruyordum ve mideme bir şey girmezse şurada düşüp bayılabilirdim.
Poyraz çoktan uyumuş olabilirdi sessizce karnımı doyurup güzel bir uyku çekebilirdim tabi uyuyabilirsem..

Merdivenleri yavaş yavaş inerken mutfağı aramaya koyulmuştum.
Kısa bir aradan sonra gözler önüne serilmişti.

Karanlıkta bir şey göremediğim için yer de duran ufak prizle çalışan ışığı yakmaya karar verdim rahatsızlık vermek istemiyordum.
Işığı açarak mutfak dolabına doğru ilerledim fazlasıyla genişti ve siyahlarla donatılmıştı.

Gözlerim yiyeceklerde gezinirken sandiviç yapmaya karar verdim.
Malzemeleri tezgaha koyarken ekmek sepetini aramaya koyuldum bu sefer .
Arkamda beliren siluetle irkilirken hemen üste duran dolaptan bardak aldığını gördüm .

" Uyumamışsın. Uyku tutmadı heralde . " sondaki cümleyi kurmak zorunda mıydın?
" Sen de farklı sayılmazsın. "
Açlık uyutmamıştı.
" Acıktım biraz rahatsız etmek istemezdim ."

" Sorun değil . " Diyerek geniş masada yerini aldı . Ekmek aramı bitirirken ona da hazırlamam gerekiyor muydu diye düşünmeye başlamıştım.
" Sen de ister misin?"

" İstemiyorum. " olumlu anlamda başımı sallarken tabağımı alarak karşısına oturdum. Bu sefer dikkatle yüzüme bakıyordu işte bu durum beni şimdiden rahatsız etmeye başlamıştı.

" Neden evden kovuldun. Gidecek yerin yok mu ?"
Olan biteni gizleyecek halim yoktu elbet ." Param çıkışmadı. Abaza oğlu yüzünden oldu bunlar...gidecek yerim yok çünkü burada tanıdığım kimsem yok ."

" Gerçekten yalnızsın yani . ' Abaza oğlu '."
Ekmeğimden bir ısırık alırken boğazımda kalmasıyla sertçe yutkundum . " Bana evini açmak zorunda değilsin. " dedim son cümlesini duymazdan gelerek o adamdan daha fazla konuşup sinirlerimin depreşmesini istemiyordum.
Fazlasıyla ciddiydi sanki alaya alacak hiçbir konusu yokmuş gibi tavırları vardı .

Birkaç saniye sonra sesini duymuştum.

" Zorunda olan bir şeyi yapmam yapıyorsam istediğim içindir. Bundan sonra burada kal ."

Mafya , katil ,kötü adam bütün bu unvanları alırken bana yardım ediyor olması normal miydi gerçekten? Hem bugünden sonra buradan gitmem en doğrusu olacaktı her zaman burada kalamazdım ya .

" Sağ ol ama seni tanımıyorum yarın sabah erkenden gitmiş olacağım . "
Son lokmamı da bitirmiştim.
Bardağı sertçe masaya bırakırken usulca baktı gözlerimin içine .
" Gidecek yerinin olmadığı belli ."

" Seni tanımıyorum . "

" Evimde kalman için tanıman gerekmiyor ev arkadaşı gibi düşün. "
Neden her seferinde oluruna gitmeye çalışıyordu ki ." Kendi başımın çaresine bakabilirim ."

" Sabahtan beri bunu söylüyorsun sayıklamayı bırak. "
Hah! Küstaha bak evinde kalmak istememem suç mu oluyordu yani .
" Sayıklamıyorum açık açık söylüyorum. "

" Dişciliğin yanında rehabilitasyon eğitimleri aldığını öğrendim doğru mu bu ?"
Nereden biliyordu ki ! Bu kadar detaya nasıl inebilirdi hayatım hakkında inanamıyordum.
" Nereden biliyorsun ?"
Merakla sorduğum soruya karşı umursamayarak cevap verdi.

" Öğrenmem iki dakika mı almadı o yüzden cevap ver doğruluğunu kanıtlamak istiyorum . "

İstemsizce başımı salladım . " Gerçek mesleğimin dışında her gün eğitim aldığım doğru ama bunu neden soruyorsun ?"