Kader Miydi Bu ?

1. Bölüm: "Armağan Üniversitesi"

Ve işte karşımdaydı. Bütün hayallerim, emeklerimin karşılığı oradaydı. İzmir Armağan Üniversitesi Hemşirelik bölümü.

Tam 4 yıldır tek düşüncem bu okuldu. Peki ben gerçekten şuanda bu okul için hazır mıydım? Korkuyordum. Ya tek hayalim , hayal kırıklığıyla son bulursa? Yepyeni bir başlangıç vardı karşımda ama ben buna hazır mıydım hiç bilmiyordum. Tek bildiğim şey, huzursuzdum. Mutlu olmam gerekiyordu. Şuan bu okula koşarak girmem gerekiyordu. Ama ben kapısından içeri girmeye bile cesaret edemiyordum. Hayalim bir adım ilerimdeydi sadece ama ayaklarım geri geri gidiyordu. Hazır değildim , içimde bir burukluk vardı , korkuyordum .

Ailemden uzak bir şehirdeydim artık. İzmirdeydim. Tanımadığım insanlar vardı burada. Yabancı bir şehirde yapayalnızdım. Babamın havaalanında ağladığı an gözlerimin önünden gitmiyordu. "Benim biricik kızım artık Üniversiteli oldu" diyerek alnımdan öpmüştü her zaman yaptığı gibi. Babam çok duygusal bir insandır. O günde bu duygusallığını gösteremeden edemedi. Ne zaman iyi bir şey yapsam alnımdan öper ve "Babasının ballısı, afferin sana " derdi.

Annemi kaybedeli 2 yıl olmuştu. Babam tek başına Bartu ve bana hem anne hem baba olmaya çalışmıştı 2 yıl boyunca. Hep arkamda oldu, asla tartışmazdık, hiç bir konuda zıtlaşmazdık. Diğer baba kız ilişkilerinden çok daha farklıydı, arkadaş gibiydik. Küçük bir çocuk gibi ne zaman düşsem, ellerimden tutar kaldırır ve yaralarımı iyileştirirdi. Annemin yokluğunu asla aratmamıştı bize. Evliliği bile düşünmemişti. Tüm hayatını bize adamıştı.

Babamı ve benim erkek versiyonum olan benden 2 yaş küçük kardeşim Bartu'yu şimdiden özlemiştim.

Acaba şimdi düşsem babam gelir miydi yaralarımı iyileştirmek için? Ellerimden tutup "Kızım büyüyünce unutursun" der miydi? Çok korkuyordum. Gözlerimden dökülen tek bir yaşla , elimin telefona gitmesi bir olmuştu...