Piratenbloed

Hoofdstuk 12

'Alice, mag ik binnenkomen?' hoor ik de stem van Chris vragen achter de deur.

Ik slik. 'Ja, kom maar.'

Chris komt mijn cabine in en doet achter hem de deur terug toe.

'Hey, wat is er?' vraagt hij waardoor ik de tranen terug over mijn wangen voel stromen.

Chris loopt snel naar mij toe en gaat op mijn bed zitten, met mij dicht tegen zich aangedrukt.

Snikkend druk ik mijn hoofd tegen zijn t-shirt aan. 'Het voelt alsof het mijn schuld is dat het schip ons aanviel. Waarom vielen ze ons aan?'

Chris zucht zachtjes en trekt mij op zijn schoot. Hij pakt mijn hoofd met zijn twee handen vast en laat mij in zijn ogen kijken. 'Alice, ik weet niet waarom ze ons aanvielen, maar wat ik wel weet is dat het niet jou schuld is. Wees alsjeblieft niet zo; denk niet dat alles jouw schuld is.'

Ik kijk naar beneden. 'Maar vanaf dat ik op het schip kwam, verpeste ik alles.'

Chris schudt zijn hoofd. 'Heb jij niet gezien hoe gelukkig we zijn met jou erbij. Alice je hoort hier bij ons; dit is je thuis.'

Ik glimlach door mijn tranen heen en knuffel Chris. 'Je bent veel te lief voor mij.'

Chris grinnikt. 'Zo ben ik, lief en onschuldig.'

Ik begin te lachen. 'Jaja dat zien we.'

Chris glimlacht. 'Wil je met me mee gaan sturen?'

Ik spring direct omhoog. 'Ja natuurlijk, waar wachten we op!'

Ik loop snel mijn cabine uit naar het achterdek met Chris op mijn hielen.

Snel pak ik het stuur vast en glimlach. 'Ik mag eerst!'

Chris lacht en komt naast mij staan. 'Doe maar, kleintje.'

Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Kleintje? Dat meen je toch niet. Ik ben alles behalve klein.'

Chris grinnikt. 'Voor mij ben en blijf je altijd een kleintje.'

Ik zucht geïrriteerd en kijk naar voren. Nu moet ik ook een bijnaam voor hem zoeken. Wat dacht je van lange giraf?

Ik begin in mij eigen te lachen. Nee misschien gewoon lange?

Ik knik. Jep lange is goed, maar soms kan ik hem ook lange giraf noemen dat zou hij zeker niet leuk vinden. Weet hij zelf wel wat een giraf is? Hopelijk wel.

Nu begin ik echt te lachen waardoor Chris mij met een blik van 'wat zit jij nou te lachen' aankijkt.

Ik schud mijn hoofd lachend en kijk naar voren. Niet lachen, Alice. Gewoon naar voren kijken en niet naar lange giraf kijken.

Een lach komt weer mijn mond uit gevlogen waardoor ik mijn hand op mijn mond leg.

Hey, nu moet je wel even eerlijk zijn; die bijnaam is toch kei cool!

Lachend kijk ik naar de zee voor mij. Ik denk dat iedereen met die bijnaam kan lachen behalve Chris. Haha ik ga het straks een keer zeggen zo van: hey lange giraf hoe gaat het? Oké nee dat ga ik dus mooi niet doen. Hopelijk vergeet ik die bijnaam snel.

'Mag ik nu?' vraagt Chris zeurend als ik al zo'n uur aan het sturen ben. Zuchtend knik ik. Als ik maar van dat gezeur af geraak.

Chris neemt het stuur glimlachend over waardoor ik bij de achterkant van het achterdek ga staan.

Ik glimlach en kijk naar de zee die grote golven maakt. Hopelijk zijn we snel bij het land Simbulayan. Ik wil zo graag weten door wie mijn ouders vermoord zijn. Die persoon of personen ga ik hetzelfde laten meemaken!

'Alice, waar zit jij met je gedachten?' hoor ik Chris lachend vragen waardoor ik hem verward aan kijk. 'Huh, wat?'

Chris schudt lachend zijn hoofd. 'Ik vroeg waar je zat met je hoofd.'

Ik knik en kijk weer naar de zee. 'Ik was gewoon naar de zee aan het kijken.'

Ik zie dat Chris knikt maar mij niet helemaal gelooft. Gelukkig vraagt hij niet door.

Ik zucht en draai mij om naar Chris. 'Ik ga even naar mijn cabine oké? Ik zie je straks nog wel.'

Zonder op antwoord te wachten loop ik het achterdek af richting mijn cabine waar ik op mijn bed ga liggen. Zachtjes sluiten mijn ogen zich en val ik in slaap.