KALP KIRICI: FEVT

12.ʙöʟüᴍ:"ᴄᴇsᴀʀᴇᴛ ғısıʟᴛıʟᴀʀı"

" Çünkü bunun için seçildim, bu görev bana verildi... Sizinle tanışmak benim için bir onur."

" Ha?" Dudaklarımdan dökülen istemsiz şaşkınlığım ufaklığı güldürmüştü. Hemen başımı iki yana sallayarak kendime gelmeye çalıştım.

" Hadi gelin." Dudaklarından silinen gülümsemesiyle önden yürümeye başladı. Kararsızlıkla ne yapacağımı bir türlü bilemiyordum çünkü onu tanımıyordum ve ister istemez kendimi kollamak zorundaydım.

" Hadi ama merak etmeyin benden hiçbir zarar gelmez size," dedi güven verici bir ifadeyle.

Kâkülümü rüzgârdan korumak amaçlı bir iki kez düzelttiğimde adımlarımı da onun yanına atmaya başladım. Artık yan yana ilerlemeye başlamıştık. "Rüyalarınızdan korkuyor musunuz?" diye sorduğunda ses tonundaki ilgiye kafa karışıklığıyla baktım ayrıca sorusuna ne cevap vereceğimi de hiç düşünmemiştim.

" Aslında korkuyorum, beni tedirgin hissettiriyorlar." Açıkça hissettiklerimi ona aktarınca gülümseyerek karşılık verdi.

" Alvina, rüyalarından neden korktuğunu anlıyorum. Şimdilik bu durum sana tuhaf geliyor, onu da anlıyorum ama sizin en güvende olduğunuz zaman dilimi burası. Rüyalarınız size hayatınızda almanız gereken önlemlere karşı bir bağlantı gibi ve emin olun gördüklerinize bir gün ihtiyacınız olacak. Bunların hepsi sizin için," dediğinde uzun açıklamasına bir an hiçbir tepki vermeden dursam da en sonunda kafamı sallamıştım çünkü garip bir şekilde beni iyi hissettiriyordu.

" Bu nasıl oluyor anlamıyorum burası gerçek dünya, burada böyle şeylere rastlamak-" dediğim anda sözümü kesti.

" Alvina hanım, dünyanın dengesi olduğu gibi bizim de bir dengemiz var. Bu belki saçma geliyor olabilir ama kabullenmelisiniz. Biz diğerleri gibi değiliz, insan olmak için çok geç kaldık," deyince duraksayarak söylediklerine kaşlarımı çattığımda yerimde durdum.

" İnsan olmak için geç mi kaldık?" diye anlamsızca sorarken dehşet içinde kaldım.

"Bizler insanüstü varlıklarız ama çok sonradan bu güçler bize aktarıldı. Emin olun detayına dahi inmek istemezsiniz. Gerçekler bazı zamanlar acı verici olabiliyor," deyip derin bir soluk bıraktı.

" Normalde insandık yani?" Soruma sadece kafa salladığında gözlerimi irileştirdim. " Peki geri alınamıyor mu?" Sonrasında gelen soruma ifadesizce baktı. Aslında ne demek istediği açıktı, bunu yapan kişiler sonrasını gizliyordu ve bu gerçekten acımasızcaydı.

" Bizim gibi bir sürü kişi varsa neden hepsi bana düşman?" diye sorarken beni ardında bırakıp yürümeye başladığında artık başı öne eğikti sanki benim için üzülüyor gibi görünüyordu.

" Bu nefret yıllar önce başladı, herkes senin gücünü artık yok etmek istiyor." Sorgulayıcı bakışlarım arttığında tekrar devam etti. " Diğer güçleri görmüşsündür en azından birazını, ne fark ettin?" diye sorup bakışlarını bana çevirdi.

" Bilmem çok güçlüydüler ama karşı taraf için bence acı verici görünüyor," dedim kısaca. Anlamsız sözcükler dudaklarımdan çıktığı anda soğuk havaya karışmıştı.

" Acı verici, aslında sorun tam olarak bu. Onlar güçlerini kullanınca adım adım ilerliyorlar sen öyle değilsin, sen direkt işi bitiren tarafsın... Ya yaşatırsın ya da öldürürsün," dediği anda vücudumda bir akım hissettim ne olduğunu çözemeden kız kolumdan çekiştirip yürümeye zorladı.